The king of War นิยาย บท 1947

หลังจากที่ตู้เค่อล้มลงกับพื้น ไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะลุกขึ้น หมัดขวาของเขาเต็มไปด้วยเลือด และพังจนไม่รู้จะพังยังไงแล้ว

"อ๊าก...มือผม...มือของผมหักแล้ว..."

ตู้เค่อคร่ำครวญอย่างทรมาน และเสียงก็ดังก้องไปทั่วเวทีการแข่งขันของสำนักบู๊

กลุ่มนักบูโดในนั้น ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ เพราะคนที่ยืนอยู่ตรงกลางเวทีในเวลานี้นั้น ก็คือหยางเฉิน ซึ่งดูแล้วยังเด็กมาก ชกหมัดเพียงครั้งเดียว ก็ชกจนตู้เค่อบินออกไปไกล

จินฮุยยืนอยู่ที่เดิม สายตาของเขาเต็มไปด้วยความตกตะลึง

เขารู้ดีว่า การโจมตีของตู้เค่อนั้นรุนแรงแค่ไหน และไม่มีโอกาสหลบเลี่ยงด้วยซ้ำ แต่เขาคิดไม่ถึงว่า หยางเฉินจะปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน และขัดขวางการโจมตีของ ตู้เค่อไว้

นี่ก็หมายความว่า ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขา มีกำลังพอที่จะเอาชนะผู้แข็งแกร่งแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นปลายแล้วหรือ?

“คุณหยาง!”

ในเวลานี้ ตู้จ้งดึงสติกลับมาได้แล้ว และอุทานออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

ตู่ป๋อก็ค่อยๆดึงสติกลับมา มองหยางเฉินด้วยรอยยิ้มและกล่าวว่า“ในที่สุดคุณก็กลับมาที่สำนักบู๊แล้ว ถ้าคุณยังไม่กลับมาอีก สิทธิ์ของคุณก็จะถูกยกเลิกแล้ว”

หยางเฉินมองไปที่ตู้ป๋อด้วยความรู้สึกผิด และพูดว่า"ขอโทษครับ ผมมาสายแล้ว!"

ตู้ป๋อหัวเราะในทันที“มาได้ทันเวลาพอดี!”

หลังจากพูดจบ เขาก็มองไปที่ตู้ชีที่กำลังโกรธอย่างมีความหมาย และพูดด้วยรอยยิ้มว่า“ลุงเจ็ด การเดิมพันระหว่างเรา จบลงแล้วใช่ไหม?”

ตู้ชีไม่ได้ตอบตู้ป๋อ ดวงตาของเขาจับจ้องไปที่หยางเฉิน และมีเจตนาฆ่าที่รุนแรงในดวงตาของเขา

ออร่าบูโดที่น่าสะพรึงกลัวได้แพร่กระจายไปยังหยางเฉิน

ในพริบตา หยางเฉินรู้สึกเหมือนกำลังถูกภูเขากดทับ

หยางเฉินก็ไม่ยอมอ่อนข้อ สบตากับฝ่ายตรงข้าม และไม่ได้รับผลกระทบจากแรงกดดันของบูโดของอีกฝ่ายเลย

ตู้ชีตะโกนเสียงดัง“ในเมื่อคุณเข้าร่วมสำนักบู๊ งั้นก็ถือว่าเป็นสมาชิกของสำนักบู๊แล้ว ปฏิบัติต่อเพื่อนร่วมสำนัก คุณกลับลอบโจมตี และยังลงมืออย่างโหดเหี้ยม คุณยอมรับผิดหรือยัง?”

หยางเฉินเยาะเย้ย“ลงโทษ?ผมผิดอะไร?ผมลอบโจมตียังไง?”

ตู้ป๋อพูดอย่างโกรธเคือง“ตู้ชี อย่ารังแกคนอื่นมากเกินไปนะ!เมื่อกี้นี้ ตอนที่ตู้เค่อลงมือกับจินฮุยอย่างโหดเหี้ยม ทำไมคุณถึงไม่ออกมาหยุดเขาล่ะ?ยังจำได้ไหมว่าเมื่อกี้คุณตอบผมอย่างไร?คุณบอกว่า เป็นเพราะตู้เค่อได้เปรียบในแดนบูโด ตามกฎของการแข่งขัน ไม่ก็ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งยอมแพ้ หรือไม่ก็ฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งสู้จนอีกฝ่ายแพ้ จินฮุยไม่แพ้ ดังนั้นตู้เค่อจึงสามารถต่อสู้ต่อไปได้"

“ตอนนี้ คุณหยางแค่โจมตีแบบธรรมดา ก็ทำลายมือของตู้เค่อ นี้ก็ถือเป็นการโจมตีเพื่อนร่วมสำนักอย่างโหดเหี้ยมงั้นหรือ?”

ตู้จ้งก็พูดอย่างโกรธเคือง“ไอ้แก่ แพ้ก็คือแพ้ พูดอะไรเยอะแยะ?นี่คุณจะไม่ยอมรับการเดิมพันของเมื่อกี้หรือ?”

ตู้ชีสูดหายใจเข้าลึกๆ และพยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อระงับความโกรธของเขา

มองดูหลานชายคนโตของเขาถูกคนอื่นทำลายมือไปข้างหนึ่ง สำหรับเขา มันเป็นความอัปยศอดสูอย่างยิ่ง

ใบหน้าของตู้เค่อเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่บิดเบี้ยว เขากัดฟันและพูดว่า“คุณปู่ ฆ่าเขาซะ!”

ตอนที่ตู้ชีมองไปที่หยางเฉิน ในดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าอย่างแรงกล้า

เขาปล่อยออร่าความกดดันของบูโดบนร่างกายไปทางหยางเฉิน จินฮุยซึ่งยืนอยู่ข้างๆหยางเฉิน รู้สึกได้ถึงพลังกดดันที่หลงเหลืออยู่ ที่ตู้ชีปลดปล่อยไปทางหยางเฉิน ซึ่งทำให้เขาทนไม่ไหวเล็กน้อย

อย่างไรก็ตาม หยางเฉินยังคงนิ่งราวกับระฆัง เหมือนไม่ได้รับผลกระทบอะไร

“ตู้ชี คุณต้องการทำอะไร?”

ตู้ป๋อรู้สึกถึงเจตนาฆ่าของตู้ชีที่มีต่อหยางเฉิน ก็ตะโกนอย่างโกรธเคือง และลุกขึ้นยืนทันที ออร่าบูโดบนตัวเขา ก็ปลดปล่อยออกมาและมุ่งไปทางตู้ชี

ในขณะนี้ ทั้งสำนักบู๊ เต็มไปด้วยความกดดันของบูโดที่น่าสะพรึงกลัว เพียงแค่ความกดดัน ก็ทำให้นักบูโดจำนวนมากรู้สึกถึงแรงกดดันมหาศาลอย่างหาที่เปรียบมิได้ ราวกับวันสิ้นโลก

ในทางกลับกัน ลมหายใจของหยางเฉินมั่นคง คนที่ไม่รู้ อาจคิดว่าเขาเป็นคนธรรมดา