The king of War นิยาย บท 2262

ในไม่ช้า คำสั่งไล่ตามฆ่าได้แพร่กระจายไปทั่วทั้งโลกบู๊โบราณกลาง ภาพวาดของหยางเฉินแต่ละภาพ ปรากฏไปทั่วทุกที่ของโลกบู๊โบราณกลาง

“คนหนุ่มคนนี้ มาจากโลกมนุษย์จริงๆ?”

“โลกมนุษย์ไม่ใช่ว่าเป็นผืนดินไร้ประโยชน์ที่ชี่ทิพย์บำเพ็ญเพียรเหือดแห้งหรอกเหรอ? คนหนุ่มหยางเฉินคนนี้มองดูไปอายุไม่ถึงสามสิบ คาดไม่ถึงว่าจะมีกำลังรบเทียบเคียงแดนนภาขั้นห้าชั้นปลายแล้ว?”

“พรสวรรค์ด้านบูโดแบบนี้ เกรงว่าทั่วทั้งโลกบู๊โบราณกลาง คงจะหาคนที่สองไม่ได้แล้วละมั้ง? แต่ว่าที่น่าเสียดายก็คือ คาดไม่ถึงว่าเขาเป็นผู้ฝึกมารคนหนึ่ง ตอนนี้ยังถูกสำนักเทียนไห่ไล่ตามฆ่า เกรงว่าคงอีกไม่นาน ก็จะตายอย่างไรที่ฝัง”

......

ทั่วทุกแห่งของสำนักเทียนไห่ ต่างก็ได้ยินเสียงวิพากษ์วิจารณ์ในทำนองเดียวกัน

อย่างไรก็ตามม่านพลังระหว่างโลกบู๊โบราณกลางกับโลกมนุษย์กำลังพังทลายลงอย่างต่อเนื่อง อีกไม่นานแล้ว ทั้งาองโลกก็จะต้องราวกันเป็นโลกเดียวโดยสิ้นเชิง นักบูโดจำนวนมากมายกำลังวางแผนร้าย อยากจะรีบเข้าสู่โลกมนุษย์

ในขณะเดียวกัน หนึ่งในสำนักชั้นยอดของโลกบู๊โบราณกลาง สำนักเหอฮวน

ภายในหอเล็กสองชั้นที่หรูหราที่โดดเดี่ยวหลังหนึ่ง หญิงสาวที่เยาว์วัยสวยงามคนหนึ่ง ในมือกำลังถือภาพวาด ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตา

หญิงสาวจ้องมองผู้ชายในภาพด้วยความอ่อนโยน กล่าวพึมพำ: “ที่รัก นี่คุณกำลังมาตามหาฉันงั้นเหรอ?”

หญิงสาวไม่ใช่ใครอื่น ก็คือฉินซี และชายหนุ่มในภาพวาดที่อยู่ในมือ ก็คือหยางเฉิน

เพียงแต่ เมื่อนึกถึงเนื้อหาที่อยู่ในภาพวาด ใบหน้าก็เธอก็เต็มไปด้วยความกังวลอีกครั้ง

ถึงอย่างไรที่นี่ก็คือหนึ่งในสำนักชั้นยอดของโลกบู๊โบราณกลาง หยางเฉินได้ถูกสำนักเทียนไห่ไล่ตามฆ่าแล้ว วันพรุ่งนี้ก็คือวันที่เจ้าสำนักน้อยของสำนักเหอฮวนจะมาสู่ขอแล้ว ถ้าหากหยางเฉินปรากฏตัวขึ้นในสถานการณ์แบบนี้ ต่อให้พาเธอออกไปจากสำนักเทียนไห่ ต่อไปก็จะถูกสำนักเทียนไห่และสำนักเหอฮวนไล่ตามฆ่าด้วยกัน

ทั้งสองสำนักนี้ เป็นสำนักชั้นยอดของโลกบู๊โบราณกลาง!

ตอนที่เธอกำลังเป็นห่วงหยางเฉิน เมืองไป๋หู่ ที่ระยะห่างใกล้กับสำนักเหอฮวนที่สุด

หยางเฉินที่ปลอมหน้า เงยหน้าขึ้นจ้องมองคำสั่งไล่ตามฆ่าใบหนึ่งที่แปะอยู่บนกำแพง สีหน้าไม่น่าดูเป็นอย่างยิ่งขึ้นมา

เขารู้ว่าสำนักเทียนไห่จะต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ แล้วก็รู้ด้วยเช่นกันว่าสำนักเทียนไห่จะต้องไม่ปล่อยตนไปแน่ แต่กลับคิดไม่ถึงว่า สำนักเทียนไห่จะออกคำสั่งไล่ตามฆ่า ให้เงินรางวัลไล่ตามฆ่าเขาหินอาถรรพ์สิบล้าน

ที่โลกบู๊โบราณกลาง หินอาถรรพ์สิบล้านก็คือเงินมหาศาลก้อนหนึ่ง ต่อให้เป็นครอบครัวที่ฐานะร่ำรวยปานกลาง ก็พอที่จะใช้ไปตลอดชีวิต

“สำนักเทียนไห่ช่างหน้าใหญ่เสียจริง คาดไม่ถึงว่าจะให้เงินรางวัลไล่ตามฆ่าคนหนุ่มคนหนึ่งด้วยหินอาถรรพ์สิบล้าน เมื่อทอดสายตามองไปทั่วทั้งโลกบู๊โบราณกลาง นับว่าเป็นครั้งแรกเลย!”

ในเวลานี้เอง ข้างกายของหยางเฉิน มีชายหนุ่มที่สวมชุดหรูหราคนหนึ่ง เอามือไพล่หลัง จ้องมองคำสั่งไล่ตามฆ่ากล่าว

น้ำเสียงของชายหนุ่ม ดึงดูดความสนใจของหยางเฉิน

อีกฝ่ายมองดูไปอายุประมาณสี่สิบปี บนร่างกายกลับมีลมปราณที่แข็งแกร่งที่ไม่ค่อยชัดเจนกลุ่มหนึ่งแผ่ซ่านออกมา แม้แต่หยางเฉิน ก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดัน

เห็นได้ชัดว่า พละกำลังของอีกฝ่ายไปบรรลุไปถึงแดนนภาขั้นหกแล้ว

อายุน้อยแบบนี้ ก็บำเพ็ญเพียรจนถึงแดนนภาขั้นหกแล้ว สามารถอธิบายได้ว่า พรสวรรค์ด้านบูโดของอีกฝ่ายน่ากลัวมากเพียงใด แม้แต่ม่อชิงซิวของสำนักเทียนไห่ ก็เทียบไม่ติด

หยางเฉินคาดเดา อีกฝ่ายอยู่ที่ทั่วทั้งโลกบู๊โบราณกลาง คงจะถือว่าเป็นบูโดอัจฉริยะชั้นยอด

“สหายท่านนี้ มองดูไปไม่ค่อยคุ้นหน้าเท่าไหร่”

ในเวลานี้เอง อยู่ๆอีกฝ่ายก็มองมาทางหยางเฉิน ด้วยใบหน้าที่มีรอยยิ้มสง่างามอ่อนโยน

จากบนตัวของหยางเฉิน เขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันที่น่าประหลาดกลุ่มหนึ่ง แรงกดดันประเภทนี้ มีเพียงแค่นักบูโดที่อยู่ในแดนเดียวกัน หรือว่าแข็งแกร่งกว่าเขาเท่านั้น ถึงจะมี

แต่ว่าบูโดอัจฉริยะระดับนี้ เขารู้ว่า ไม่เคยพบหยางเฉินมาก่อน

หยางเฉินเอ่ยกล่าวได้ใบหน้าไร้ความรู้สึก: “โลกบู๊โบราณกลางใหญ่ขนาดนี้ คุณจะรู้จักทุกคนได้ยังไง?”

แต่เดิมทีหยางเฉินก็คือคนแปลกหน้า ตอนนี้ยังปลอมใบหน้า จะต้องทำให้อู๋จื่อจิ้งเกิดการคาดเดา

เมื่อคิดถึงตรงนี้ หยางเฉินก็ลนลานเล็กน้อยอย่างไม่ตั้งใจ อยากจะหลบหนีออกไปจากที่นี่โดยไว

ถึงแม้ว่าเขาไม่กลัวอู๋จื่อจิ้ง แต่ทันทีที่ตัวตนของตนเองเปิดเผย เกรงว่าจะดึงดูดให้ผู้แข็งแกร่งชั้นยอดที่ไล่ตามฆ่ามา

ถึงอย่างไรก็ตามหัวนี้ของเขา ตอนนี้มีมูลค่าสิบล้านหินอาถรรพ์

หยางเฉินมองอู๋จื่อจิ้งอย่างเรียบเฉยแวบหนึ่ง จากนั้นก็กลับหลังหันแล้วเดินจากไป

“สหายเฉิน ช้าก่อน!”

อู๋จื่อจิ้งเอ่ยปากกล่าวขึ้นทันใด

หยางเฉินขมวดคิ้ว มองไปทางอีกฝ่ายอย่างเย็นชากล่าวถาม: “มีธุระอะไร?”

อู๋จื่อจิ้งหัวเราะเฮอะเฮอะกล่าว: “สหายเฉินยังหนุ่มยังแน่นขนาดนี้ วิถีบู๊ก็ไม่ธรรมดาแบบนี้ ภายภาคหน้าจะต้องสามารถทำให้โลกบู๊โบราณหวาดกลัวอย่างแน่นอน”

หยางเฉินกล่าวเรียบๆ: “ผมเป็นเพียงผู้ฝึกฝนอิสระคนหนึ่ง เทียบกับคุณชายอู๋ ยังห่างชั้นอีกไกล”

อู๋จื่อจิ้งยิ้ม กล่าว: “ตระกูลอู๋ของผมอยู่ที่เมืองไป๋หู่นี่พอดี ผมอยากจะเชิญสหายเฉินไปนั่งที่ตระกูลอู๋สักหน่อย ไม่รู้ว่าสหายเฉินยินดีหรือไม่?”

ทันทีที่หยางเฉินกำลังจะปฏิเสธ ก็ได้ยินอู๋จื่อจิ้งกล่าวอย่างมีความหมายลึกซึ้ง: “ตระกูลอู๋ของพวกผมกับสำนักเทียนไห่ไม่ถูกกันมาแต่ไหนแต่ไร แล้วก็ไม่รู้ว่าสหายหยางเฉินที่มาจากโลกมนุษย์ท่านนั้น ตอนนี้ตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหน”

“ถ้าหากมีโอกาส อยากจะคบค้าสมาคมกับสหายหยางคนนี้สักครั้ง”

ได้ยินคำพูดของอู๋จื่อจิ้ง ภายในใจของหยางเฉินก็รู้สึกมีความตื่นตกใจพลุ่งพล่านขึ้นมา เห็นได้ชัดว่า อู๋จื่อจิ้งคนนี้ได้เดาถึงตัวตนของเขาได้แล้ว ไม่อย่างนั้น ก็คงจะไม่พูดคำแบบนี้ออกมา