The king of War นิยาย บท 2169

“นี่คุณตั้งใจจะไปแล้วเหรอ?”

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง เมิ่งชิงหลันมองไปที่หยางเฉินและถามด้วยความอาลัยอาวรณ์

เย่จางกั๋วก็มองไปที่หยางเฉินด้วยสายตาที่อาลัยอาวรณ์เช่นกัน

ในช่วงเวลาที่หยางเฉินมาจงโจว เขาได้สร้างอำนาจให้กับกองยุทธการจงโจว ทีมบูโดในตอนนี้ แข็งแกร่งห้าวหาญไม่มีใครเทียบได้ แม้แต่ผู้แข็งแกร่งของตระกูลบู๊โบราณ ก็ยังไม่กล้าล่วงเกินทีมนักบูโดง่ายๆ

อาจกล่าวได้ว่า จงโจวในปัจจุบัน มีความสงบสุขมั่นคงแล้ว เว้นแต่ผู้แข็งแกร่งชั้นยอดของโลกบู๊โบราณล่างลงมือเอง ไม่งั้นก็ไม่มีใครกล้าก่อกวนกฎระเบียบของจงโจว

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย มองไปที่เมิ่งชิงหลันด้วยสายตาอ่อนโยนแล้วพูดว่า “คุณคงรู้ว่า ที่ผมมาที่จงโจวครั้งนี้ พร้อมด้วยภารกิจของสมาคมผู้อาวุโส และตอนนี้สถานการณ์ในจงโจวก็ถือว่าสงบแล้ว เรื่องที่เหลือก็มอบให้พวกคุณจัดการต่อ”

“ตอนนี้ผมต้องไปเมืองอีกหลายแห่ง ต้องรีบทำให้เมืองอื่นๆมีความสงบสุขและมั่นคงเช่นเดียวกับจงโจว พวกเราทุกคนต่างแบกความรับผิดชอบอันหนักอึ้งไว้บนบ่า ทุกคนจะต้องพยายามสู้ไปด้วยกัน! สักวันหนึ่ง จะต้องได้พบกันอีก!”

หลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน เมิ่งชิงหลันน้ำตาคลอเบ้า

เย่จางกั๋วถอนหายใจแล้วพูดว่า “คุณพูดถูก เราทุกคนต่างแบกความรับผิดชอบอันหนักอึ้งไว้บนบ่า เมื่อเทียบกับจงโจว สถานการณ์ในโจวอื่นๆแย่กว่าเยอะ ทุกที่ก็ต้องการคุณ"

พูดจบ เขาก็ถามอีก “คุณคิดจะไปเมื่อไหร่? พวกเรากองยุทธการจงโจวจะจัดงานเลี้ยงส่งคุณ”

หยางเฉินส่ายหัว “งานเลี้ยงส่งไม่ต้องหรอก! ผมยังมีธุระที่ต้องจัดการ รอจัดการเสร็จ ก็จะจากไป พวกคุณทุกคนตั้งใจทำงานเถอะ!”

เมื่อเห็นหยางเฉินพูดเช่นนี้ เย่จางกั๋วก็ไม่ฝืนใจ เขารู้ดีว่าสถานการณ์ในเมืองอื่นเลวร้ายเพียงใด และไม่จำเป็นต้องทำเรื่องที่ไร้สาระเหล่านั้น

“พวกคุณคุยต่อ ผมไปทำธุระก่อนนะ!”

เย่จางกั๋วชำเลืองเมิ่งชิงหลันที่น้ำตาคลอเบ้า จากนั้นก็หันหลังจากไป

ชั่วขณะหนึ่ง ในห้องเหลือเพียงหยางเฉินและเมิ่งชิงหลันสองคนเท่านั้น

หลังจากที่ทั้งสองมองหน้ากันสักพัก เมิ่งชิงหลันก็พูดขึ้นก่อน “คุณหาผู้หญิงคนนั้นเจอหรือยัง?”

หยางเฉินพยักหน้า และมุมปากของเขาโค้งขึ้นอย่างมีความสุข “ไม่เพียงแต่หาเธอพบเท่านั้น แต่ยังมีลูกสาวที่น่ารักเพิ่มอีกคนด้วย”

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่มีความสุขบนใบหน้าของหยางเฉิน เมิ่งชิงหลันกัดริมฝีปากสีแดงไว้แน่น

ตอนแรกทั้งสองพบกันในกองยุทธการ เธอก็รู้แล้วว่าหยางเฉินมีผู้หญิงอีกคนที่ลืมไม่ได้ ไม่ว่าเธออยากจะเข้าใกล้หยางเฉินมากแค่ไหน หยางเฉินก็รักษาระยะห่างจากเธอเสมอ

เธอรู้ว่า เป็นเรื่องยากสำหรับเธอที่จะเดินเข้าไปอยู่ในหัวใจของหยางเฉิน

เดิมทีในใจเธอยังคงมีความหวังอยู่บ้าง หรือบางทีเมื่อหยางเฉินกลับถึงเจียงโจว ผู้หญิงคนนั้นอาจแต่งงานกับคนอื่นไปแล้ว

แต่คิดไม่ถึงว่า หยางเฉินได้หาผู้หญิงคนนั้นจนพบ และดูเหมือนว่า มีความสัมพันธ์ที่ดีกับผู้หญิงคนนั้น ไม่เพียงแค่นี้ ยังมีลูกสาวคนหนึ่งด้วย

เธอรู้จักหยางเฉินดี ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ เธออยากเข้าไปอยู่ในหัวใจของหยางเฉิน คงยิ่งยากขึ้น ความเป็นไปได้คือศูนย์

แต่ถึงเป็นเช่นนี้ แล้วไงล่ะ? ตัวเองก็ยังมีโอกาสอยู่เล็กน้อย

เมิ่งชิงหลันพูดขึ้นทันที “หยางเฉิน ฉันขอกอดคุณหน่อยได้ไหม?”

หยางเฉินนิ้งอึ้งอยู่ครู่หนึ่ง ยังไม่ทันได้ตอบ สายลมที่มีกลิ่นหอมโชยมา เมิ่งชิงหลันได้ก้าวไปข้างหน้าแล้ว กอดเขา และเอาหัวแนบหน้าอกของเขา

หยางเฉินคิดจะผลักเธอออกโดยสัญชาตญาณ แต่ยังไม่ทันได้ผลักออกไป ก็ได้ยินเมิ่งชิงหลันพูดอย่างเหนื่อยหน่าย “ให้ฉันเอนกายพิงเงียบๆสักพัก!”

หลังจากได้ยินคำพูดของเมิ่งชิงหลัน มือของหยางเฉินที่ยื่นออกไปเมื่อกี้ก็วางลงบนหลังของเมิ่งชิงหลันอย่างช้าๆ

ไม่ใช่ว่าเขาไม่รู้ว่าเมิ่งชิงหลันคิดอย่างไรกับเขา เขาสามารถพูดได้ว่า เมิ่งชิงหลันนั้นเหมาะสมกับเขามาก แต่ก็น่าเสียดายที่ ฉินซีก้าวเข้ามาในหัวใจของเขาก่อนเมิ่งชิงหลันหนึ่งก้าว

ตลอดชีวิตที่เหลือ ในใจเขาไม่สามารถมีผู้หญิงคนที่สองได้ สำหรับความดีที่เมิ่งชิงหลันมีต่อเขา ได้แต่ทำให้เธอต้องผิดหวัง

ผ่านไปอย่างเงียบๆเช่นนี้ห้านาทีเต็มๆ เมิ่งชิงหลันถึงออกจากอ้อมแขนของหยางเฉิน ดวงตาแดงก่ำจ้องมองไปที่หยางเฉิน แล้วถามทันที “ถ้าหากไม่มีผู้หญิงคนนั้น คุณจะยอมรับความรู้สึกที่ฉันมีต่อคุณไหม?”

แววตาของหยางเฉินชัดเจนมาก และสบกับดวงตาของเมิ่งชิงหลันและพูดว่า”ชิงหลัน ในโลกนี้ไม่มีถ้าหากหรอก ผมรู้แต่ว่า ผมในตอนนี้ นอกจากเธอคนนั้นแล้ว ไม่สามารถยอมรับผู้หญิงคนอื่นได้อีกต่อไป”