The king of War นิยาย บท 2272

ราวกับสัมผัสได้ถึงไฟที่แผดเผาในดวงตาของอู่ชาง หยางเฉินขมวดคิ้วมองเข้าไป

เป็นอย่างที่คิดไว้ เพียงแค่เห็นในดวงตาของอู่ชางที่เต็มไปด้วยความละโมบ ดวงตาทั้งสองข้างจ้องกระบี่โอรสสวรรค์ในมือของเขาเขม็ง

ในใจของหยางเฉินแอบกล่าวว่าไม่ดีแล้ว ถูกผู้แข็งแกร่งชั้นยอดระดับเช่นอู่ชางจับตามอง นี่ไม่ใช่เรื่องดี

แต่ว่าในไม่ช้า เขาก็สงบอีกครั้ง อู่ชางจับตามองเขาตั้งแต่แรกแล้ว ถึงขนาดอยากให้เขาตาย ตอนนี้ต่อให้ถูกจับตามองกระบี่โอรสสวรรค์ ก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร

“อู่ชาง เรื่องวิวาทนี้จบสิ้นแล้ว!”

ในเวลานี้เอง ทันใดนั้นอู๋สงป้าก็เอ่ยปากกล่าว

อู่ชางแค่นหัวเราะ: “จบสิ้น? ได้ ขอเพียงแค่แกนำตัวไอ้หนุ่มนั่นมอบให้ฉัน ตอนนี้ฉันก็จะพาคนของสำนักเทียนไห่ออกไป”

ถ้าหากได้รับกระบี่โอรสสวรรค์ ต่อให้ปล่อยบุญคุณความแค้นกับคฤหัสถ์เจ้าเมืองไปก่อนชั่วคราว แล้วจะอย่างไร?

อู่ชางได้แช่อิ่มอยู่ในกึ่งแดนนภาขั้นเจ็ดชั้นต้นมานานหลายปีแล้ว รอโอกาสโอกาสหนึ่งมาโดยตลอด วันนี้ เขาสัมผัสได้ถึงโอกาส จากบนกระบี่โอรสสวรรค์

ถ้าหากได้รับกระบี่โอรสสวรรค์ เขามีความมีความมั่นใจหกสิบเปอร์เซ็นต์ ว่าจะบรรลุไปถึงแดนนภาขั้นเจ็ดได้ภายในสามเดือน

การบำเพ็ญสามารถเขาสู่โลกบู๊โบราณบนได้ นี่เป็นความฝันของเขา

ตอนนี้ม่านพลังระหว่างโลกบู๊โบราณกลางกับโลกมนุษย์ได้เริ่มพังทลายลงแล้ว อีกเพียงไม่นาน ก็จะสามารถหลอมรวมเข้าไปในโลกมนุษย์ได้อย่างสมบูรณ์

ถึงเวลา ชี่ทิพย์ของโลกใหม่จะเทียบเท่ากับชี่ทิพย์ของโลกบู๊โบราณกลาง ความเข้มข้นจะลดลงอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเวลานั้นอยากจะฝ่าทะลวงอีกครั้ง ก็ยากยิ่งกว่าเดิม

ทำไมอู๋สงป้าจะไม่เข้าใจเจตนาของอู่ชาง? เขาแค่นหัวเราะ: “หยางเฉินเป็นแขกคนสำคัญของฉัน อยากจะให้ฉันนำตัวเขามอบให้แก เป็นไปไม่ได้!”

อู่ชางกล่าวอย่างโมโห: “อู๋สงป้า แกต้องการจะสู้ตายกับสำนักเทียนไห่ของฉันจริงๆ?”

อู๋สงป้ากล่าวเสียงเย็นชา: “ไม่ใช่ฉัน แต่เป็นแกที่พยายามบีบบังคับ อยากจะไม่ตายก็ไม่ยอมรามือกับฉัน! วันนี้ ฉันขอพูดเอาไว้ตรงนี้เลยว่า อยากจะนำตัวหยางเฉินออกไปจากคฤหัสถ์เจ้าเมือง เป็นไปไม่ได้ นอกเสียจากจะข้ามศพฉันไป!”

ทันทีที่เสียงของเขาจบลง ออร่าที่บ้าคลั่งกลุ่มหนึ่งก็ระเบิดออกมาจากในร่างกายของเขา

ในส่วนลึกรูม่านตาของอู่ชาง เต็มไปด้วยความหนักใจอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน

เขาคิดไม่ถึงว่า อู๋สงป้าเพื่อหยางเฉินคนหนึ่งแล้ว จะไม่ตายก็ไม่เลิกรากับเขาอย่างคาดไม่ถึง

เมื่อครู่นี้ เขากับอู๋สงป้าได้ต่อสู้ครั้งใหญ่กันมามากกว่าร้อยรอบ ก็หยั่งเชิงเส้นสนกลในของกันและกันได้แล้ว พูดได้ว่า กำลังของทั้งสองคนไม่ต่างกันมากนัก

หากจะต่อสู้กันจนตายจริงๆ ใครอยู่ใครตาย ก็ยังไม่รู้ได้

ถึงแม้ว่าอู่ชางอยากจะให้สำนักเทียนไห่มาแทนที่ตำแหน่งของคฤหัสถ์เจ้าเมืองที่เมืองไป๋หู่ แต่ก็รู้ข้อบกพร่องของตนเอง สองกองกำลังใหญ่ทันทีที่ระเบิดการต่อสู้จนตาย สุดท้ายทำได้แค่เพียงบอบช้ำทั้งสองฝ่าย

ในตอนนี้ ตอนที่ยังไม่ถึงการต่อสู้กันจนตาย

หลังจากครุ่นคิดในเวลาสั้นๆ อู่ชางจ้องอู๋สงป้ากล่าว: “แกกับฉันสู้กันอีก ก็ไม่มีความหมายอะไร ไม่สู้พวกเราเปลี่ยนวิธีอื่น เพื่อมาจบเรื่องราวในวันนี้?”

อู๋สงป้าขมวดคิ้ว แต่ยังกล่าวต่อไป: “แกว่ามา!”

อู่ชางกล่าว: “กำลังรบที่หยางเฉินแสดงฝีมือออกมาแข็งแกร่งขนาดไหน พวกเราต่างก็รู้ดี พละกำลังของเขาไม่อ่อนแอไปกว่าผู้อาวุโสของสำนักเทียนไห่หลายๆท่านเลย”

หว่างคิ้วของอู๋สงป้าขมวดเข้าหากันแน่นกว่าเดิม ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะยังพูดไม่จบ แต่เขาพอจะสัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่าง

อู่ชางกล่าวต่อไป: “ก็ให้หยางเฉินต่อสู้กับหลีหยวนชิงผู้อาวุโสสี่ของสำนักเทียนไห่สักตั้ง ถ้าหากหลีหยวนชิงชนะ แกก็นำตัวหยางเฉินมอบให้ฉัน เป็นอย่างไร?”

อู๋สงป้าแค่นหัวเราะ: “อู่ชาง แกยังมีศักดิ์ศรีอยู่ไหม? หยางเฉินอายุเท่าไหร่ หลีหยวนชิงอายุเท่าไหร่? แกให้พวกเขาสู้รบกันตัดสินแพ้ชนะ?”

“ตามที่ฉันรู้ พรสวรรค์ด้านบูโดของลูกชายแกค่อนข้างโดดเด่น อายุเท่ากันกับหยางเฉินพอดี ไม่สู้ให้ลูกชายแกกับหยางเฉินสู้กันสักตั้ง เพียงแต่ถ้าลูกชายแกเอาชนะได้ แกพาตัวหยางเฉินไปได้ตามสบาย”

นัยน์ตาของอู่ชางฉายแววเย็นยะเยือกแวบหนึ่ง ลูกชายของเขามีสถานการณ์ยังไง เขาชัดเจนยิ่งกว่าใคร ในบรรดาคนอายุรุ่นราวคราวเดียวกัน บางทีอาจจะนับได้ว่าเป็นบูโดอัจฉริยะ แต่เมื่อเทียบหยางเฉินแล้ว เรียกได้ว่าเป็นขยะอย่างแท้จริง