The king of War นิยาย บท 281

โจวยู่ชุ่ค่อยๆย่องไปที่หน้าห้องผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ภายในลูกตาของเธอนั้นเต็มไปด้วยเจตนาอย่างรุนแรง

หลายวันนี้ สำหรับเธอแล้ว นี่คงถือว่าเป็นหนึ่งวันที่ยาวนานราวกับหนึ่งปีเลยทีเดียว

ไม่เพียงแต่ตัวเองต้องทนรับว่าความจริงจะถูกเปิดเผยได้ทุกเมื่อเท่านั้น แต่ยังต้องเผชิญหน้ากับใช้ชีวิตที่จืดชืดในโรงพยาบาลอีก

เธอมีชีวิตอยู่มาจนอายุห้าสิบกว่าปี ยังไม่เคยดูแลคนหนึ่งคนแบบนี้มาก่อนเลย

ไม่เพียงแต่ต้องช่วยฉินต้าหย่งเช็ดทำความสะอาดร่างกายเท่านั้น ยิ่งไปกว่านั้นยังต้องเช็ดขี้เช็ดเยี่ยว นี่สำหรับเธอแล้ว เปรียบได้กับเป็นนรกเลยทีเดียว

แต่ขณะที่เธอจะลงมือจริงๆแล้วนั้น กลับลังเลขึ้นมา

ภายในสมองเหมือนว่าจะมีสองเสียงเกิดขึ้น เสียงหนึ่งพูดว่า: “อย่าลงมือเด็ดขาด สมมติว่าคุณลงมือจริง นั้นเป็นการฆ่าคน! ฉินต้าหย่งตลอดชีวิตนี้อาจจะเป็นแบบนี้ไปตลอด เพื่อขยะคนนี้คุณถึงกับเอาตัวเองยัดเข้าไปในคุก ไม่คุ้มค่า!”

แต่ทันทีทันใดนั้นเอง ก็มีอีกเสียงหนึ่งดังขึ้นมา: “รีบลงมือ นี่เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของคุณ ฉินต้าหย่งนั้นเดิมทีก็เป็นผักอยู่แล้ว ถึงจะตายไป ก็คงถูกคิดว่าเป็นการตายทั่วไป!”

เธอยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง จนปัญญาลงมืออยู่เนิ่นนาน

ลังเลอยู่นานห้าหกนาทีเต็ม เธอสุดท้ายก็ตัดสินใจได้ สายตาที่มองไปที่ฉินต้าหย่งนั้นดุร้ายมากยิ่งขึ้น

“ตายเพื่อฉันซะเถอะ!”

ในใจของเธอนั้นตะโกนอย่างบ้าคลั่ง ทันใดนั้นจับผ้าห่มขึ้นมา ตรงเข้าไปคลุมหัวของฉินต้าหย่ง

“คุณกำลังจะทำอะไร?”

น้ำเสียงของฉินซีเต็มไปด้วยความโกรธ ตะโกนออกมาทันทีทันใด

โจวยู่ชุ่ยนั่นเพิ่งจะพุ่งความสนใจทั้งหมดไปที่บนร่างกายของฉินต้าหย่ง ฉินซีก็ร้องเรียกออก เกือบจะทำให้เธอปัสสาวะราด

“อ่า? ฉัน......ฉัน ฉันจะห่มผ้าให้พ่อของเธอ!”

ใบหน้าของโจวยู่ชุ่ยเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือทั้งคู่สั่นเทา

เมื่อครู่ขณะที่เธอยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของฉินต้าหย่ง ฉินซีก็ตื่นแล้ว เดิมทีคิดว่าโจวยู่ชุ่ยนั้นต้องการที่จะช่วยฉินต้าหย่งเปลี่ยนผ้าอ้อม แต่ไม่คิดเลยว่า คาดไม่ถึงว่าโจวยู่ชุ่ยจะเอาผ้าห่มมาคลุมบนศีรษะของฉินต้าหย่ง

ถ้าไม่ได้เห็นด้วยตาตัวเอง เธอคงไม่มีทางที่จะเชื่อจริงๆ ว่านี่คือเรื่องที่แม่ทำขึ้นด้วยตัวเอง

“คุณไสหัวออกไป!”

ฉินซีพุ่งเข้าไปหา ผลักโจวยู่ชุ่ยออกไป ร้องไห้ไปพูดไป: “หัวใจของคุณทำไมถึงโหดร้ายได้ขนาดนี้? ทำไมถึงอยากทำแบบนี้? คุณบอกฉันมานะ ว่าทำไมกัน?”

ฉินซีร้องไห้พร้อมกับแผดเสียงคำราม เธอโมโหจนถึงขีดสุดแล้วจริงๆ

เมื่อสักครู่นี้โจวยู่ชุ่ยจะทำอะไร เธอเข้าใจชัดเจนมาก นั่นคือต้องการชีวิตของฉินต้าหย่ง

เธอทำไมถึงคิดไม่ถึงเลยว่า ในความคิดของเธอนั้นแม่มีใจที่จะดูแลพ่อมาโดยตลอด แต่แท้ที่จริงแล้วต้องการที่จะฆ่าสามีของตัวเธอเอง

“เสี่ยวซี คุณพูดเหลวไหลอะไร? ฉันก็แค่อยากจะห่มผ้าให้พ่อของคุณก็เท่านั้นเองจริงๆ”

โจวยู่ชุ่ยเองก็หวาดกลัวจนถึงขีดสุดเหมือนกัน พูดแก้ตัวอย่างรีบร้อน: “ถ้าฉันอยากจะฆ่าพ่อของคุณจริงๆ หรือว่าจะใช้ประโยชน์ตอนที่พวกคุณไม่อยู่ แล้วค่อยลงมือก็ได้หรือเปล่า?”

“เมื่อกี้ตอนที่คุณยืนอยู่หน้าเตียงผู้ป่วยของพ่อ ฉันก็ตื่นแล้ว คุณยังคิดอยากจะเถียงข้างๆคูๆอยู่อีกเหรอ? ตอนนี้ฉันจะแจ้งความ!”

ฉินซีพูดขณะกำลังร้องไห้ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาจะแจ้งความ

เสียง“ตูม”ดังขึ้น โจวยู่ชุ่ยตรงเข้าไปคุกเข่าใต้เท้าของฉินซี ร้องไห้พร้อมกับพูด: “เสี่ยวซี อย่าแจ้งความเลยนะ! แม่รู้ว่าผิดไปแล้ว จะไม่กล้าอีกแล้ว ถ้าคุณแจ้งความ แม่คงต้องไปอยู่ในคุกตลอดชีวิตที่เหลืออยู่แล้ว คุณใจแข็งพอที่จะดูแม่เข้าไปอยู่ในตารางได้อย่างนั้นเหรอ?”

“คุณคิดว่าฉันยินยอมทำแบบนี้เหรอ? ถ้าไม่ใช่เพื่อคุณกับเสี่ยวยี ฉันจะทำแบบนี้ไหม?”

“ฉันเคยถามหมอมานานแล้ว บอกว่าการที่พ่อคุณจะฟื้นขึ้นมานั้นเป็นความหวังลมๆแล้งๆอย่างมาก เขามีชีวิตอยู่ต่อไป นั้นจะเป็นการทรมานเขา!”

“ไม่เพียงเป็นการทรมานแบบหนึ่งกับเขา กับคุณและเสี่ยวยีเองก็เช่นกัน! แม่ดูพวกคุณต้องไปทำงานทุกวัน อีกทั้งต้องดูแลเสี้ยวเสี้ยว และยังต้องมาโรงพยาบาลอยู่เป็นเพื่อนพ่อของคุณ ฉันสงสารพวกคุณนะ!”

โจวยู่ชุ่ยพูดไปร้องไห้ไป ฉินซีเองก็ร้องไห้เช่นเดียวกัน เธอพูดด้วยดวงตาที่แดงก่ำ: “เพียงแค่พ่อยังมีลมหายใจ ก็ยังมีความหวังอยู่ คุณกล้าดียังไงมาแย่งความหวังที่จะมีชีวิตของเขาไป?กล้าดียังไง?”

ฉินซีเป็นผู้หญิงแบบไหน โจวยู่ชุ่ยนั้นรู้เป็นอย่างดี

เธอแม้แต่ขณะที่ร้องไห้ก็ยังพูดคำพูดแบบนี้ออกมาได้ แท้จริงแล้วคือให้ฉินซีใจอ่อน ถึงแม้ว่ายังคงตำหนิโจวยู่ชุ่ย แต่กลับวางโทรศัพท์มือถือลง

“เสี่ยวซี แม่ผิดไปแล้วจริงๆ คุณก็เข้าใจแม่ แม่นั้นขนาดจะฆ่าปลายังไม่กล้าทำเลย แล้วจะมากล้าฆ่าพ่อของคุณได้ยังไง? ฉันแค่ไม่อยากจะเห็นคุณกับเสี่ยวยีลำบากขนาดนั้นจริงๆ ถึงได้ทำแบบนี้ ขอให้คุณยกโทษให้แม่ครั้งนี้สักครั้ง แม่รับรอง จะไม่ทำสิ่งที่ไม่ถูกต้องอีกต่อไปแล้ว ดีไหม?”

โจวยู่ชุ่ยตีเหล็กตอนร้อน รีบร้อนขอร้องวิงวอน

“ไม่ว่าจะเป็นเพราะเหตุผลอะไร คุณก็ลงมือกับพ่อ นั่นเป็นเรื่องที่ไม่ถูกต้อง ทั้งชีวิตนี้ ฉันจะไม่มีทางให้อภัยคุณ!”

ท่าทางของฉินซีนั้นหนักแน่นไม่มีอะไรเปรียบได้ พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ: “คุณไปซะเถอะ! ฉันเองก็ไม่อยากจะเห็นคุณอีกต่อไปแล้ว!”

“เสี่ยวซี แม่รู้แล้วว่าผิดจริงๆ ทั้งชีวิตนี้ไม่เคยทำเรื่องเลวร้ายมาก่อน เพียงแค่เรื่องนี้ หรือว่าคุณจะไม่ยินยอมให้อภัยฉันใช่หรือเปล่า?”

ภายในจิตใจของโจวยู่ชุ่ยนั้นทั้งตกใจทั้งหวาดกลัว