The king of War นิยาย บท 1795

ภายใต้การนำทางของพนักงานต้อนรับ หยางเฉินมาถึงห้องหรูอี้ และพบกับยูอิจิ คาชิโระ

เมื่อหยางเฉินเข้าไปในห้องวีไอพี ใบหน้าของยูอิจิ คาชิโระ เต็มไปด้วยความนิ่งสงบ เพียงแค่เหลือบมองหยางเฉินเล็กน้อย และพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “นั่งสิ!”

ท่าทางของยูอิจิ คาชิโระนั้นเฉยเมยมาก ดวงตาของเขายังคงเย่อหยิ่งอยู่เล็กน้อย ขณะมองไปที่หยางเฉิน ก็ยังมีความรังเกียจอยู่เล็กน้อย

หยางเฉินขมวดคิ้ว และยังคงนั่งตรงข้ามกับยูอิจิ คาชิโระ

ก่อนที่หยางเฉินจะพูด ยูอิจิ คาชิโระก็ได้พูดว่า “รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงต้องการพบคุณลำพังคนเดียว?”

หยางเฉินไม่พูด รอให้อีกฝ่ายพูด

ยูอิจิ คาชิโระไม่สนใจ เทถ้วยชาร้อนให้ตัวเองแก้วหนึ่ง จิบไปทีหนึ่ง วางถ้วยน้ำชา จากนั้นมองไปที่หยางเฉินแล้วพูดว่า “ฉันในนามของคะมิแชโบลจะให้โอกาสคุณกลายเป็นคนเหนือคน”

หยางเฉินเยาะเย้ย น่าตลกสิ้นดี สุนัขของประเทศซันคนหนึ่ง มาถึงถิ่นของเขา และบอกเขาว่า ต้องการให้โอกาสเขากลายเป็นคนเหนือคน

คะมิแชโบลทำสีหน้าเหมือนผู้สูงศักดิ์ เหมือนให้ทานหยางเฉิน

หยางเฉินพูดด้วยท่าทางขี้เล่น “ลองพูดมาซิ คุณจะทำยังไงให้ฉันกลายเป็นคนเหนือคน”

ยูอิจิ คาชิโระพูดว่า “ขอเพียงคุณยินดีที่จะเป็นประชาสสัมพันธ์ให้กับคะมิแชโบลในจิ่วโจว จากนี้ไปอุตสาหกรรมทั้งหมดของคะมิแชโบลในจิ่วโจว จะมอบให้คุณเป็นผู้รับผิดชอบ”

“และฉันได้ยื่นเรื่องให้กับคะมิแชโบลแล้ว สามารถมอบนามสกุลให้กับคุณ ต่อจากนี้ไป คุณชื่อคะมิ เฉิน และทำงานรับผิดชอบคะมิแชโบลของเรา”

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็เอาเอกสารสัญญาออกมา โยนไปตรงหน้าหยางเฉิน และพูดว่า “นี่เป็นข้อตกลง คุณลองดู ถ้าไม่มีปัญหาอะไร คุณเซ็นชื่อได้เลย!”

ทันใดนั้นหยางเฉินก็หัวเราะ ไม่ได้ดูสัญญาฉบับนั้น แต่หัวเราะแล้วพูดว่า “คุณกำลังให้ทานอยู่หรือเปล่า?”

ยูอิจิ คาชิโระขมวดคิ้ว และพูดอย่างเย็นชา “นี่เป็นโอกาสที่คะมิแชโบลมอบให้คุณ ทำงานให้กับคะมิแชโบลมันเป็นเกียรติสูงสุดของคุณ คุณควรภาคภูมิใจ”

หยางเฉินส่ายหัว “ถ้าเป็นเช่นนี้ ผมก็จะให้โอกาสคุณภักดีต่อผมด้วย ขอเพียงคุณตกลง ผมใช้ตำแหน่งของประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป แต่งตั้งให้คุณเป็นผู้รับผิดชอบของเยี่ยนเฉินกรุ๊ปสาขาประเทศซัน ให้คุณเป็นคนเปิดตลาดในประเทศซันให้กับเยี่ยนเฉินกรุ๊ปของเรา”

“งี่เง่า!”

ชั่วขณะยูอิจิ คาชิโระโกรธมาก ตบโต๊ะ ยืนขึ้นโดยตรง จ้องไปที่หยางเฉินด้วยสายตาที่ดุร้ายและพูดว่า “นายนี่มันหมูของจิ่วโจว กล้ามาดูถูก……”

“ตูม!”

ก่อนที่ยูอิจิ คาชิโระจะพูดจบ หยางเฉินคว้าแก้วชาเซรามิกบนโต๊ะ โยนไป ถ้วยน้ำชากระแทกใส่ปากของยูอิจิ คาชิโระ

การกระแทกครั้งนี้ ทำให้ฟันหน้าทั้งสี่ซี่ของยูอิจิ คาชิโระหักโดยตรง ปากของเขาเต็มไปด้วยเลือดสดๆ

และในเวลานี้ หยางเฉินได้เดินไปตรงหน้ายูอิจิ คาชิโระ แล้วเตะฝ่ายตรงข้ามลงกับพื้น เหยียบใบหน้าฝ่ายตรงข้าม และพูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “อย่าลืมว่า ที่นี่คือจิ่วโจว ทนไม่ได้ที่จะให้คนประเทศซันมาทำเรื่องป่าเถื่อน”

“แน่นอน แม้จะอยู่ในประเทศซัน ฉันก็จะเหยียบและเอาใบหน้านายเสียดสีบนพื้นโดยไม่ลังเล”

ขณะที่พูดอย่างนั้น หยางเฉินก็ใช้แรงเหยียบทันที หัวของยูอิจิ คาชิโระ แนบและเสียดสีกับพื้นทันที

“อ๊ะ……”

จากส่วนลึกในลำคอของยูอิจิ คาชิโระมีเสียงคร่ำครวญอันน่าสมเพชออกมา