The king of War นิยาย บท 2047

หลังจากที่ได้เห็นการปรากฏตัวของลี่เฉิน ผู้คนในสำนักเซิ่งกงก็แสดงสีหน้ายินดีอย่างมาก

ลู่ปั้นเหลียนรีบพูดทันที: “ประมุขลี่ ท่านมาได้ถูกเวลามากเลยค่ะ ได้โปรดท่านถือว่าช่วยท่านเจ้าสำนักเผยเถอะค่ะ ช่วยสำนักเซิ่งกงของพวกเราไว้เถอะค่ะ”

เพื่อให้เผยเซียนอินรอดจากภัยพิบัติได้อย่างปลอดภัย ลี่เฉินจึงไม่ลังเลเลยที่จะช่วย เผยเซียนอิน แม้ตัวเองอาจจะเข้าไปอยู่ในสภาวะอันตรายก็ตาม ผู้คนใน สำนักเซิ่งกงยังจดจำความเมตตาเช่นนี้ไว้อย่างแม่นยำ

แม้ว่าสุดท้ายแล้ว เผยเซียนอินจะเสียสละตัวเองเพื่อช่วยลี่เฉินก็ตาม อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้สามารถพิสูจน์ได้ว่าความรักระหว่าง เผยเซียนอินและลี่เฉิน นั้นเป็นความรักแท้จริงๆ

สายตาของลี่เฉินกวาดไปทั่วผู้คนในสำนักเซิ่งกง เขาโล่งใจเมื่อเห็นว่าไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ

เขาเปิดปากพูด “ไม่ต้องกังวล มีฉันอยู่ที่นี่ ฉันจะไม่มีวันปล่อยให้กองกำลังใด ๆ รุกล้ำเข้ามาในสำนักเซิ่งกง”

พวกเยว่คงทั้งสามสีหน้าดูมืดมนขึ้น

ผู้แข็งแกร่งทางด้านซ้ายของ เยว่คง กล่าวด้วยน้ำเสียงที่กระชับ “บุคคลผู้นี้เป็นผู้พำเพ็ญมาร ความแข็งแกร่งของเขานั้นแข็งแกร่งมาก แดนบูโดของเขานั้นถึงแดนนภาขั้นสองชั้นต้นแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เยว่คงก็เลิกคิ้วขึ้น ไม่ได้มีสีหน้าที่รู้สึกกลัวใดๆ แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “น่าประหลาดใจจริงๆ ในโลกมนุษย์นี้ที่ชี่ทิพย์หมดสิ้นไปแล้ว ยังมีผู้ฝึกฝนถึงขั้นแดนนภาขั้นสองชั้นต้นอีกด้วย"

เขาไม่กลัวลี่เฉินนั้นเป็นเรื่องจริง เพราะผู้แข็งแกร่งทั้งสองที่อยู่ด้านหลังเขานั้น ผู้แข็งแกร่งด้านซ้ายมือก็คือแดนนภาขั้นสองชั้นต้น และผู้แข็งแกร่งด้านขวามือคือแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอด

สำหรับตัวเขาเอง แม้ว่าขอบเขตศิลปะการต่อสู้จะยังไปไม่ถึงแดนนภา แต่เขาก็ยังเป็นผู้แข็งแกร่งที่มีแดนเหนือมนุษย์ขั้นเก้าชั้นยอด

ถ้าเทียบกับโลกบู๊โบราณล่าง เขาเป็นผู้แข็งแกร่งระดับต้นๆ เลยว่าได้

เยว่คง นำมือไว้หลังเอวของเขาและยืดอกตรง มองไปที่ลี่เฉินและพูดอย่างเย็นชา "ต่อหน้าคนของตระกูลเยว่ ของฉัน กล้าดีมาพูดจาเช่นนี้ นายอยากตายหรือไง?"

เมื่อเสียงของเขาสิ้นสุดลง ผู้แข็งแกร่งตระกูลเยว่ทั้งสองก้าวไปข้างหน้าพร้อมกัน ออร่าของศิลปะการต่อสู้ของทั้งสองคนก็พุ่งสูงขึ้น และพวกเขาก็เคลื่อนตัวไปสู่ลี่เฉิน

"ฮึ!"

เจตนาสังหารกะพริบในดวงตาของลี่เฉิน อานุภาพมารที่น่าสะพรึงกลัวกำลังคุกคามผู้คนในตระกูลเยว่

เจตนาการฆ่าระหว่างทั้งสองฝ่ายปะทะกัน ทำให้ทั่วสำนักเซิ่งกงนั้นมีรัศมีอันน่ากลัวอย่างรุนแรง พลังอันสะพรึงกลัวทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนกำลังหายใจไม่ออก

ดวงตาของลี่เฉินเต็มไปด้วยความดุร้าย เขากัดฟันและพูด “ออกไปจากสำนักเซิ่งกงเดียวนี้ ไม่เช่นนั้น อย่าโทษฉันที่ไม่ได้เตือนพวกนาย!”

เหตุผลที่เขามาที่สำนักเซิ่งกงทันทีหลังจากที่เขาฝืน ก็คือเพื่อค้นหาความหวังอันเลือนรางสำนักเซิ่งกง ความหวังในการค้นหาวิญญาณของเผยเซียนอิน

ยิ่งล่าช้าเท่าไหร่ ความหวังที่จะพบ เผยเซียนอินก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น

ตอนนี้ผู้แข็งแกร่งตระกูลเยว่ซึ่งมาจากอาณาจักรโลกบู๊โบราณล่าง ทำให้เขาหงุดหงิดอย่างมาก

“ลุงคุน ลองไปสู้กับเขาดูครับ!”

เยว่คงสั่งผู้แข็งแกร่งทางด้านซ้ายของเขา

"ได้เลยครับ!"

เท้าของลุงคุนขยับเพียงครั้งเดียว พลังอันยิ่งใหญ่นั้นทำให้เขาพุ่งเข้าลี่เฉินโดยตรง

ลุงคุนเป็นแดนนภาขั้นสองชั้นต้น เขาออกพลังทั้งหมดมุ่งไปโดยตรง

เพราะเขารู้สึกได้ถึงแรงกดดันมหาศาลจากร่างกายของลี่เฉิน และรู้สึกถึงเจตนาฆ่าอันทรงพลังจากลี่เฉิน หากเขาไม่ใช้กำลังทั้งหมดของเขาในตอนแรกมันจะอันตรายมาก

ดวงตาของลี่เฉินเป็นสีดำ ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยอานุภาพมาร ราวกับปีศาจตัวใหญ่จากนรก

เมื่อเห็นลุงคุนวิ่งเข้ามาหาตัวเอง นิ้วเท้าของเขาก็แข็งกระด้าง ร่างกายของเขาก็พุ่งออกไปทันที

"ปัง!"

เกือบจะในทันทีแดนนภาขั้นสองชั้นต้นทั้งสองปะทะกันในทันที

เมื่อทั้งสองปะทะกัน โมเมนตัมอันน่าสะพรึงกลัวที่ปะทุออกมาอย่างท่วมท้น กวาดออกไปอย่างรวดเร็วในทุกทิศทาง

"ถอยกลับเร็ว!"

ลู่ปั้นเหลียนตะโกนเสียงดัง รีบสั่งนักรบของสำนักเซิ่งกงให้ถอยหลัง

แม้ว่าพวกเขาจะได้เริ่มการถอยแล้วก็ตาม แต่ก็ยังมีนักรบที่อ่อนแอซึ่งไม่สามารถทนต่อรัศมีอันทรงพลังได้ ร่างกายของพวกมันก็บินออกไปโดยตรง ราวกับว่าพวกเขาถูกรถบรรทุกหนักพุ่งชน

โชคดีที่ไม่มีผู้เสียชีวิต

ทางด้านขวาของ เยว่คง ผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นหนึ่งชั้นยอดยืนบังอยู่ตรงหน้าของเยว่คงอย่างดื้อรั้นต่อต้านออร่าที่ปะทุจากการปะทะกันระหว่างลี่เฉินและลุงคุน

ทั้งสองปะทะกัน แต่พวกเขาไม่ได้ถอยกลับแม้แต่ครึ่งเลยสักคน