The king of War นิยาย บท 2147

เฉินไห่โจวรู้สึกหวาดกลัวจริงๆ ก่อนหน้านี้ตอนเขาเจอหยางเฉินในตระกูลเหอ เขายังเคยดูถูกหยางเฉินมาก หากไม่ใช่เพราะกลัวกฎใหม่ที่สมาคมผู้อาวุโสตั้งขึ้น เขาคงจะลงมือฆ่าหยางเฉินด้วยตัวเองแล้ว

จนกระทั่งตอนนี้ เขาถึงตระหนักรู้ว่า ตนเองได้ทำสิ่งที่โง่เขลาขนาดไหน หยางเฉินเป็นถึงผู้อาวุโสสี่ที่อยู่ในตระกูลบู๊โบราณผู้ที่มีสิทธิ์ตัดสินใจ เวลาสั่งฆ่าก็ต้องฆ่า

ถ้าไม่ใช่เพราะหยางเฉินฆ่าเฉินจื้อจงผู้ที่มีสิทธิ์ตัดสินใจของตระกูลเฉินที่อยู่ในจงโจว เขาแทบไม่มีโอกาสมาที่จงโจวเพื่อเป็นผู้มีสิทธิ์ตัดสินใจของตระกูลเฉินเลย

แต่ตอนนี้ เสียใจก็สายไปแล้ว หยางเฉินคงไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆแน่นอน

“คุณไม่ยอม?”

หยางเฉินจ้องมองเฉินหยางที่คุกเข่าอยู่ข้างกายเฉินไห่โจว และถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นชา

เฉินหยางรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่มืดมน เต็มไปด้วยความชั่วร้ายและไม่เต็มใจ เขาไม่ยอม หยางเฉินที่มาจากโลกมนุษย์ แต่ถึงกับมีพลังอำนาจเช่นนี้ได้

แต่เพียงชั่วครู่เดียว เขาก็เงยหน้าขึ้น สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวแล้วพูดว่า “ผมยอมแล้ว!”

“คุณไม่ยอม!”

แววตาของหยางเฉินแฝงด้วยแสงกระพริบแห่งเจตนาฆ่า

พลังจิตของเขาแข็งแกร่งเพียงใด เจตนาฆ่าที่เฉินหยางมีต่อเขา เขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจน

ทันใดนั้นเฉินไห่โจวรู้สึกกระวนกระวายใจทันที ไม่ต้องรอให้เฉินหยางอธิบาย เขารีบวิงวอนขอร้องหยางเฉิน “ผู้อาวุโสสี่ มีหรือที่เฉินหยางจะกล้าไม่ยอมท่าน? หวังว่าท่านจะใจกว้างและเมตตา? ไว้ชีวิตพวกเราอีกสักครั้ง ต่อไปอยู่ในโลกมนุษย์ พวกเราสัญญาว่าจะปฏิบัติตามกฎใหม่ที่สมาคมอาวุโสตั้งขึ้น”

“หยางเฉินไม่ได้สนใจเฉินไห่โจว ดวงตาที่มืดมนทั้งคู่จ้องมองไปที่เฉินหยาง

ชั่วขณะหนึ่ง เฉินหยางรู้สึกได้ถึงพลังกดดันอันน่าสะพรึงกลัวที่ดูเหมือนจะมาจากจิตวิญญาณส่วนลึกของเขา เขาอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน และรีบพูดว่า “ผู้อาวุโสสี่ ผมสัญญาว่า ต่อไปผมจะไม่ละเมิดกฎใหม่อย่างแน่นอน”

“ฮึ่ม!”

หยางเฉินจ้องมองเฉินหยางด้วยสายตาที่เย็นชา จากนั้นออกคำสั่งเสียงเย็นชา “ฆ่าซะ!”

คำพูดของเขาจบลง เห็นเพียงหม่าชาวที่เดิมทียืนอยู่ข้างหลังเขา ในพริบตาก็ขยับร่างแล้วพุ่งไปหาเฉินหยาง

สำหรับคำสั่งของหยางเฉินแล้ว หม่าชาวมักจะดำเนินการในพริบตา

ในขณะที่เฉินไห่โจวตระหนักได้ว่าหยางเฉินต้องการฆ่าเฉินหยาง ทันใดนั้นสีหน้าก็เปลี่ยนไปอย่างมาก เมื่อเห็นหม่าชาวที่พุ่งเข้าหาเฉินหยาง กระโดดขึ้นจากพื้นตามสารชาติยาน ยกมือขึ้นเพื่อโจมตีด้วยแรงทั้งหมดของเขา พุ่งไปทางหม่าชาว

“บูม!”

วินาทีต่อมา ในงานเลี้ยงมีเสียงปะทะกันอย่างรุนแรงดังก้องไปทั่วห้องโถง

เห็นเพียงร่างของเฉินไห่โจวถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว ตรงกันข้ามกับหม่าชาวถอยหลังไปเพียงก้าวเดียว

ในสถานที่ต่างเงียบสงบ!

ทุกคนไม่เพียงแต่ตกใจที่หยางเฉินกล้าออกคำสั่งฆ่าเฉินหยาง ที่น่าตกตะลึงกว่านั้นก็คือ หม่าชาวถึงกับใช้เพียงหมัดเดียว ก็สามารถกระแทกเฉินไห่โจวถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว

เฉินไห่โจวเป็นตัวแทนผู้มีสิทธ์ตัดสินใจที่ตระกูลเฉินส่งมาในจงโจว เขามีพลังความแข็งแกร่งในระดับแดนนภาขั้นสองชั้นต้น แต่กลับถูกหม่าชาวชกครั้งเดียวจนถอยหลังไปเจ็ดแปดก้าว ถ้างั้นพลังของหม่าชาว จะแข็งแกร่งขนาดไหน?

และยังมีเรื่องที่ทำให้ทุกคนตกตะลึงยิ่งกว่านั้นก็คือ หม่าชาวได้ทำตามคำสั่งของหยางเฉิน

ตามข่าวลือว่ากันว่า หยางเฉินอาศัยพลังอำนาจของตนเอง ก็สามารถสังหารผู้แข็งแกร่งในโลกบู๊โบราณล่างที่มีชื่อเสียงสิบห้าคน ในนั้นยังมีผู้แข็งแกร่งระดับแดนนภาขั้นสองชั้นยอดห้าคนรวมอยู่ด้วย

ตั้งแต่เมื่อไหร่ ในโลกมนุษย์ถึงกับมีนักบูโดสองคนที่เก่งกาจเช่นหยางเฉินกับหม่าชาว?

“พ่อ!”

เฉินหยางตระโกนส่งเสียง และวิ่งไปที่ข้างกายของเฉินไห่โจว

ผู้แข็งแกร่งสองคนที่อยู่ในระดับแดนนภาขั้นสองชั้นยอดคอยปกป้องเฉินไห่โจวอย่างใกล้ชิด ขณะนี้ยืนขวางอยู่ข้างหน้าเฉินไห่โจวกับเฉินหยางสองพ่อลูกคู่นี้ ด้วยความซื่อสัตย์ จ้องเขม็งไปที่หม่าชาว

สีหน้าของเฉินไห่โจวซีดเชียวผิดปกติไปชั่วขณะ ภายใต้การประคองของเฉินหยาง ยืนตัวสั่นงกๆ ดวงตาสีแดงราวกับเลือดจับจ้องไปที่หยางเฉิน และพูดด้วยความโกรธ “คุณจะไม่ให้พวกเรามีโอกาสรอดชีวิตจริงๆเหรอ?”

หยางเฉินมองเขาอย่างเย็นชาและพูดว่า “ตามกฎใหม่ ผมได้ลงโทษคุณเบาที่สุดแล้ว ผมแค่ทำลายการบำเพ็ญบู๊ในร่างกายของพวกคุณ จากนี้ไปจะถูกกักบริเวณอยู่โลกบู๊โบราณล่าง นี่ยังไม่ใช่หนทางรอดชีวิตเหรอ?”

“ทางรอดชีวิต?”

เฉินไห่โจวหัวเราะเย้ยหยัน “สำหรับนักบูโดแล้ว โดยเฉพาะนักบูโดของตระกูลบู๊ชั้นเลิศในตระกูลบู๊โบราณล่าง หากการบำเพ็ญถูกทำลาย ยังมีหนทางรอดชีวิตอีกเหรอ?”

“หยางเฉิน ฉันรู้ว่าตัวเองเคยล่วงเกินคุณ ดังนั้นคุณตั้งใจที่จะฆ่าฉัน แต่คุณก็อย่าได้ทำเกินไป เฉินไห่โจวก็ไม่ใช่เศษสวะที่ไร้อำนาจนะ!”

พวกเราสามารถไปจากโลกมนุษย์ แต่ขอร้องเพียงข้อเดียวเท่านั้น อย่าได้ทำลายการบำเพ็ญของพวกเรา”

“เมื่อมองไปที่เฉินไห่โจวที่มีสีหน้าแข็งกร้าว ทันใดนั้นหยางเฉินก็รู้สึกได้ว่า อีกฝ่ายคงมีวิธีที่จะรับมือกับตนเองได้จริงๆ