The king of War นิยาย บท 2188

"ชิ้ง!"

เกิดเสียงของโลหะกระทบกันขึ้น กริชสั้นในมือของเซี่ยเหอถูกกระแทกจนลอยออกไป

"นี่คุณบ้าไปแล้วเหรอ?"

เมิ่งชิงหลันกล่าวอย่างกัดเขี้ยวเคี้ยวฟันว่า: "ถึงแม้ว่าคุณจะอยากตาย แต่ก็ต้องอยู่บนเงื่อนไขที่ว่าอยู่ต้องเห็นคน ตายต้องพบศพไม่ใช่เหรอ? ยังไม่ทันแน่ใจเลยว่าเขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า คุณก็จะยอมตายเพื่อบูชาความรักแล้วเหรอ?"

ใบหน้าของเซี่ยเหอที่เต็มไปด้วยน้ำตา มองไปยังซากปรักหักพังของตระกูลเหอ แล้วกล่าวว่า: "เป็นถึงเช่นนี้แล้ว ยังต้องรอผลลัพธ์อีกเหรอ?"

เมิ่งชิงหลันกล่าวด้วยสีหน้าเด็ดเดี่ยวแน่วแน่ว่า: "ฉันเชื่อ ว่าเขายังมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน!"

เห็นท่าทีที่มั่นใจของเมิ่งชิงหลันแล้ว เซี่ยเหอก็ค่อนข้างประหลาดใจ และดวงตาทั้งคู่ก็มองเข้าไปยังทิศทางซากปรักหักพังของตระกูลเหอด้วยจิตสำนึก

เวลานี้ ฝุ่นละอองที่ลอยขึ้นมา ได้ลดน้อยลงไปเรื่อยๆ ภาพบนซากปรักหักพังของตระกูลเหอ ก็ยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

"โครม!"

ในเวลานี้ ปรากฏเสียงดังขึ้นมา

ในสายตาอันตกตะลึงของทุกคน ร่างของหยางเฉิน ได้ยืนขึ้นมาจากใต้ซากปรักหักพัง

เห็นเพียงทั่วทั้งตัวของเขาเต็มไปด้วยเลือด ไม่แตกต่างกันกับเจียงเจี้ยน

ถึงแม้ว่ามองดูแล้วจะน่าเวทนาเป็นอย่างยิ่ง แต่บนตัวของเขายังแสดงออกถึงกลิ่นอายบูโดอันเข้มข้น แต่เมื่อมองไปที่เจียงเจี้ยน กลิ่นอายบนตัวของเขาดูเหี่ยวเฉาเป็นอย่างมาก

"ฮ่าๆ เขายังมีชีวิตอยู่! ฉันรู้ ว่าเขาจะต้องมีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน!"

เมิ่งชิงหลันหัวเราะเสียงดังขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น

เซี่ยเหอก็ร้องไห้ดีใจขึ้นมาทันที เมื่อนึกถึงตนเองเมื่อครู่นี้ที่เกือบจะจบชีวิตตัวเอง ตอนนี้คิดๆ ดูแล้ว ตัวเองช่างเป็นคนโง่เง่าเสียจริงๆ

รู้จักกับหยางเฉินมาหลายปีขนาดนี้ เขาเคยทำให้ตนเองต้องผิดหวังที่ไหนกัน? ไม่มีเลย!

เย่จางกั๋วกำหมัดแน่น แล้วกล่าวด้วยสีหน้าตื่นเต้นว่า: "ผู้อาวุโสสี่ เป็นตำนานไร้พ่ายที่คู่ควรกับจิ่วโจว! ที่แห่งไหนที่มีเขาอยู่ จะต้องมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้น!"

เวลานี้ คนของกองยุทธการจงโจวและทีมนักบูโด ต่างก็ส่งเสียงโห่ร้องขึ้นมาด้วยความดีใจ

บนซากปรักหักพังของตระกูลเหอ หยางเฉินยืนถือกระบี่ มองเจียงเจี้ยนด้วยสายตาอันสงบนิ่ง แล้วกล่าวว่า: "คุณ แพ้แล้ว!"

ทั่วทั้งตัวของเจียงเจี้ยนเต็มไปด้วยบาดแผลจากกระบี่ จนแทบจะไม่มีผิวตรงไหนที่สมบูรณ์ ดาบยาวปักลงบนพื้น มือของเขาจับที่ด้ามของดาบ ร่างกายโอนเอนจะล้มมิล้มแหล่ ราวกับว่าถ้าหากไม่มีดาบยาวค้ำเอาไว้ เขาก็จะต้องล้มลงไปเป็นแน่

"เป็นไปไม่ได้!"

เจียงเจี้ยนที่ไม่ขยับเขยื้อนมาโดยตลอด ในที่สุดก็เอ่ยปาก กล่าวด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยมว่า: "กระบวนท่าดาบที่ฉันเข้าใจมาตลอดสามสิบปี ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เคยพ่ายแพ้เพียงครั้งเดียวให้กับฉีเทียนเหอในปีนั้น หลังจากนั้น คนรุ่นราวคราวเดียวกันในตระกูลบู๊ ฉันก็ไม่เคยพ่ายแพ้ใคร!"

"หลายปีมานี้ ฉันอดทนฝึกฝนเคนโดมาอย่างยากลำบาก โดยเฉพาะกระบวนท่าดาบไร้เทียมทานนี้ ที่แข็งแกร่งเป็นอย่างยิ่ง แล้วทำไมถึงได้พ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของชายหนุ่มโลกมนุษย์ที่มีอายุไม่ถึงสามสิบปีเช่นนี้?"

"ฉันไม่เชื่อ!"

เจียงเจี้ยนแหงนหน้าตะโกนขึ้นฟ้า ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความบ้าคลั่ง

"อ๊าก....."

เห็นมาว่าเขาชักดาบขึ้นมาทันที ชี้ไปยังท้องฟ้า แล้วคำรามออกมาเสียงดัง

"เปรี้ยง!"

เสียงฟ้าร้อง ลงมาจากท้องฟ้า ดาบอาถรรพ์ในมือของเจียงเจี้ยน เป็นเหมือนกับสายล่อฟ้า ที่ดึงดูดสายฟ้าให้เข้าสู่ร่างกายโดยตรง

เจียงเจี้ยนที่เมื่อครู่นี้มีกลิ่นอายความเหี่ยวเฉา เวลานี้ พลังในร่างกายของเขาได้พุ่งขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง

"เกิดอะไรขึ้น?"

"ทำไมพลังในร่างกายของเจียงเจี้ยนยังพุ่งสูงขึ้นมาได้อีกล่ะ?"

"เขาพ่ายแพ้แล้วไม่ใช่เหรอ? แล้วทำไมถึงยังแข็งแกร่งเช่นนี้ได้ล่ะ?"

……

ทุกคนที่เมื่อครู่นี้ยังโห่ร้องด้วยความดีใจที่หยางเฉินได้รับชัยชนะ เวลานี้ต่างก็ตกตะลึงตาค้าง

เมิ่งชิงหลันกล่สวด้วยสีหน้าเคร่งขรึมว่า: "นี่เจียงเจี้ยน จะใช้วิชาลับอะไรเหรอ?"

เย่จางกั๋วส่ายหน้า: "ฉันได้ยินมาว่า ตระกูลเจียงมีกระบวนท่าดาบต้องห้าม คนของตระกูลเจียงส่วนใหญ่ ไม่มีใครกล้าฝึกฝนกระบวนท่านี้เลยสักคน เพราะถ้าแสดงกระบวนท่านี้ มันจะระเบิดพลังสังหารที่มำลายล้างออกมา แต่ผู้ที่แสดงกระบวนท่านี้ ก็จะต้องตาย!"

"ความหมายของคุณก็คือ ตอนนี้เจียงเจี้ยนกำลังจะแสดงกระบวนท่าดาบต้องห้ามอย่างนั้นเหรอ?"

เมิ่งชิงหลันหน้าถอดสีในทันที ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

ดวงตาทั้งคู่ของเย่จางกั๋วจับจ้องไปยังทางซากปรักหักพังของตระกูลเหอ แล้วกล่าวด้วยเสียงอันเคร่งขรึมว่า: "นี่เป็นเพียงแค่การคาดเดาของตัวฉันเองเท่านั้น เจียงเจี้ยนในฐานะที่เป็นเคนโดอัจฉริยะขั้นหนึ่งของโลกบู๊โบราณล่าง แต่ในขณะนี้ดาบไร้เทียมทานที่สร้างขึ้นมาเอง ได้พ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของหยางเฉิน เขาจะยินยอมได้อย่างไรกัน?"

เซี่ยเหอที่เมื่อครู่นี้แอบรู้สึกโล่งใจกับหยางเฉิน เวลานี้ก็รู้สึกตึงเครียดขึ้นมา ในสายตาเต็มไปด้วยความเป็นกังวลใจ

นักบูโดตระกูลเจียง หลังจากที่เห็นการเคลื่อนไหวกระบวนท่าดาบของเจียงเจี้ยน ต่างก็ตกตะลึงตาค้าง

"อะไรนะ?"

เมิ่งชิงหลันตะลึงงันถึงที่สุด

กลิ่นอายที่แข็งแกร่งยิ่งกว่าจิตวิญญาณเทพมาร เช่นนั้นจะเป็นผู้แข็งแกร่งระดับขั้นไหนกัน?

"คือกระบี่โอรสสวรรค์!"

เย่จางกั๋วกล่าวด้วยสีหน้าอันตื่นเต้นว่า: "จะต้องเป็นการฟื้นคืนต้าเหนิงที่ผนึกอยู่ในกระบี่โอรสสวรรค์อย่างแน่นอน! เมื่อเป็นเช่นนี้ หยางเฉินก็จะไม่มีปฏิกิริยาโต้ตอบ!"

เมิ่งชิงหลันก็นึกอะไรขึ้นได้ทันที จึงกล่าวด้วยความประหลาดใจว่า: "วิญญาณต้าเหนิงโบราณที่ผนึกอยู่ในกระบี่โอรสสวรรค์ เมื่อเจ้าของกระบี่ตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต ก็จะปรากฏตัวออกมา และระเบิดการโจมตีอย่างเต็มกำลังซึ่งเทียบได้กับผู้แข็งแกร่งแดนนภาขั้นสี่ขั้นชั้นต้น"

เย่จางกั๋วพยักหน้า: "นี่เป็นการปกป้องของกระบี่โอรสสวรรค์ ซึ่งหยางเฉินไม่จำเป็นต้องดำเนินการใช้งานเอง แต่เมื่อเขาตกอยู่ในอันตรายถึงชีวิต กระบี่โอรสสวรรค์ก็จะดำเนินการเอง กล่าวได้ว่า กระทั่งตัวหยางเฉินเอง ก็ไม่คาดคิด ว่าจู่ๆ จะถูกวิญญาณของต้าเหนิงโบราณที่สิงอยู่ในกระบี่โอรสสวรรค์ ทำการต่อสู้แทนเขา"

"ดาบต้องห้าม ลุยเลย!"

ในเวลานี้ ขยับฝีเท้าเล็กน้อย และมุ่งสังหารเข้าไปยังทิศทางของหยางเฉิน

เวลานี้ โดยรอบดาบอาถรรพ์ของเขา ได้ล้อมรอบไปด้วยพลังงานสีดำ ทำให้ดาบอาถรรพ์ยิ่งดูแปลกประหลาดและน่าสะพรึงกลัวขึ้นไปอีก

"หึ!"

หยางเฉินถือกระบี่ด้วยมือเดียว และฟันไปยังด้านหน้าอย่างสบายๆ

"ชิ้ง!"

ตามเสียงที่ดังขึ้นของโลหะที่กระทบกัน ดาบอาถรรพ์ในมือของเจียงเจี้ยน ก็หักออกจากกันในทันที

และกระบวนท่าดาบต้องห้ามที่เขาเตรียมมา ก็มลายหายไปในชั่วพริบตา

"อึก!"

คมของกระบี่โอรสสวรรค์ไปฟันเข้าไปที่ลำคอของเจียงเจี้ยน......

ชั่วพริบตา โลกทั้งใบก็เงียบสงบลง

"ครืน!"

จนกระทั่งเกิดเสียงดังครั่นครืนขึ้นที่ขอบฟ้า ทุกคนจึงได้สติขึ้นมาตามๆ กัน

เห็นเพียงกระบี่โอรสสวรรค์ม้วนขึ้นไปยังขอบฟ้า และทำให้เกิดรอยร้าวขึ้น ตามเสียงที่ดังสนั่น ได้ปรากฏรอยแยกในอากาศที่คล้ายกับทางเข้าสู่อีกโลกหนึ่ง