The king of War นิยาย บท 351

ในใจหนิงเฉินหยู่สับสนอยู่บ้าง ฝืนทำเป็นสงบนิ่ง มองทางหยางเฉินแล้วถามว่า “เพื่อนคนนี้ ดูหน้าตาไม่คุ้นเท่าไร ไม่รู้ว่าเป็นคุณชายตระกูลใหญ่ที่ไหนกัน?”

ความกังวลของเขา หยางเฉินจะมองไม่ออกได้อย่างไรกัน ยิ้มนิ่งๆ “คุณชายหนิงไม่ต้องพูดเปรียบเปรยหรอก ผมไม่มีพ่อมีแม่ เป็นลูกกำพร้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง และไม่ได้เป็นคุณชายใหญ่ตระกูลไหนด้วย”

ในใจหยางเฉิน เขามีเพียงมารดา สำหรับบิดา แต่ไหนแต่ไรไม่เคยยอมรับ

หนิงเฉินหยู่ทำหน้าแปลกใจ เขาย่อมไม่เชื่อคำพูดของหยางเฉินเป็นธรรมดา

เพียงแค่คิดว่าหยางเฉินจงใจแกล้งหลอกตนเอง

“เชี้ย! พวกหมาที่ไม่มีเบื้องหลังคนหนึ่ง กล้ามาชักสีหน้าใส่คุณชายหนิง?”

หนิงเฉินหยู่ไม่เชื่อว่าหยางเฉินไม่มีเบื้องหลัง แต่สุนัขข้างตัวของเขากลับไม่คิดว่าเป็นเช่นนั้น

เฝิงอี้ฉินชี้หน้าของหยางเฉินไว้ ตวาดใส่ทีหนึ่ง

“เฝิงอี้ฉิน ฉันเตือนนายรีบขอโทษคุณหยางเดี๋ยวนี้ ไม่อย่างนั้นอย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจนาย!”

“ถูกต้อง ถ้านายไม่คุกเข่าต่อหน้าคุณหยาง แล้วก้มหัวยอมรับผิดในตอนนี้ ฉันเฉินยิงเหา เป็นตัวแทนตระกูลเฉิน จะไม่ปล่อยนายไปเหมือนกัน!”

กวนเสว่ซงและเฉินยิงเหาทั้งสองคน พูดขึ้นมาตามๆ กัน

พวกเขารู้ชัดเจนถึงความน่าสยองขวัญของหยางเฉิน กลัวว่าหยางเฉินจะทำเรื่องอะไรวู่วามอยู่ที่นี่

โดยเฉพาะวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของเจ้าหญิงน้อยของตระกูลหานแห่งเมืองเอก ถ้าหยางเฉินลงมือที่นี่ เกรงว่าตระกูลหานคงไม่พอใจเป็นแน่

ปัจจุบันนี้แค่ตระกูลเมิ่งที่เดียว ก็ทำให้พวกเขากดดันเพียงพอแล้ว พวกเขาไม่อยากสร้างศัตรูเพิ่มอีกคนโดยที่ไม่มีมูลเหตุ

แน่นอนว่าถ้าหยางเฉินยืนยันอยากลงมือที่ตระกูลหาน ต่อให้พวกเขาต้องสู้สุดตัว ก็จะยืนอยู่ข้างกายหยางเฉิน

“กวนเสว่ซง เฉินยิงเหา พวกนายคิดว่าตัวเองเก่งกาจจริงๆ งั้นเหรอ? อยู่ต่อหน้าคุณชายหนิง พวกนายกล้าไม่เกรงใจฉันด้วย? มาสิ! พวกนายเข้ามากันเลย!”

เฝิงอี้ฉินก้าวร้าวมาก พูดด้วยท่าทางยั่วยุ “คุณชายหนิงเป็นคนใจกว้างไม่ถือสาหาความกับพวกนาย แต่ฉันไม่ใช่!”

หนิงเฉินหยู่หน้าโกรธเคืองเต็มที่ ในใจด่าไปถึงโคตรตระกูลของเฝิงอี้ฉินรอบหนึ่งแล้ว

เขายังไม่ทันทำความเข้าใจสถานะของหยางเฉินกระจ่างดี ชั่วขณะหนึ่งจึงยังไม่กล้าบุ่มบ่าม ผลปรากฏว่าเฝิงอี้ฉินเจ้าหมาตัวนี้ คาดไม่ถึงกระโดดออกมาเสียก่อน

ตอนนี้เขาจะตำหนิเฝิงอี้ฉินก็ไม่ได้ ไม่ตำหนิก็ไม่ได้ เวลานี้มีความรู้สึกแบบขึ้นบนหลังเสือลงยากอยู่บ้าง

“คุณชายหนิง คุณเห็นแล้วใช่ไหม? นี่คือรุ่นหลานของตระกูลกวนและตระกูลเฉิน กำเริบเสิบสานมากแค่ไหนกัน? แม้แต่คุณยังไม่เห็นอยู่ในสายตาเลยครับ”

เฝิงอี้ฉินยังยุยงให้คนอื่นทำเรื่องเดือดร้อน

พูดจบ เขามองทางหยางเฉินด้วยท่าทางหยอกเย้า “ไอ้หนุ่ม นายแม่งไม่ใช่ว่าเก่งกาจมากเหรอ? ต่อสิ!”

สายตาของหยางเฉินค่อยๆ เย็นชาลงมา

เขาไม่กลัวการยั่วยุ แต่การยั่วยุของหมาตัวหนึ่ง กลับทำให้เขาเกิดความคิดอยากฆ่าคน

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าวันนี้เป็นงานเลี้ยงวันเกิดของหานเฟยเฟย เฝิงอี้ฉินจะสามารถเห่ามาได้ถึงตอนนี้ได้อย่างไรกัน

“กวนเสว่ซง เฉินยิงเหา พวกนายมองเห็นแล้วหรือยัง? นี่คือเจ้าโง่ที่พวกนายเคารพนับถือกันมาก ถ้าไม่ใช่เพราะที่นี่คือสถานที่จัดงานวันเกิดของคุณหาน ฉันเล่นงานมันตายได้ง่ายๆ พวกนายเชื่อไหมล่ะ?”

เห็นหยางเฉินไม่พูดจา เฝิงอี้ฉินทำหน้ากระหยิ่มยิ้มย่อง พูดจาเยาะเย้ยใส่กวนเสว่ซงและเฉินยิงเหาทั้งสองคน

ทางนี้เดิมทีก็ดึงดูดสายตาของทุกคนอยู่แล้ว เวลานี้ทุกคนล้วนมองฉากนี้ด้วยท่าทางรอคอย

ไม่ว่าเป็นฝ่ายของหนิงเฉินหยู่กับเฝิงอี้ฉิน หรือว่ากวนเสว่ซงกับเฉินยิงเหา ต่างยิ่งใหญ่อย่างมากกันทั้งนั้น

ถ้าเกิดระหว่างทั้งสองฝ่ายระเบิดความขัดแย้งขึ้น ต้องน่าตื่นเต้นอย่างมากแน่ๆ

“เจ้าของวันเกิดมาแล้ว!”

ในเวลานี้เอง เสียงร้องตกใจดังขึ้นกะทันหัน

เวลานี้ สายตาของทุกคนต่างมองเข้าไปแล้ว

ทั้งโถงงานเลี้ยง ชั่วขณะนั้นเงียบกริบไร้เสียง สายตาของทุกคนตกอยู่ที่บันไดวนชั้นสองกันหมด

“ตึก! ตึก! ตึก!”

ตามมาด้วยเสียงรองเท้าส้นสูงเหยียบย่ำบนพื้นดังกังวานขึ้นมา รูปร่างที่อ่อนช้อยงดงามคนหนึ่ง ค่อยๆ ปรากฏตัวขึ้นในสายตาของทุกคนแล้ว

หานเฟยเฟยปรากฏตัวขึ้นแล้ว!

เวลานี้ เธอสวมชุดราตรีสีขาวที่สูงค่าชุดหนึ่ง ด้านบนประดับขนนกบางส่วน ที่เท้าสวมรองเท้าส้นสูงสีนู้ดที่ฝังเพชรคู่หนึ่ง บนศีรษะยังสวมมงกุฎอันหนึ่งด้วย

ราวกับเทพธิดาที่มีจิตใจเป็นกลางคนหนึ่ง อมยิ้มที่มุมปาก เดินมาอย่างเชื่องช้า

หานเฟยเฟยเดิมอายุน้อยอยู่แล้ว บนหน้าไม่มีริ้วรอยสักนิด มีเพียงแต่งหน้ามาอ่อนๆ ทั่วทั้งตัวราวกับเทพธิดาที่เดินออกมาจากภาพวาด