The king of War นิยาย บท 1807

มองหน้าเซี่ยเหอที่เต็มไปด้วยความกังวล หยางเฉินพูดยิ้ม ๆ “เป็นพวกแชโบลมาถึงแล้ว แต่ไม่มีปัญหา พวกเขาไม่กล้าทำอะไรหรอก”

ต้องยอมรับว่า รูปร่างหน้าตาของเซี่ยเหอนั้นอยู่ในระดับเลอเลิศ ลั่วปิงไม่รู้ให้ใครไปสรรหาซื้อเสื้อผ้าชุดนี้มา ใส่บนตัวเซี่ยเหอแล้ว เหมาะสมดูดีอย่างมาก

เซี่ยเหอเห็นสีหน้าสบายอารมณ์ของหยางเฉิน ความกังวลในใจก็คลายลงไปในพลัน หล่อนรู้ดีอยู่ ถ้ามีอันตรายจริง หยางเฉินจะไม่ยอมให้หล่อนอยู่เผชิญหน้าพร้อมกับเขาเป็นแน่

เวลาผ่านไปนับนาทีจากวินาที สิบนาทีที่หยางเฉินกำหนดไว้กำลังใกล้จะถึง ในเวลานั้นเอง ลั่วปิงเคาะประตูแล้วเดินเข้ามา ตะลึงเล็กน้อยเมื่อเห็นเซี่ยเหอ แต่ก็รีบเบนสายตาออก มองไปที่หยางเฉินพูดว่า “ท่านประธาน คนของแชโบลใหญ่ทั้งสามกลุ่มของประเทศซัน ได้จัดการโอนเงินค่าไถ่สิบสองพันล้าน เข้าไปให้ในบัญชีเยี่ยนเฉินกรุ๊ปแล้ว”

หยางเฉินผงกหัว เอ่ยปากพูดว่า “ในเมื่อจ่ายค่าไถ่แล้ว ก็บอกให้พวกมันไสหัวไปได้！”

“ครับ！”

ลั่วปิงรับคำสั่งแล้วจากไป

ในห้องพิเศษก็เหลือเพียงหยางเฉินกับเซี่ยเหอสองคนอีกครั้ง สีหน้าเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความตื่นใจ จ้องหน้าหยางเฉินแล้วถาม “เงินค่าไถ่อะไรหรือ？”

หยางเฉินพูดเสียงหัวเราะว่า “ก็ไอ้พวกเด็กหนุ่มคนของแชโบลประเทศซันทั้งหมดนั่น ถูกผมกักไว้ที่นี่ แล้วให้ผู้ใหญ่ของพวกมันมารับตัวคืนไป ค่าไถ่คนละสิบร้อยล้าน”

เขาพูดเหมือนเล่าเรื่องสบาย ๆ แต่ทำเอาเซี่ยเหอถึงกับผวางง

หล่อนพูดด้วยความตื่นเต้น “คุณพูดว่า ต่อคน คนละสิบร้อยล้าน？”

หยางเฉินผงกหัว แววตาเป็นประกายจ้าขึ้นมาแวบหนึ่ง พูดเสียงขรึม “พวกมันกล้ามาแตะคนข้างตัวผม แค่เก็บเงินพวกมันเพียงสิบสองพันล้าน แล้วปล่อยตัวพวกมันไป นี่ก็เป็นความปรานีที่ยิ่งใหญ่มากแล้ว”

เป็นเวลานานที่จิตใจของเซี่ยเหอไม่สามารถสงบได้ แต่ก็เป็นความรู้สึกที่อบอุ่น เพราะเมื่อครู่นี้หยางเฉินพูดว่า หล่อนเป็นคนของหยางเฉิน

ความหมายของหยางเฉิน พูดอยู่ชัด ๆ ในความหมายว่าเซี่ยเหอเป็นเพื่อนที่อยู่ข้าง ๆ เขา แต่ถ่ายทอดไปถึงเซี่ยเหอ กลายเป็นว่าเป็นผู้หญิงของหยางเฉินไปซะนี่

ข้างนอกกลับสู่ความสงบอย่างรวดเร็ว คนของแชโบลจากไปกันหมดแล้ว ลั่วปิงก็เข้ามาบอกกล่าวกับหยางเฉิน แล้วก็จากไป

ผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ นี้มา ทั้งสองก็ไม่มีอารมณ์ที่จะอยู่ต่อ หยางเฉินก็ส่งเซี่ยเหอกลับไปที่หน่วยงานการละคร

เพิ่งเข้าไปถึงหน่วยงาน ผู้จัดการก็รีบเข้ามาอย่างเร่งรีบ พูดด้วยสีหน้าเอือมระอา “แม่คุณท่านของฉัน ในที่สุดก็กลับมาได้ ถ้าขืนยังไม่กลับมา ฝ่ายเจ้าของผลิตภัณฑ์ก็จะแจ้งความหาว่าเราเบี้ยวสัญญาแล้ว รีบตามฉันไปถ่ายงานโฆษณาผลิตภัณฑ์เร็ว”

หยางเฉินก็จึงได้รู้ เซี่ยเหอไม่ได้มีเวลาว่างไปตามที่เขานัด แต่กำลังถ่ายทำโฆษณาอยู่ แล้วปลีกตัวไปกินข้าวกับเขา

เซี่ยเหอหันไปยิ้มเขิน ๆ กับหยางเฉิน แล้วพูดว่า “ก็ตกลงตามนี้แน่นอน พรุ่งนี้เช้าเก้าโมงเจอกัน！”

หยางเฉินผงกหัว ยิ้มน้อย ๆ “ตกลง！”

งานประชาสัมพันธ์เป็นอันตกลงแน่นอนแล้ว ให้พรุ่งนี้รอเมื่อซึ่ยเหอถ่ายทำโฆษณาประชาสัมพันธ์ทางนี้เสร็จ ทางด้านลั่วปิงก็จะเริ่มดำเนินการ ผลักดันยี่ห้อครีมสเตคลีนนี้ออกไป หลังจากนั้นไปอีกสามวัน รอให้ผ่านเรื่องการนัดประลองยุทธของพวกแชโบลประเทศซันกับผู้แข็งแกร่งบูโดของจิ่วโจวแล้ว รอให้หยางเฉินคว้าแชมป์แล้ว ก็จะได้ทำให้ครีมสเตคลีนนี้ ตีตลาดให้ดังไปทั่วโลก

เรื่องผู้แข็งแกร่งของแชโบลประเทศซันนัดประลองยุทธกับผู้แข็งแกร่งบูโดของจิ่วโจวในครั้งนี้ ข่าวได้แพร่กระจายไปทั่วโลกแล้ว สายตาคนจำนวนมากมาย ต่างมุ่งจ้องมาที่เยี่ยนตู

มีคนต่างประเทศจำนวนมาก มาถึงที่เยี่ยนตู ต่างก็จะรอดูการนัดประลองยุทธกันของสองฝ่าย

เวลานี้ โรงแรมในเยี่ยนตูเกือบทั้งหมด ถูกจองกันเต็ม แม้กระทั่งเมืองข้างเคียงที่ใกล้กัน ที่พักต่างก็ถูกจองกันหมดแล้ว

หยางเฉินเตรียมจะออกไป ก็เห็นด้านทางเซี่ยเหอนั้น เหมือนกำลังมีเรื่องวิวาทกัน

สาวใหญ่ผู้จัดการของเซี่ยเหอ กำลังยืนป้องกันเซี่ยเหออยู่ด้านหลัง

หยางเฉินขมวดคิ้วย่น เขาพอจะได้ยินเสียงที่แว่วมา มีคนกำลังด่าเซี่ยเหอ

“หญิงสารเลวอย่างแก ถือดีว่ามีชื่อเสียงขึ้นมาหน่อย ก็จะมาวางมาดใหญ่โตกับซุ่นเทียนกรุ๊ปแล้วหรือไง？แกรู้หรือเปล่า เบื้องหลังของซุ่นเทียนกรุ๊ป ก็คือตระกูลโยชิดะซึ่งเป็นหนึ่งในสามแชโบลใหญ่แห่งประเทศซัน”

หญิงกลางคนนางหนึ่ง ใช้นิ้วจิ้มจมูกเซี่ยเหอด่าใส่ฉอก ๆ ท่าทางโอหังสุดยอด ตวาดใส่อย่างเกรี้ยวกราด “คุกเข่าลงขอโทษเดี๋ยวนี้ ไม่ต้องมาหาว่าฉันไม่ไว้หน้าแกแล้วล่ะ！”

ที่ทำให้ทุกคนต้องตกตะลึงคือ ประธานฟู่ยังไม่ทันได้แตะถูกหน้าเซี่ยเหอเลย เซี่ยเหอกลับซัดฝ่ามือออกไป ตบใส่หน้าประธานฟู่อย่างแรงเต็ม ๆ

เสียงบ้องหูดังฟังชัด ตามมาให้เห็นครึ่งหน้าของประธานฟู่ฝู่ แดงก่ำขึ้นมาทันที

เดิมคิดว่าจะยื่นมือเข้าไป หยางเฉินที่ยืนอยู่ในฝูงคน เลยยืนหัวเราะมองเซี่ยเหอเฉย

ก็เพราะเซี่ยเหอนุ่มนวลจนเกินไป จิตใจก็อ่อนโยน คนประเภทนี้มักถูกรังแก

ถ้าเป็นผู้หญิงอื่นทั่วไป ถึงป่านนี้คงได้ใช้ฐานะของเขา ใช้เป็นเครื่องมือซอกแซกไปในวงการบันเทิงจนฟู่ฟ่าไปแล้ว แต่สำหรับเซี่ยเหอ กลับไม่เคยแสดงตนในความเกี่ยวข้องกับหยางเฉินไปใช้

ตบบ้องหูฉาดนี้ใส่บนหน้าของประธานฟู่ ทำเอาทุกคนที่อยู่ตะลึงงง เซี่ยเหอพูดอย่างขึ้งโกรธ “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ฉันจะไม่รับเป็นกระบอกเสียงใด ๆ ที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับประเทศซัน！”

ประธานฟู่มองหน้าเซี่ยเหอด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ งงอยู่พักใหญ่กว่าจะตั้งสติได้ สีหน้าเต็มไปด้วยความระห่ำโหด “แกนังหญิงสารเลว แกกล้าตบฉัน？”

“บอดี้การ์ด จับนังสารเลวคนนี้มาให้ข้า！”

ขาดเสียงคำสั่งของนางลง บอดี้การ์ดสองคนรีบถลาเข้ามา ซ้ายคนขวาคนจับแขนของเซี่ยเหอไว้

เซี่ยเหอไม่มีอาการหวาดหวั่นแสดงให้เห็นบนสีหน้า สองตาจ้องเขม็งที่ประธานฟู่ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันพูดด้วยความโกรธ “ต่อให้แกตีข้าให้ตาย ก็อย่าคิดเลยว่าจะก้มหัวให้กับพวกหมาของประเทศซันนั่น！”

เจ๊หงเห็นท่าทีดังนั้น ร้อนใจขึ้นมาในทันที รีบร้องขอไปว่า “ท่านประธานฟู่ ขอร้องท่านโปรดเมตตาเถอะ อย่าไปถือสาความคิดโง่ ๆ ของเซี่ยเหอเลย ปล่อยเธอเถอะ ฉันขอรับรองได้เลยว่า กลับไปนี่จะอบรมสั่งสอนหล่อนอย่างดี”

“ไปให้พ้น！”

ประธานฟู่ตบหน้าใส่เจ๊หงฉาดใหญ่ แล้วก็เดินตรงไปข้างหน้าหาเซี่ยเหอ พูดด้วยสีหน้าโกรธแค้น “แกกล้าตบหน้าข้าฟู่ชิงเหมย ข้าก็ต้องให้แกเสียโฉม！”

พูดจบ ในมือของหล่อนก็ปรากฏมีมีดพกมาเล่มหนึ่ง