The king of War นิยาย บท 182

ผู้ช่วยเช็ดเลือดกำเดาที่ไหล และมองไปที่ฉินต้าหย่งแล้วพูด

ฉินต้าหย่งหายใจเข้าลึกๆ พยายามสงบสติอารมณ์ของตัวเองลงมา หยิบโทรศัพท์ออกมาทันที และโทรหาจ้าวหัว

“ใครน่ะ?”

เสียงที่หงุดหงิดของจ้าวหัวดังขึ้นมา

“ผมเอง ฉินต้าหย่ง!”

ฉินต้าหย่งพูดอย่างจริงจัง

“โอ้โห ประธานฉินเองเหรอ คนใหญ่คนโตข้างกายของท่านประธานอย่างคุณ จู่ๆนึกยังไงถึงได้โทรมาหาผมได้?”

น้ำเสียงของจ้าวหัวเต็มไปด้วยการเยาะเย้ย

“จ้าวหัว มีคนมาหาคุณ อยู่ที่คลังสินค้าบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ รบกวนคุณมาหน่อย!”

ฉินต้าหย่งเอ่ยปากพูด แววตาเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

ถ้าหากไม่ใช่เพื่อสามารถที่จะรีบลำเลียงสินค้าออกไป ฉินต้าหย่งก็ไม่มีทางนอบน้อมถ่อมตนกับจ้าวหัวขนาดนี้

“ประธานฉิน คุณเข้าใจผิดไปหรือเปล่า? ผมโดนคุณไล่ออกแล้ว คุณกลับให้ผมไปที่คลังสินค้าของบริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ นี่ก็ล้อเล่นไม่ใช่เหรอ?”

จ้าวหัวแสยะยิ้มครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจกลับยิ้มเบิกบาน แน่นอนว่าเขารู้ว่าในเวลานี้เกิดอะไรขึ้น

“ถ้าหากตอนนี้คุณมาจัดการเรื่องนี้ ผมจะขอความเมตตากับท่านประธาน ให้คุณกลับมาที่บริษัทวัสดุก่อสร้างหลงเหอ”ฉินต้าหย่งกัดฟันพูด

“ประธานฉิน อยากให้ผมไปจัดการปัญหาที่บริษัทก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ บอกฉันทางโทรศัพท์ ไม่จริงใจเกินไปแล้ว ถ้าหากคุณมีความจริงใจจริงๆ คุณควรมารับผมด้วยตัวเองนะ!”

จ้าวหัวครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วเอ่ยปากพูด

แม้ว่าเป้าหมายของเขาคือเป็นผู้จัดการใหญ่ แต่ถ้าหากตอนนี้สามารถคืนกลับไปตำแหน่งของรองผู้จัดการใหญ่ ก็ถือเป็นเรื่องดีอย่างหนึ่ง

“บ้านของคุณอยู่ที่ไหน ผมจะไปรับคุณเดี๋ยวนี้!”

ฉินต้าหย่งกัดฟัน

“โรสการ์เด้นวิลล่าเขต! ถึงแล้วโทรหาผม”

หลังจากที่จ้าวหัวพูดจบ ก็วางสายอย่างรวดเร็ว

“ผมจะไปรับจ้าวหัวเดี๋ยวนี้!”

หลังจากที่ฉินต้าหย่งวางสาย ก็สั่งผู้ช่วยว่า: “ตอนนี้ที่เกิดเหตุมีคุณจับตาดูไปก่อน เกิดเรื่องอะไรขึ้น รายงานผมทันที”

ฉินต้าหย่งออกจากคลังสินค้าทันที และไปทางโรสการ์เด้นวิลล่าเขต

ระหว่างทาง เขาเร่งความเร็วให้สูงสุด รถพ่วงรอตัวเองเพียงครึ่งชั่วโมง ก็กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า ภายในครึ่งชั่วโมงนี้ เขาต้องหาทางไปพบจ้าวหัวให้ได้

ยังต้องพูดโน้มน้าวเขาให้โทรศัพท์หาหลงซาน ให้หลงซานหลีกทาง ให้คนงานลำเลียงสินค้าก่อน

ฉินต้าหย่งเพิ่งจะขับรถออกไป หยางเฉินกลับขับรถมาถึงคลังสินค้า ทันทีที่ลงรถ ก็เห็นว่าชายฉกรรจ์ยี่สิบกว่าคนกำลังขวางทางเข้าคลังสินค้า

และด้านหน้าสุดของคนเหล่านี้ ยังมีเก้าอี้หวายวางอยู่หนึ่งตัว ด้านบนมีคนวัยกลางคนนั่งอยู่ด้วย

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

หยางเฉินเดินเข้าไป ถามอย่างเยือกเย็น

เมื่อผู้ช่วยของฉินต้าหย่งเห็นหยางเฉินปรากฏตัว ก็ดีใจมาก และรีบก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดว่า: “ท่านประธาน คนเหล่านี้ขัดขวางการขนส่งสินค้าของบริษัท ยังมีเวลาอีกยี่สิบนาที ถ้าหากยังไม่ลำเลียงสินค้าตามปกติ รถพ่วงที่หามาทั้งหมดก็จะกลับไปแล้ว ที่สำคัญค่าขนส่งยังคงจ่ายตามที่ตกลงกันไว้”

“ประธานฉินล่ะ?”

หยางเฉินขมวดคิ้วถาม

“คนคนนั้นบอกว่าจะคุยกับจ้าวหัว ประธานฉินเพิ่งโทรหาจ้าวหัว แต่จ้าวหัวกลับบีบบังคับให้ประธานฉินไปรับเขาด้วยตัวเอง” ผู้ช่วยกล่าวอย่างรวดเร็ว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ในใจของหยางเฉินก็มีท่าทีว่าจะเกิดเรื่องขึ้น แววตาค่อยๆเย็นชาลง

“แค่กลุ่มคนเลว ก็กล้ามาก่อเรื่องที่ถิ่นของฉัน รนหาที่ตายชัดๆ!”

แววตาของหยางเฉินจับจ้องไปที่บนตัวของหลงซาน และพูดอย่างเยือกเย็น