The king of War นิยาย บท 1996

“คุณไม่ใช่แม่ผม! สรุปคุณเป็นใคร?”

หยางเฉินผลักผู้หญิงออกไปอย่างแรง ถามด้วยท่าทางโกรธเคือง

ผู้หญิงมองหยางเฉินอยู่ ชั่วขณะนั้นน้ำตาไหลนอง พูดจาสะอึกสะอื้น “เฉิน แม่คือแม่ไง ลูกจำแม่ไม่ได้แล้วเหรอ?”

หยางเฉินพูดแบบท่าทางเย็นชา “แม่ของผมตายไปตั้งนานแล้ว เป็นผมที่เห็นกับตาว่าแม่ผมไปจากโลกนี้แล้ว และเป็นผมที่ฝังเธอกับมือตัวเองด้วย เธอยังจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง?”

ดวงตาหยางเฉินแดงก่ำ นึกถึงภาพที่มารดาจากไป ไฟโกรธอันน่าประหลาด ลุกลามอยู่ในร่างกายเขา

เขาอยากให้ผู้หญิงตรงด้านหน้า เป็นมารดาของตนเองจริงๆ แต่เขารู้ดี นี่เป็นไปไม่ได้

ชั่วขณะหนึ่งผู้หญิงคนนั้นร้อนใจแล้ว รีบพูดอธิบาย “เฉิน แม่เป็นแม่จริงๆ แม่ไม่ได้ตาย แต่มีชีวิตอยู่ที่นี่มาตลอด! เฉิน ลูกจำแม่ไม่ได้จริงเหรอ?”

พูดอยู่ ผู้หญิงคนนั้นกระโจนเข้ามาหาหยางเฉินอีกครั้ง ทำท่าทางอยากกอดหยางเฉินไว้

หยางเฉินถอยหลังสามสี่ก้าว ผู้หญิงคนนั้นกระโจนไปหาความว่างเปล่า ดวงตาหยางเฉินแดงก่ำ กำหมัดทั้งสองแน่นไว้ด้วยกัน กัดฟันพูดว่า “แม่ของผมถูกพ่อของผมฆ่าตายกับมือ ชาตินี้ ผมจะไม่ลืมวันนั้น เธอไม่อาจยังมีชีวิตอยู่ได้!”

ชั่วขณะหนึ่งผู้หญิงคนนั้นร้องไห้ขึ้นมา ร้องไห้พลางพูดว่า “เฉิน แม่เป็นแม่จริงๆ นะ! ตอนนั้นที่พ่อของลูกลงมือฆ่าแม่ แต่สิ่งที่เขาไม่รู้คือ ไม่ได้ฆ่าแม่จนตาย ต่อมา แม่ถูกอาจารย์ท่านหนึ่งช่วยชีวิต ดังนั้นจึงรอดมาได้”

ได้ยินคำพูดของผู้หญิงคนนั้น ในสายตาของหยางเฉินปรากฏจิตอาฆาตอันดุเดือดขึ้นฉับพลัน เขาไม่ลังเลสักนิดเดียว มือกุมมีดโลหิต เข้าไปฆ่าทางผู้หญิงคนนั้นแล้ว

ชั่วพริบตาผู้หญิงคนนั้นสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ รีบหลบออก

หยางเฉินไม่ได้ออมมือให้สักนิด โจมตีไปยังผู้หญิงคนนั้นอย่างบ้าคลั่ง แต่ละการโจมตี ล้วนพุ่งไปเอาชีวิตของผู้หญิงคนนั้น

ผู้หญิงคนนั้นหลบไปด้วย พูดแบบตาแดงไปด้วย “เฉิน แม่เป็นแม่จริงๆ! ลูกลงมือกับแม่ได้ยังไง? หรือว่าลูกลืมแล้วเหรอ ว่าแม่รักลูกมากแค่ไหน?”

“หุบปากไปเลย!”

หยางเฉินร้องคำรามอย่างโกรธเคือง พูดจาแบบกัดฟันแน่น “เดิมทีคุณไม่ใช่แม่ของผม! แม่ของผมไม่ได้ถูกพ่อผมฆ่า แต่ว่าตายด้วยโรคที่รักษาไม่หาย!”

เมื่อสักครู่เขาจงใจบอกว่ามารดาของเขาถูกบิดาของเขาฆ่า ก็แค่กำลังหลอกผู้หญิงคนนั้น

ตามคาดเป็นแบบที่เขาเดาไว้ ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่แม่ของเขา

กล้าสวมรอยเป็นแม่ของเขา จำเป็นต้องตาย!

หลังได้ยินคำพูดของหยางเฉิน กลิ่นอายบู๊อันยิ่งใหญ่ส่วนหนึ่ง ระเบิดออกจากในร่างกายผู้หญิงคนนั้น ใบหน้าของเธอ ก็เกิดความเปลี่ยนแปลงแล้ว ชั่วพริบตาเดียว เปลี่ยนเป็นหญิงวัยกลางคนที่งดงามคนหนึ่ง

อีกฝ่ายสวมชุดกระโปรงสีแดงหรูหราชุดหนึ่ง ที่เอวยังพกดาบยาวเล่มหนึ่ง กลิ่นอายบู๊บนตัว น่าตกใจที่สุด

หญิงงามวัยกลางคนถามแบบหน้าตาเย็นชา “ฉันให้นายไสหัวไป ทำไมไม่ไปให้พ้น?”

ได้ยินเสียงของอีกฝ่าย สีหน้าหยางเฉินเปลี่ยนไป นี่ถึงสำนึกได้ว่า อีกฝ่ายก็คือหนึ่งในกระดูกสามร่างนั้น

เพราะก่อนหน้านี้เสียงที่ให้เขาไสหัวไป ก็คือหญิงงามวัยกลางคนผู้นี้เปล่งออกมา

เพียงแค่ หยางเฉินไม่รู้ชัดว่า ทั้งที่อีกฝ่ายกลายเป็นกระดูกไปแล้ว ทำไมถึงยังสามารถใช้ร่างจริงปรากฏตัวได้อีก?

ถึงแม้จะสงสัย แต่หยางเฉินยังรีบตอบกลับว่า “ท่านผู้อาวุโสครับ ร่างกายของผมพังทลายแล้ว ถ้าเปลี่ยนกระดูกเทพไม่ได้ วันหลังจะกลายเป็นคนพิการโดยสมบูรณ์ เมื่อเทียบกับกลายเป็นคนพิการ ผมยินยอมไปตายครับ!”

“เชอะ!”

หญิงงามวัยกลางคนพูดด้วยเสียงเย็นชา “ไม่เจียมตัว! คนธรรมดาตัวเล็กๆ คาดไม่ถึงเพ้อฝันมาเปลี่ยนกระดูกเทพ นายเป็นใครกัน? ถึงกล้าจ้องเขมือบกระดูกเทพ?”

หลังจากเสียงตวาดของหญิงงามวัยกลางคนดังขึ้น ความกดดันพลังบู๊อันน่าสะพรึงกลัวส่วนหนึ่ง ปกคลุมบนตัวของหยางเฉินไปโดยตรง

ชั่วขณะนั้นหยางเฉินหายใจไม่สะดวก ความกดดันอันยิ่งใหญ่ มีความรู้สึกอยากบดเขาให้แหลก

เดิมเขาก็ถูกเทพมารฝืนระเบิดพลังที่ไกลเกินกว่าตัวเขาแบกรับได้จนพังทลายแล้ว ปัจจุบันนี้ได้รับความกดดันของหญิงงามวัยกลางคนอีก ได้ยินเพียงกระดูกทั้งตัวเขา ส่งเสียงก๊อกแก๊กออกมา เห็นชัดว่าหักแล้ว

“โอ๊ย......”

หยางเฉินส่งเสียงโอดครวญที่น่าเวทนาออกมา

“ปึง!”

เขาคุกเข่าข้างหนึ่งลงบนพื้น กระดูกแตกแล้ว

“คุกเข่าลง!”