The king of War นิยาย บท 1882

ตู้จ้งเกิดเรื่อง

หลังจากฟังคำพูดของหยางเฉิน หม่าชาวก็มีสีหน้าดูเศร้าหมอง เขารู้ว่าหยางเฉินพูดถูก แต่ว่า เมื่อคิดถึงความแค้นอันยิ่งใหญ่ขอตน เขาก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่

เช่นเดียวกับครั้งนี้ หยางเฉินต้องผ่านความยากลำบากนับไม่ถ้วนและถึงขั้นต้องต่อสู้กับผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด หลายครั้งที่เขาเกือบจะเสียชีวิตในแม่น้ำหวยเหอ แต่ก็ยังได้รับแก้ววิเศษจรัสราตรีที่สามารถหล่อเลี้ยงจิตวิญญาณมาจากเมืองหวยเฉิงได้

และเป็นเพราะการครอบครองแก้ววิเศษจรัสราตรีนี้เอง ถึงทำให้เขาฟื้นขึ้นอย่างรวดเร็ว

“แต่ว่า ผมเองก็เป็นลูกคนหนึ่งเหมือนกัน!”

ผ่านไปเนิ่นนาน หม่าชาวก็พูดขึ้นด้วยดวงตาสีแดงก่ำ

หยางเฉินเงียบไปทันที ใบหน้าของเขามีความผิดหวังปรากฏขึ้น ดวงตาของเขาจ้องมองไปที่หม่าชาว

หม่าชาวรู้สึกผิดทันทีและก้มศีรษะลง

เขารู้ว่านี่ก็แค่เป็นเหตุผลที่เขาบังคับตัวเองเพื่อไปที่ภูเขาวมาร เท่านั้น หรือพูดอีกอย่างก็คือ เพื่อแก้แค้น เขายอมละทิ้งภรรยาและลูก ๆ ของเขา

แม้ว่าการเดินทางไปยังภูเขาวมารจะไม่อาจฆ่าเขา แต่ภูเขาวมารก็ยังคงเป็นสถานที่ที่อันตรายอย่างมากและเหมือนการก้าวขาสู่ความตายไปแล้วครึ่งหนึ่ง

แม้แต่ผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ก็อาจจะถูกฆ่าได้ทุกเมื่อ รนับประสาอะไรกับเขาที่ตอนนี้ยังมีพลังอยู่แค่แดนเหนือมนุษย์ขั้นห้าชั้นต้นเท่านั้น

ในภูเขาวมาร ไม่มีใครพูดถึงเรื่องความยุติธรรม ไม่มีใครปล่อยคุณไปเพียงเพราะแดนบูโดของคุณอ่อนแอเกินไป ต่อให้เป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด ถ้าอยากฆ่าคน ก็ไม่ลังเลที่จะฆ่าคนที่มีพละกำลังต่ำกว่าตัวเองไปมาก

หลังจากเวลาผ่านไปครู่หนึ่ง หยางเฉินก็ถอนหายใจและพูดว่า “บางที ฉันเองก็อาจไม่มีคุณสมบัติที่จะหยุดนายจากการไปที่ภูเขาวมาร เพราะฉันเองก็ทิ้งภรรยาและลูกๆ ไปเช่นกัน แถมยังมีอีกหลายครั้งที่ต้องเกือบตาย”

หม่าชาวลนลานทันทีและรีบพูดขึ้น “พี่เฉิน อย่าเข้าใจผมผิด ผมไม่เคยคิดว่าพี่ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะห้ามผม เพียงแต่ เพราะผม แม่ถึงต้องถูกกักบริเวณในบ้านตระกูลไป๋หลี่มาจนถึงทุกวันนี้จนเป็นเวลาถึง 27 ปีเต็มแล้ว ผมเองก็ไม่รู้ว่าเธอจะต้องแบกรับความทุกข์ไปมากขนาดไหนแล้ว”

“นอกจากนี้ ผมยังอยากให้ตัวเองแข็งแกร่งขึ้นโดยเร็วที่สุดและพยายามตามพี่ให้ทัน”

หยางเฉินมองไปที่หม่าชาวด้วยใบหน้าที่ซับซ้อนและพูดว่า "ทุกคนมีชีวิตของตัวเอง เหตุผลที่ฉันต้องการห้ามนายก็เพราะนายเป็นน้องชายที่ดีของฉัน ฉันไม่อยากให้นายไปตายและไม่อยากให้นายทิ้งภรรยาและลูก ๆ ของนายไว้ข้างหลัง"

“ส่วนเรื่องจะไปภูเขาวมารหรือไม่ หากนายตัดสินใจที่จะไปแล้ว อย่างนั้นก็ต้องให้คำอธิบายกับอ้ายหลิน นายคิดดีแล้วหรือยัง”

พูดจบ หยางเฉินก็หันหลังกลับและเดินไปที่สำนักงานใหญ่ของสมาพันธ์บูโด

เมื่อเขามาถึงบริเวณสำนักงานใหญ่ของสมาพันธ์บูโด ในลานล้วนเต็มไปด้วยผู้แข็งแกร่งของสมาพันธ์บูโด ทุกคนมองมาที่เขาด้วยใบหน้าที่ตื่นเต้นและไม่ปกปิดความชื่นชมของตนที่มีต่อหยางเฉิน

อย่างไรก็ตาม ยังมีนักบู๊ 30 คนในนั้นที่ตอนนี้กำลังมีสีหน้าเป็นกังวล

คนเหล่านี้ก็คือนักบู๊ที่ติงเหวินจัวนำมา

คนเหล่านี้ส่วนใหญ่ไม่ใช่สมาชิกของตระกูลติงซึ่งเป็นหนึ่งในห้าตระกูลใหญ่ของภาคเหนือ เพราะต่อให้เป็นตระกูลติงก็ไม่มีนักบู๊แดนเหนือมนุษย์มากขนาดนี้

ในเวลานี้ นักบู๊แดนเหนือมนุษย์ขั้นแปดชั้นกลางคนหนึ่งก็ออกมาและเอ่ยปากว่า “สวัสดี หัวหน้าสมาคม! ผมหนิงเทียนเหอ รองหัวหน้าสมาพันธ์บูโดของสมาพันธ์บูโด!"

หลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉินหงฝูและเว่ยเทียนก็ตะลึงไปและกล่าวด้วยใบหน้าอับอาย “ขอบคุณหัวหน้าสมาคมที่เข้าใจ แต่หัวหน้าสมาคมได้โปรดลงโทษพวกฉันเถอะ ในฐานะผู้อาวุโสของสมาพันธ์ พวกเราละเลยที่จะลุกขึ้นมาต่อสู้เมื่อสมาพันธ์ถูกทรยศและข่มขู่”

“พวกเราไม่เหมาะที่จะเป็นผู้อาวุโสของสมาพันธ์บูโดเลยสักนิด ดังนั้นหัวหน้าสมาคมได้โปรดปลดพวกเราออกจากตำแหน่งผู้อาวุโสเถอะ ตำแหน่งที่สำคัญเช่นนี้ควรให้บุคคลที่เหมาะสมกว่ามารับมันไป”

หนิงเทียนเหอ กลัวว่าหยางเฉินจะลงโทษหงฝูและเว่ยเทียนจริงๆ ดังนั้นเขาจึงรีบพูดว่า “หัวหน้าสมาคม แม้ว่าหงฝูและเว่ยเทียนจะไม่ได้ลุกขึ้นต่อสู้ในทันที แตท้ายที่สุดพวกเขาก็ลุกขึ้นมาต่อสู้ อีกทั้งพวกเขาเองก็เป็นหนึ่งในผู้ที่แข็งแกร่งสุดในสมาพันธ์บูโดของเรา ความสามารถของพวกเขาโดดเด่นอย่างมาก ได้โปรดหัวหน้าสมาคมอย่าได้ปลดพวกเขาออกจากตำแหน่ง”

หยางเฉินไม่มีจิตใจจะมาจัดการเรื่องพวกนี้ เขาพูดด้วยสีหน้าไร้ความรู้สึกว่า “ไม่ต้องกังวล ฉันจะไม่ลงโทษผู้อาวุโสทั้งสองคน"

เขาไม่อยากพูดถึงเรื่องนี้อีกต่อไปดังนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องทันทีและถามว่า “ท่านตู้ล่ะ?”

หนิงเทียนเหอ และคนอื่นๆ มีสีหน้าเคร่งขรึม หนิงเทียนเหอ เอ่ยว่า "หลังจากหัวหน้าสมาคมอยู่อาการบาดเจ็บสาหัสและหมดสติไป แพทย์ผู้เชี่ยวชาญทั้งหมดที่ได้รับเชิญมาที่นี่ต่างบอกว่าพวกเขาไม่สามารถรักษาคุณได้ ท่านตู้ได้ยินว่ามียาโบราณที่เรียกว่ายาคืนชีพที่แม้ว่าจะเป็นผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอดก็สามารถรักษาชีวิตได้ ดังนั้นเขาจึงออกจากสมาพันธ์ไปและตามหายาคืนชีพมาให้คุณ"

เมื่อได้ยินแบบนั้น ในใจของหยางเฉินก็อุ่นขึ้นในทันใด ตนและตู้จ้งเพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นาน แต่ตู้จ้งกลับไปตามหายาช่วยชีวิตมาให้ตน

ในเวลานี้ เว่ยเทียนเฉิง ถอนหายใจและพูดด้วยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก "มาตอนนี้บนโลกนี้ไม่มีไม่มีนักปรุงยาแล้ว และยาที่เหลืออยู่ในโลกนี้ก็ล้วนเป็นสิ่งที่หลงเหลือมาจากสมัยโบราณ"

“แม้แต่ในตระกูลบู๊โบราณ ยาคืนชีพเองก็ถือเป็นสมบัติล้ำค่ามาก รองหัวหน้าตู้คิดจะหามันมา เกรงว่าเป็นเรื่องยากอย่างยิ่ง”

หงฝูเองก็กล่าวด้วยสีหน้ากังวลว่า “หวังว่ารองหัวหน้าตู้จะไม่เกิดเรื่องขึ้น!”

ในเวลานี้เอง จู่ๆ ก็มีสมาชิกคนหนึ่งของสมาพันธ์บูโดวิ่งเข้ามาด้วยใบหน้าที่กระวนกระวายและรีบพูดว่า “ไม่ได้การแล้ว รองหัวหน้าตู้เกิดเรื่องแล้ว!”