The king of War นิยาย บท 305

“ไอ้หนุ่ม แก แกพูดอะไร?”

หนิวกึงเซิงพูดอย่างโมโห แม้กระทั่งยังสงสัยว่าตนเองฟังผิดไปหรือเปล่า

เขาเป็นระดับสูงของสมาคมบูโดที่น่าเกรงขาม ต่อให้เป็นผู้นำของตระกูลใหญ่แห่งเมืองเอก ตอนเจอเขายังต้องเชิญหน้าด้วยความระมัดระวัง

อย่างตระกูลเว่ยแบบนี้ ยิ่งทำตามอย่างว่านอนสอนง่าย

ปัจจุบันนี้ ชายหนุ่มอายุยี่สิบหกยี่สิบเจ็ดคนหนึ่ง คาดไม่ถึงจะกล้าพูดแบบนี้กับตนเอง

“คุณหนิว เขาด่าท่านว่าไม่สำคัญ ไม่คู่ควรให้เขาทำงานให้ท่านครับ”

เว่ยหู่หัวเราะเสียงดังฮาๆ “ฉันคิดว่าเป็นบุคคลเก่งกาจมากแค่ไหนกัน ที่แท้ก็คือพวกตัวตลกที่ไม่รู้จักที่ตายคนหนึ่ง นึกไม่ถึงแม้แต่คุณหนิวยังกล้าด่า!”

“คุณหนิวครับ เจ้าหมอนี่โอหังแบบไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ถ้าเฉียนเปียวมาด้วย บางทีเขาอาจจะยังมีสิทธิ์ก้าวร้าวได้ แต่เวลานี้เขามาคนเดียว ยังกล้ามาด่าท่านต่อหน้าคนอื่น วอนหาที่ตายอย่างยิ่งครับ!”

“คนที่กล้ามาพูดแบบนี้กับฉัน แกยังเป็นคนแรก!”

ในที่สุดหนิวกึงเซิงก็ทิ้งความคิดที่จะเอาหยางเฉินมาทำงานให้แล้ว พูดจาแบบหน้าตาดุร้ายเต็มที่ “ไว้ชีวิตเอาไว้ ฉันจะให้มันตายทั้งเป็น!”

พูดจบ หนิวกึงเซิงหมุนตัวเข้าไปในคฤหาสน์ เหมือนว่าเดิมทีไม่กังวลว่าตระกูลเว่ยจะเก็บกวาดหยางเฉินไม่ได้

“ไอ้หนุ่ม ทางสบายมีไม่ยอมเดิน ทางนรกแกดันอยากมา! วันนี้ปีหน้า ก็คือวันตายของแก!”

เว่ยเฉิงโจวโบกฝ่ามือใหญ่ทีหนึ่ง ตะโกนบอก “จัดการให้ฉัน หักแขนขาของมันก่อน จากนั้นยกตัวคนเข้ามา!”

ทิ้งท้ายประโยคหนึ่งเสร็จ เว่ยเฉิงโจวก็หมุนตัวกลับเข้าคฤหาสน์เช่นกัน

“หยางเฉิน นึกไม่ถึงว่านายก็มีวันนี้เหมือนกัน!”

ในเวลานี้ เสียงที่แหลมคมดังขึ้น “วันนี้ นายตกมาอยู่ในมือของตระกูลเว่ย ฉันจะทำให้นายอยากอยู่ก็ไม่รอดอยากตายก็ไม่ได้!”

เวลานี้ เว่ยหมิงเยว่หน้าเต็มไปด้วยความดุร้าย

ครั้งก่อนที่หน้าประตูสมาคมประมูลเมิ่งจี้ เธออยากให้หยางเฉินแกล้งเป็นแฟน หลังถูกปฏิเสธก็เคียดแค้นอยู่ในใจ

แต่หลังจากนั้น ที่ร้านอาหารเป่ยหยวนชุน อยู่ต่อหน้าผู้คนมากขนาดนั้น หยางเฉินให้เธอตบหน้าของตัวเอง ยิ่งทำให้เธอเจ็บแค้นอยู่ในใจ

วันนี้ ในที่สุดหยางเฉินก็ตกอยู่ในกำมือของตระกูลเว่ยแล้ว

“หมิงเยว่ เจ้าหมอนี่ยังเคยผิดใจแกด้วย?”

เว่ยหู่ถามแบบหน้าตาโกรธเคือง

“พ่อคะ ก่อนหน้านี้คนที่บังคับให้หนูตบหน้าตัวเองต่อหน้าคนอื่น ก็คือเขา!” เว่ยหมิงเยว่ตาแดงก่ำบอกไป

“นึกไม่ถึงยังมีเรื่องนี้ด้วย!”

เว่ยหู่ตวาดใส่ “ไอ้หนุ่ม ฉันจะให้แกรู้ว่าตกอยู่ในมือของตระกูลเว่ย ผลลัพธ์คืออะไร!”

“พวกแก เหมือนว่าเข้าใจอะไรผิดแล้ว!”

หยางเฉินส่ายหน้าแล้ว “ไม่ใช่ฉันตกอยู่ในกำมือของตระกูลเว่ย แต่เป็นตระกูลเว่ยตกอยู่ในมือฉัน!”

“ฮ่าๆ!”

เว่ยหู่หัวเราะเสียงดังขึ้นมาอย่างดุร้าย “ขำจะตายแล้ว เจ้าหมอนี่ยังบ้าไปแล้วจริงๆ อยู่ที่ตระกูลเว่ยของพวกฉัน ยังมาบอกว่าตระกูลเว่ยตกอยู่ในมือเขา?”

“แกเก่งขนาดนี้ ทำไมไม่ไปเสแสร้งที่ตระกูลเมิ่งล่ะ?”

“เว่ยเชิน นี่ก็คือไอ้โง่ที่หลอกหวงเหอบาธไปจากมือของนายเหรอ? ถูกพวกโง่เง่าขนาดนี้ล่อลวงได้ นายยังโง่กว่าเขาอีก!”

เว่ยหู่หัวเราะจนหลังขดหลังแข็ง เหมือนว่าได้ยินเรื่องตลกที่น่าขำมากที่สุด

“ไอ้หนุ่ม ฉันขอสั่งแก รีบคุกเข่าต่อหน้าลูกสาวของฉันซะ คำนับขอร้องกับหล่อน ยังจะเลี่ยงความเจ็บทางเนื้อหนังได้ส่วนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นแกก็รอบทลงโทษโหดร้ายของตระกูลเว่ยเถอะ!”

หลังจากที่เว่ยหู่หัวเราะพอแล้ว จึงมองทางหยางเฉินด้วยท่าทางหยอกล้อแล้วพูดขึ้น

“แกว่าอะไรนะ ฉันฟังไม่ชัด แกช่วยเดินเข้ามาบอกฉันใกล้ๆ หน่อย!” หยางเฉินหรี่ตาบอกไป

ด้านหลังเว่ยหู่ยังมีบอดี้การ์ดตระกูลเว่ยสองคนตามมาด้วย ชั่วขณะนั้นมีลักษณะท่าทางที่ไม่ยี่หระใดๆ คาดไม่ถึงจะเดินมาตรงหน้าหยางเฉินจริง “ไอ้หนุ่ม ฉันบอกว่า......”

“ป้าบ!”

คำพูดของเว่ยหู่ยังไม่ทันจบ ก็ถูกหยางเฉินตบบนหน้าไปทีหนึ่ง ร่างกายที่หนักเกือบหนึ่งร้อยกิโลกรัมของเว่ยหู่ ลอยออกไปอย่างคาดไม่ถึง