The king of War นิยาย บท 1805

หลังจากฟังคำพูดของเลขานุการ ใบหน้าของซูเฉิงอู่ก็เต็มไปด้วยความกังวล

เมื่อตอนที่เขาอยู่ที่เจียงโจว แม้เขาจะเป็นคนที่ร่ำรวยที่สุด แต่นี่คือเยี่ยนตูเขาจะต้องเผชิญกับสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซัน เขาจะไม่ประหม่าได้อย่างไร?

เมื่อเขารู้สึกประหม่าอย่างมากในใจ หยางเฉินพูด "อย่ากังวลเลย แม้ว่าพวกเขาจะแข็งแกร่ง แต่นี่คือจิ่วโจว พวกเขายังขาดความรอบคอบอยู่ดี"

คำพูดสบายๆของหยางเฉิน ทำให้ ซูเฉิงอู่กดดันน้อยลงอย่างมาก

หลังจากที่เขาพูดจบ เขาหยิบเสื้อผ้าของผู้หญิงที่ลั่วปิงนำมาและเข้าไปในห้องหมายเลข 17 และในไม่ช้าเขาก็เดินออกจากห้องอีกครั้ง

ลั่วปิงยังคงไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และถามด้วยความสงสัย: “ประธานครับ เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ? การต่อสู้ระหว่างสามแชโบลต้นๆที่ประเทศซันจะเริ่มในอีกสามวันข้างหน้าไม่ใช่เหรอครับ?ทำไมตอนนี้ก็มาแล้วล่ะครับ?”

หยางเฉินพูด “ฉันให้พวกมันมาเอง!”

ลั่วปิงตกตะลึงทันที

ซูเฉิงอู่ยืนอยู่ข้างๆ อย่างประหม่า รอคอยการมาถึงของแชโบลประเทศซัน

ในขณะนี้ เสียงฝีเท้าที่โกลาหลดังขึ้น และผู้คนมากกว่า 20 คนจากแชโบลประเทศซันเดินเข้ามาด้วยพลังอันยิ่งใหญ่

หยางเฉินนั่งบนเก้าอี้ตรงหน้าประตู ลั่วปิงและ ซูเฉิงอู่ยืนอยู่ข้างเขา

“นายนั้นเหรอ?ที่ตบตีชูกชายฉัน?”

ในขณะนี้ ผู้คนจากแชโบลประเทศซันหยุดที่ตำแหน่งห่างจาก หยางเฉินพวกเขา 3-4 เมตร ชายวัยกลางคนที่มีเคราเพียงเล็กน้อยด้านล่างจมูกของเขาจ้องมองที่หยางเฉินและถาม

เห็นได้ชัดว่าชายวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือพ่อของโยชิดะ ทาโร

หยางเฉินมองไปที่อีกฝ่ายอย่างเฉยเมยและถาม "นายชื่ออะไร?"

อีกฝ่ายพูด "โยชิดะ คิอิจิ!"

หยางเฉินมองไปที่ ลั่วปิงที่อยู่ข้างๆ เขาและถาม"นายเคยได้ยินชื่อนี่มาก่อนไหม?"

ลั่วปิงส่ายหัว: "ฉันรู้จักตัวละครหลักของโยชิดะแชโบล ในเยี่ยนตูฉันไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน น่าจะเป็นคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับโยชิดะแชโบล"

หยางเฉินมองอย่างครุ่นคิด และทันใดนั้นก็จ้องไปที่โยชิดะ คิอิจิและถาม "ลูกชายของนายพยายามคุกคามเพื่อนฉัน ถูกฉันควบคุมแล้วพูดจาหยาบคายกับฉัน ดังนั้นฉันจึงล้มเลิกมือครั้งหนึ่งของเขาทิ้ง นายมีความคิดเห็นใดไหม?"

หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉินแล้ว ลั่วปิงและ ซูเฉิงอู่ก็เบิกกตากว้างหยางเฉินเป็นคนล้มเลิกมือของลูกชายของอีกฝ่ายแท้ๆ และยังถามความคิดเห็นของอีกฝ่าย

หลังจากตกตะลึงพักหนึ่ง ความโกรธก็พุ่งขึ้นสมองและตะโกน: "ไอ้เวร!นายอยากตายหรือไง!"

หยางเฉินขมวดคิ้ว จ้องไปที่อีกฝ่ายแล้วพูด “ลูก ๆ ของพวกนาย พวกเขาไม่ได้แจ้งให้พวกนายทราบหรือไงว่าให้มาขอโทษพร้อมทั้งรับคนกลับ?”

“ไอ้เวร! หักแขนขามันให้หมด!”

โยชิดะ คิอิจิโกรธจัดและสั่งบอดี้การ์ดทั้งสองข้างเขา

ตามคำสั่งของเขา บอดี้การ์ดทั้งสองรีบวิ่งไปหาหยางเฉิน หลังจากลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ซูเฉิงอู่ก็เข้ามาขวางหน้าหยางเฉินอย่างรวดเร็วและตะโกน "พวกนายจะทำอะไร?"

ซูเฉิงอู่จะออกตัวมายืนบังตรงหน้าเขาไว้ในเวลานี้ค่อนข้างคาดไม่ถึงสำหรับหยางเฉิน

โยชิดะ คิอิจิหรี่ตามองซูเฉิงอู่และพูด “นายเป็นใคร?”

เห็นได้ชัดว่าพวกเขากลัวที่จะรุกรานโดนคนที่มีอำนาจสูง สำหรับหยางเฉิน ไม่ได้อยู่ในสายตาเขาเลยสักนิด แน่นอนว่าเป็นเพราะว่าเขาไม่รู้จักหยางเฉิน

ถ้าเขารู้ตัวตนของหยางเฉิน เขาคงไม่กล้าที่จะหยิ่งผยองเช่นนี้แล้วแหละ

เมื่อเห็นอีกฝ่ายถามว่าเขาเป็นใคร ซูเฉิงอู่ยิ่งประหม่ามากขึ้น แต่เขาก็ยังทำเป็นนิ่งและพูดอย่างใจเย็น “ฉันเป็นเจ้าของร้านอาหารนี้…”

"จัดการ!"