The king of War นิยาย บท 266

“หยุดให้หมดทุกคนเลย!”

ตอนที่ต้าเมามองเห็นซูเฉิงอู่ปรากฏตัวขึ้น ชั่วขณะนั้นหวาดผวาแล้ว รีบร้องคำรามทันที

“ผู้นำซู วันนี้ท่านว่างมาที่นี่ได้อย่างไรกันครับ?”

ต้าเมารีบเข้ามาหา เหงื่อออกเต็มหน้า

ซูเฉิงอู่เคยเตือนเขาเอาไว้แต่แรก ให้เขาทำอะไรอย่าเอิกเกริก

เมื่อสักครู่ เขากลับให้คนมาจัดการหยางเฉินจนพิการต่อหน้าสาธารณชน

เวลานี้ ในใจเขารู้สึกว่าโชคดีอยู่บ้าง ที่เมื่อสักครู่ไม่ได้รีบร้อนลงมือ ไม่อย่างนั้นหากโดนซูเฉิงอู่จับได้ เป็นอันว่าเขาจบเห่แน่

ซูเฉิงอู่ไม่มองเขาแม้แต่แวบเดียว รีบก้าวไปยังทางหยางเฉิน ข้างกายเขายังมีผู้หญิงอายุน้อยคนหนึ่งตามมาด้วย ซึ่งก็คือซูซาน

“คุณหยางครับ ให้คุณรอนานแล้วนะครับ!”

หลังซูเฉิงอู่มาถึงตรงหน้าของหยางเฉิน พยักหน้าเล็กน้อย ท่าทางเคารพนบน้อม

ครืน!

ทั้งร้านอาหารเป่ยหยวนชุน เวลานี้เงียบเชียบไร้เสียง

ทุกคนเบิกดวงตากลมโตมองเหตุการณ์ฉากนี้

วินาทีก่อนหน้านี้ต้าเมายังรู้สึกโชคดีที่ตนเองลงมือช้า วินาทีต่อมา ซูเฉิงอู่กลับวิ่งเข้าไปหาหยางเฉินและกล่าวทักทายก่อน

หยาดเหงื่อไหลลงมาตามหน้าผากของเขา ในชั่วพริบตาสั้นๆ ต้าเมาก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อหมดทั้งตัว

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สามารถทำให้เศรษฐีเมืองเจียงโจวกล่าวทักทายได้ เป็นการมีตัวตนที่เขาต้าเมาสามารถล่วงเกินได้เหรอ?

“หยางเฉิน ไม่เจอกันนานเลยนะ!”

ซูซานหน้าตาดูยิ้มแย้มแจ่มใส

ในความเป็นจริง ระยะห่างจากครั้งก่อนที่ทั้งสองเจอหน้ากันในเมืองโจวเฉิงเพียงแค่หนึ่งอาทิตย์สั้นๆ เท่านั้นเอง

ทันใดนั้นสายตาซูซานตกอยู่บนตัวเซี่ยเหอ ในสายตาประกายแววตาตกใจนิดๆ พาดผ่านไป

แม้จะใส่ชุดพนักงานที่ธรรมดา กลับไม่มีทางปกปิดใบหน้าที่งดงามนั้นของเซี่ยเหอไว้ได้ ยังมีรูปร่างที่สมบูรณ์แบบเหลือเกินด้วย

เวลานี้ ลักษณะท่าทางกำลังกังวลและอับอาย มือทั้งคู่จับชายเสื้อของหยางเฉินไว้แน่น บนหน้ายังมีอาการตกใจกลัวพอสมควร

หยางเฉินไม่ได้สนใจ มองทางต้าเมาที่ตกใจจนอยู่ไม่นิ่งไปตั้งนานแล้วด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “เมื่อกี้แกบอกว่า อยากบดขยี้แขนขาฉัน? ยังอยากให้ฉันตายทั้งเป็นอีกใช่ไหม?”

พอพูดจบไป หยางเฉินก็ก้าวเดินไปทางต้าเมาทันใด

“ยังบอกว่าจะมานอนกับเพื่อนของฉัน ต่อหน้าฉันอีกด้วย?”

“ยังอยากให้ฉันอยากจะอยู่ก็ไม่รอด อยากจะตายก็ตายไม่ได้?”

“ยังอยากดูหน่อยว่าถึงตอนนั้น ฉันยังจะหยิ่งในศักดิ์ศรีขนาดนั้นเหมือนเมื่อกี้หรือเปล่า?”

แต่ละก้าวที่หยางเฉินเดินมาด้านหน้า สอบถามต้าเมามาเรื่อยๆ หลังเขาพูดจบ ระยะห่างกับต้าเมาก็เหลือเพียงหนึ่งเมตร

“ไอ้สารเลว!”

ซูเฉิงอู่พูดอย่างเดือดดาล “ต้าเมา แกใจกล้ามากเลยนะ นึกไม่ถึงแม้แต่แขกพิเศษของฉัน ยังกล้าล่วงเกิน!”

ซูเฉิงอู่ในเวลานี้ โกรธแค้นอย่างยิ่งจริงๆ และไม่ได้เสแสร้งแกล้งทำสักนิด

วันนั้นที่หยางเฉินเพิ่งกลับมาถึงเมืองเจียงโจว หานเทียนเฉิงพ่อบ้านของตระกูลอวี๋เหวินเคยสั่งกำชับเขาไว้ อยากให้เขาติดตามหยางเฉินไม่ห่าง

เพียงแต่หยางเฉินไม่ต้อนรับเขามาโดยตลอด

ไม่ง่ายที่จะให้ซูซานช่วยเชื้อเชิญหยางเฉินมาทานข้าวที่นี่ แต่สุนัขของตัวเองกลับผิดใจหยางเฉินเข้าแล้ว

เขาใช้พลังไปมากขนาดนั้น ถึงได้รับความรู้สึกดีสักนิดของหยางเฉินมา หรือว่าจะพังลงในชั่วข้ามคืนเหรอ?

“ตึก!”

ถึงแม้ต้าเมาจะเป็นผู้มีอิทธิพล แต่ก็เป็นเพียงสุนัขตัวหนึ่งที่ซูเฉิงอู่เลี้ยงไว้ กล้าล่วงเกินซูเฉิงอู่ที่ไหน?

ปัจจุบันนี้ ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สถานะสูงส่งยิ่งกว่าซูเฉิงอู่ กลับถูกเขาล่วงเกินแล้ว

“ผู้นำซู ผมรู้ว่าผิดแล้วครับ!”

“ขอร้องท่านให้โอกาสผมสักครั้ง ผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวังอีกเด็ดขาด!”

“ต่อไป ผมจะเป็นหมาที่เชื่อฟังตัวหนึ่ง และไม่กล้าเที่ยวไปดูถูกใครอีกแล้วครับ”

ต้าเมาตกใจแทบแย่แล้วจริงๆ ขอร้องไปด้วย เอาศีรษะโขกบนพื้นอย่างแรงไม่หยุดไปด้วย ไม่นานบนหน้าผากของเขาเต็มไปด้วยเลือดสด

มองเห็นฉากนี้ ลูกค้าที่มุงดูกันเมื่อสักครู่เหล่านั้นต่างมองตาค้างกันหมด