The king of War นิยาย บท 2257

คำว่า“ไสหัวไป”คำเดียว ตกตะลึงไปทั้งหมด!

สีหน้าของผู้อาวุโสรองสำนักเทียนไห่ ได้มืดมนจนถึงขีดสุดแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างที่ราวกับมีด จ้องหยางเฉินเขม็ง

เขาอยากจะให้หยางเฉินกราบไหว้เป็นลูกศิษย์ของตนจริงๆ เพียงแค่อยากจะได้ความลับบนตัวของหยางเฉิน มีเพียงหลังจากหยางเฉินกราบไหว้เป็นลูกศิษย์ของตนเท่านั้น เขาถึงจะมีโอกาสได้ความลับเหล่านี้

แต่กลับคิดไม่ถึง หยางเฉินจะไม่ให้เกียรติตนถึงขนาดนี้อย่างคาดไม่ถึง

“คุณหยาง!”

ในเวลานี้ม่อชิงซิวเดินเข้ามา กล่าวถามด้วยใบหน้าตื่นเต้น: “นายบุกทะลวงแล้ว?”

หยางเฉินไม่ได้ตอบคำถามข้อนี้ แต่ยิ้มเล็กน้อย กล่าว: “คุณม่อ ขอบคุณมาก!”

ก่อนหน้าตอนที่เขากำลังบุกทะลวง ม่อชิงจูขวางอยู่ที่ด้านหน้าของเขา ตอนที่เผชิญหน้ากับผู้อาวุโสรอง เขาต่างก็รู้ดี

เพียงแต่ตอนนั้นคือช่วงเวลาที่สำคัญเขากำลังบุกทะลวง ไม่สามารถพูดจาได้

ทันทีที่ม่อชิงซิวเบิกบาน เอ่ยปากกล่าว: “คุณหยางเกรงใจแล้ว!”

สายตาของหยางเฉินตอนที่มองไปยังบนตัวของผู้อาวุโสรอง นัยน์ตาปรากฏเจตนาสังหารขึ้นแวบหนึ่ง สุดท้ายก็สงบลงได้

เขาเองก็เพียงแค่กวาดสายตามองผู้อาวุโสรองแวบหนึ่งเท่านั้น จากนั้นสายตาก็มองไปยังบนตัวของหลิวชิ่ง เอ่ยปากกล่าว: “ดูเหมือนว่าท่านอาจารย์ของคุณตั้งใจจะไม่เจอผมแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ เช่นนั้นก็ขอตัวลาแล้ว!”

พูดจบ เขาก็มองไปทางม่อชิงซิวอีกครั้งกล่าว: “คุณม่อ ผมขอตัวไปก่อน วันหลังมีวาสนา ค่อยพบกัน!”

จากนั้น เขาก็หันหน้าไปทางม่อชิงจูพยักหน้าเล็กน้อย จากนั้นก็หันหลังกลับ สาวเท้ายาวเดินจากไป

ไม่ว่าผู้อาวุโสสามจะมีสาเหตุอะไร ยังไม่ได้มาพบเขา ก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขาแล้ว

เขาได้รอผู้อาวุโสสามมาเป็นเวลานานแล้ว แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้เจออีกฝ่าย อีกอย่าง ทั้งสองคนก็นับว่าได้นัดแนะกันเป็นอย่างดีแล้วว่าจะเจอกันที่สำนักเทียนไห่โดยผ่านหลิวชิ่ง แต่ผู้อาวุโสสามไม่ได้รักษาสัญญา

เมื่อเห็นว่าหยางเฉินจะจากไป หลิวชิ่งก็ร้อนใจขึ้นมาทันที ไม่ง่ายเลยที่จะพาหยางเฉินจากโลกมนุษย์มาที่นี่ ด้วยพรสวรรค์ด้านบูโดที่หยางเฉินแสดงออกมา อนาคตจะต้องกลายเป็นบุคคลชั้นยอดอย่างแน่นอน

ถ้าหากครั้งนี้ผู้อาวุโสสามสามารถผูกมิตรกับหยางเฉินได้ สำหรับสายเลือดของผู้อาวุโสสาม จะมีผลประโยชน์อันยิ่งใหญ่

แต่เขาในฐานะที่เป็นคนที่ชักใยอยู่เบื้องหลัง ผลประโยชน์ที่ได้รับมากยิ่งกว่า

“คุณหยาง โปรดช้าก่อน!”

หลิวชิ่งรีบไล่ตามไป กล่าวด้วยใบหน้าที่ร้อนรน: “คุณหยาง ผมรับรองได้ว่าท่านอาจารย์ไม่ได้เจตนาจะหลบหน้าไม่พบคุณ ขอร้องคุณได้โปรดให้เวลาผมอีกหน่อย”

“ให้เวลาผมอีกสักสามชั่วโมง ไม่ หนึ่งชั่วโมง คุณให้เวลาผมอีกแค่หนึ่งชั่วโมงเท่านั้น ถ้าหากท่านอาจารย์ยังไม่ปรากฏตัวให้เห็น คุณค่อยไป เป็นยังไง?”

หยางเฉินพยักหน้า มองไปทางหลิวชิ่งกล่าวด้วยสีหน้าที่ไร้ความรู้สึก: “ผมได้ให้เกียรติคุณแล้ว อยู่ที่สำนักเทียนไห่ได้รับการกลั่นแกล้งสารพัด ถ้าหากอยู่ต่อไปอีก เกรงว่าท่านอาจารย์ของคุณยังไม่ปรากฏตัว ผมก็จะถูกผู้อาวุโสของสำนักคุณบังคับพาตัวไปแล้ว”

พูดไป เขายังไม่ลืมที่จะกวาดสายตามองผู้อาวุโสรองแวบหนึ่ง

อันที่จริง เขาก็รู้สึกได้แล้วว่า ไม่เพียงแค่ผู้อาวุโสรองเท่านั้น ยังมีผู้แข็งแกร่งชั้นยอดหลายท่าน ที่แอบจับจ้องเขาอย่างลับๆ

เมื่อครู่นี้ที่เขาบุกทะลวงที่สำนักเทียนไห่ ทำให้เกิดลิขิตสวรรค์ขึ้นโดยตรง ก็สามารถพิสูจน์ความไม่ธรรมดาของเขาได้แล้ว

ตอนนี้ภายในใจของเขาเองก็เป็นกังวล ทันทีที่บรรดาผู้แข็งแกร่งชั้นยอดของสำนักเทียนไห่ตั้งใจจะบังคับให้เขาอยู่ต่อ เขาเกรงว่าจะไม่สามารถออกไปได้จริงๆ

“นี่......”

หลิวชิ่งสะอึกไปทันที เขาอยากจะรั้งหยางเฉินเอาไว้เป็นอย่างมาก แต่เขาก็ชัดเจนมากว่าสิ่งที่หยางเฉินพูดนั้นเป็นความจริง เมื่อครู่นี้ ผู้อาวุโสรองยังอยากจะพยายามบีบบังคับให้หยางเฉินกราบไหว้เป็นลูกศิษย์

“เฮ้อ!”

เขาถอนหายใจยาว มองไปทางหยางเฉินด้วยใบหน้าที่ซับซ้อนกล่าว: “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ถ้าอย่างนั้นผมก็จะไม่รั้งคุณหยางอีก เพียงแต่ หวังว่าคุณหยางจะไม่ถือโทษผม”

“พาคุณมาที่สำนักเทียนไห่เพื่อพบกับท่านอาจารย์ของผมสักครั้ง แต่กลับทำให้คุณไม่ได้พบท่านอาจารย์ของผม นี่เป็นความผิดพลาดของผม ขอโทษเป็นอย่างสูง!”

เขารู้ดีว่ารั้งหยางเฉินเอาไว้ไม่ได้ เพียงแต่หวังว่าก่อนที่หยางเฉินจะจากไป สามารถทิ้งความทรงจำดีๆสักอย่างเอาไว้ให้หยางเฉิน