The king of War นิยาย บท 1787

นักพรตเต๋าในเวลานี้ก็เริ่มพูด “พวกคุณวางใจเถอะ ผมไม่ปล่อยให้พวกคุณไปตายอย่างแน่นอน ผมจะร่วมมือกับพวกคุณเพื่อฆ่าหยางเฉิน!”

พูดจบนักพรตเต๋าก็พุ่งไปหาหยางเฉินก่อน

เขารู้ดีว่า เพราะคำพูดของหยางเฉิน ได้สร้างความหวาดกลัวให้กับผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดคน ในเวลานี้ เขาต้องใช้วิธีลงมือปฏิบัติเพื่อให้พวกเขารู้ว่า เขาไม่ใช่ต้องการส่งพวกเขาไปหาที่ตาย

เมื่อเห็นนักพรตเต๋าวิ่งเข้าหาหยางเฉิน ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดต่างจ้องมองหน้ากัน ด้วยสายตาที่แน่วแน่ และก็พุ่งเข้าหาหยางเฉินพร้อมกัน ราวกับเกรงว่าหากตัวเองพุ่งเข้าไปช้า หยางเฉินก็จะถูกฆ่าตายก่อน

ขณะนี้ จู่ๆบนท้องฟ้าก็มีฝนโปรยปรายลงมา ราวกับจะล้างกลิ่นไอเลือดที่นี่

หยางเฉินสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำฉายแววเจตนาฆ่าที่รุนแรง

เดิมทีผมกับพวกคุณไม่มีความแค้นต่อกัน แต่พวกคุณทำเพื่อผลประโยชน์ ถึงกลับจะเอาชีวิตของผม ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นผมก็คงไม่ต้องยั้งมืออีกต่อไป

“ดาบมา!”

หยางเฉินตะโกนขึ้นทันที

ทันทีที่เขาพูดจบ ฉากที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงก็ได้เกิดขึ้น

เห็นเพียงเม็ดฝนโปรยปรายไปทั่วท้องฟ้า และหยุดอยู่ที่กลางอากาศ

หยาดฝนทุกหยด หลังจากหยางเฉินตะโกน หยดน้ำก็กลายเป็นดาบเล่มเล็ก เต็มท้องฟ้า และบนท้องฟ้าเต็มไปด้วยดาบ

บนท้องฟ้า ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวกระจายออกมา

ผู้แข็งแกร่งที่กำลังพุ่งเข้าหาหยางเฉินเหล่านั้น ไม่ได้ตระหนักถึงอันตรายที่กำลังจะมาถึง ยังคงพุ่งเข้าหาหยางเฉินอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อเห็นว่านักพรตเต๋ากำลังจะพุ่งเข้ามา ในขณะนี้ หยางเฉินได้รวมดาบฝนเต็มท้องฟ้าไว้เรียบร้อยแล้ว

ทันใดนั้นเขาก็โบกมือและตะโกนว่า “ลงมา!”

“พุดพุดพุด!”

เห็นเพียงดาบฝนนับไม่ถ้วนที่เดิมทีหยุดนิ่งอยู่บนอากาศ ก็ตกลงมาทันที

“อ๊ะ……”

วินาทีถัดมา ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดที่พุ่งเข้าหาหยางเฉิน ก็ส่งเสียงคร่ำครวญอย่างเจ็บปวด

บรรดาผู้แข็งแกร่งที่ล้อมดูอยู่ด้านนอก ต่างก็ตกใจ เมื่อพบว่าดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนตกลงมาที่ศีรษะ ใบหน้า และหูของผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดคนผิวหนังทุกส่วนที่เผยออกมากลางอากาศ ล้วนมีคราบเลือดมากมาย

ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ด โดยไม่มีข้อยกเว้น ทั้งใบหน้าล้วนแต่เต็มไปด้วยเลือด ผู้ที่ไม่รู้ คงคิดว่าพวกเขาโดนกรดซัลฟิวริกสาดใส่หน้า

มีแต่ผู้แข็งแกร่งที่ล้อมดูอยู่ด้านนอกเหล่านั้นที่รู้ว่า ผู้แข็งแกร่งทั้งเจ็ดนั้น ต่างได้รับบาดเจ็บจากดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วน

เนื่องจากดาบฝนหนาแน่นเกินไป ดังนั้นผิวหนังที่เผยออกมากลางอากาศ ผิวหนังจึงถูกทำลายอย่างรุนแรง

ดูเหมือนดาบฝนจะครอบคลุมพื้นที่ขนาดใหญ่ แต่พลังโจมตีถูกจำกัด ได้แต่ทำร้ายผู้คนแค่บาดเจ็บเท่านั้น แต่ไม่สามารถฆ่าคนได้

ถึงจะเป็นเช่นนี้ สำหรับหยางเฉิน ก็เพียงพอแล้ว

ในขณะที่ดาบฝนตกลงมา ต่อหน้าหยางเฉิน ทันใดนั้นก็มีดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนขวางกั้นนักพรตเต๋าที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา

นักพรตเต๋าได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างเจ็บปวดที่อยู่ข้างหลัง และเห็นดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนที่อยู่ตรงหน้าหยางเฉิน สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที ในที่สุดเขาก็ได้ตระหนักถึงอันตราย

เพียงแต่ ทุกอย่างสายเกินไป

“ไป!”

หยางเฉินโบกมือทันที และเห็นดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนอยู่ตรงหน้าเขา แทงไปทางนักพรตเต๋า

“ถอย!”

นักพรตเต๋าอุทาน กระแทกลงกับพื้น และรีบบังคับถอยกลับทันที

แต่ความเร็วของดาบฝนเร็วขนาดไหน? ความเร็วในการล่าถอยของนักพรตเต๋าจะเทียบได้กับฝนดาบจำนวนนับไม่ถ้วนที่ไล่ฆ่าเขาได้ยังไง?

“พุดพุดพุด!”

ในวินาทีต่อมา ดาบฝนจำนวนนับไม่ถ้วนได้หล่นลงมาต่อหน้านักพรตเต๋า

ทันใดนั้น ทั้งร่างและใบหน้าของนักพรตเต๋าเต็มไปด้วยเลือด

“หยางเฉิน!”

นักพรตเต๋าตะโกนด้วยความโกรธ เสียงของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างรุนแรง

หยางเฉินสูดหายใจเข้าลึกๆ เมื่อครู่ใช้พลังธาตุน้ำ เขาเปลี่ยนเม็ดฝนบนท้องฟ้าให้กลายเป็นดาบฝน ซึ่งทำให้เสียพลังไปมาก

หากไม่ใช่สุดวิสัยจริงๆ เขาก็คงไม่ใช้วิธีที่เสี่ยงแบบนี้

การปกคลุมของดาบฝนนั้นกว้างมาก แต่พลังของการโจมตีถูกจำกัด เว้นแต่ว่าจะกระทบกับตาของคู่ต่อสู้โดยตรง บางทีก็อาจลดความแข็งแกร่งของคู่ต่อสู้ลงได้มาก มิฉะนั้นจะทำได้แค่ให้คู่ต่อสู้ตกใจเท่านั้น

หยางเฉินเปิดขวดเซรามิกสีขาวโดยตรง และนำยาเม็ดยัดเข้าไปในปาก

นี่คือยาที่เฝิงเสี่ยวหว่านให้หยางเฉินไว้ก่อนจะจากไป ซึ่งสามารถฟื้นฟูความแข็งแกร่งในระยะเวลาอันสั้น