The king of War นิยาย บท 356

“ในบัตรใบนี้ มีเงินห้าสิบล้าน ถือว่าเป็นสินน้ำใจที่นายเคยช่วยคุณพ่อฉันไว้!”

“เพียงแค่ทำเรื่องปอกกล้วยเข้าปาก ก็สามารถหาเงินได้ห้าสิบล้านแล้ว สำหรับนายน่าจะเป็นเงินก้อนโตเลยล่ะมั้ง?”

ในที่สุดบนหน้าหานเยี่ยนเผยรอยยิ้มออกมาแล้ว ทว่ากลับมีการเสียดสีระดับหนึ่ง

“ในความคิดของคุณ ชีวิตของเจ้าบ้านหาน มีค่าเพียงห้าสิบล้านเหรอ?”

หยางเฉินถามขึ้นทันใด

หานเยี่ยนขมวดคิ้วแล้ว “อายุยังน้อย อย่าทำตัวโลภมากเกินไป! ก่อนหน้านี้เรื่องที่นายหลอกเอาชื่อตระกูลหานของฉันไปหาผลประโยชน์เข้าตัวเอง ฉันสามารถไม่คิดเล็กคิดน้อยกับนายได้ ให้นายห้าสิบล้าน ถือว่ามากพอแล้ว!”

เห็นได้ชัดว่าในสายตาหานเยี่ยน ไม่ว่าจะเป็นตระกูลเฉินแห่งเมืองโจวเฉิง หรือว่าตระกูลกวนแห่งเมืองเจียงโจว ล้วนเข้าใจผิดคิดว่าความสัมพันธ์ของหยางเฉินและตระกูลหานสนิทสนมกันมาก ถึงถูกหลอกลวงเข้าให้

ทันใดนั้นหยางเฉินหัวเราะขึ้นมา ในสายตาที่มองทางหานเยี่ยน เต็มไปด้วยการเย้ยหยัน

เขาเคยเจอคนโง่เขลามา กลับไม่เคยเจอพวกที่โง่ขนาดนี้มาก่อน

ถ้าเขาเป็นแค่ลูกหลานของตระกูลเล็กๆ คนหนึ่ง คิดแบบนี้ก็ช่างไปเถอะ แต่ทั้งที่เขาเป็นผู้สืบทอดของตระกูลหาน หนึ่งในสามตระกูลใหญ่แห่งเมืองเอก

กลับมีวิสัยทัศน์คับแคบเช่นนี้ เดิมทีไม่ทันได้เข้าใจความเป็นจริงของเรื่องราวให้ชัดเจนเสียก่อน กลับคิดเอาเองและไม่ยอมฟังคนอื่น

คนประเภทนี้ ไม่เพียงแค่โง่เขลา ยังน่าสงสารอย่างมากด้วย

ถ้าในอนาคตหานเซี่ยวเทียนวางอำนาจให้เขาจริง เกรงว่าตระกูลหานมีความเป็นไปได้ว่าจะพังทลายในน้ำมือของหานเยี่ยนจริงๆ

“คุณคิดว่าไม่ว่าจะเป็นเฉินยิงเหาก็ดี กวนเสว่ซงก็ดี เหตุผลที่พวกเขามาติดตามอยู่ข้างตัวผม ล้วนเป็นเพราะว่าผมหลอกใช้อิทธิพลของตระกูลหานงั้นเหรอ?”

หยางเฉินสอบถามแบบกะทันหัน

หานเยี่ยนขมวดคิ้ว “หรือว่าไม่ใช่เหรอ?”

“ในเมื่อคุณคิดว่าใช่ ไม่สู้โทรศัพท์ไปถามเฉินซิงไห่กับกวนเจิ้งซานดูสักหน่อย ดูว่าเป็นเพราะตระกูลหาน พวกเขาถึงมาคบค้าสมาคมกับผมหยางเฉินหรือเปล่า?”

หยางเฉินท่าทางทระนงองอาจ พลังอำนาจบนตัวที่ดูยิ่งใหญ่เกรียงไกร ชั่วขณะนั้นระเบิดออกมาแล้ว

“สำหรับเป้าหมายที่คุณสงสัยว่าผมเข้าใกล้ลูกสาวคุณ สบายใจได้เลย ในสายตาผม เธอเป็นแค่น้องสาวเท่านั้น”

“บางทีในความคิดคุณ ผมเพียงแค่เสแสร้งแกล้งทำ แต่นี่แล้วจะอย่างไรกัน?”

หน้าหยางเฉินเต็มไปด้วยความเย็นชา เสียงก็ดังขึ้นมามาก ไม่ได้มีความเคารพต่อหานเยี่ยนเหมือนตอนที่พึ่งเข้ามาในห้องเลย

วินาทีนี้ หานเยี่ยนสับสนอยู่บ้างโดยฉับพลัน หรือว่าเป็นตนเองเข้าใจอะไรผิดไปจริง?

“นายคิดจริงเหรอว่าฉันไม่กล้าติดต่อเฉินซิงไห่กับกวนเจิ้งซาน?”

นึกถึงเมื่อสักครู่ตนเองโดนหยางเฉินทำให้ตื่นตระหนกไป หานเยี่ยนอับอายจนโมโหขึ้นทันใด กัดฟันแน่นพูดว่า “นายเชื่อหรือไม่ ฉันโทรศัพท์ไปกริ๊งเดียว ก็สามารถทำให้ตระกูลเฉินและตระกูลกวนทิ้งนายไปได้!”

“ไม่เชื่อ!”

หยางเฉินทำหน้าเย้ยหยัน จากนั้นหมุนตัวออกไป เดินไปพลางเอ่ยปากบอกว่า “ถ้าคุณตามผมมาเพื่อพูดเรื่องพวกนี้ งั้นขอโทษที่ให้ความร่วมมือด้วยไม่ได้!”

“ผมเข้าใจขึ้นมาทันทีเลย เจ้าบ้านหานก็ไม่เหมือนคนที่หลงใหลในอำนาจ และยังตั้งคุณเป็นผู้สืบทอดตระกูลตั้งแต่แรก แต่ทำไมกลับไม่ยอมวางอำนาจให้คุณสักที?”

“ตอนนี้ผมคิดว่าผมเข้าใจแล้ว เพราะ คุณ ไม่มีสิทธิ์สืบทอดตระกูลหานต่อไปไง!”

ตอนที่หยางเฉินพูดสิ่งเหล่านี้จบ ก็ก้าวออกไปจากห้องแล้ว

คำพูดของหยางเฉิน ราวกับเสียงฟ้าผ่าลงมา ระเบิดดังอยู่ข้างหูหานเยี่ยน สะเทือนจนหัวสมองของเขาเกิดเสียงก้องพักหนึ่งเลย

หานเยี่ยนสีหน้าดูแย่ถึงขีดสุด คำพูดพวกนี้ของหยางเฉิน ไม่เกรงใจสักนิดเดียว

โดยเฉพาะคำพูดประโยคสุดท้ายนั้น ยิ่งทำให้หานเยี่ยนโกรธเคืองสุดๆ

“ไอ้หนุ่ม แกเห็นว่าฉันจัดการแกไม่ได้จริงๆ เหรอ?”

มองหยางเฉินออกไป หานเยี่ยนกัดฟันแน่นพูดขึ้น

พูดจบ เขาต่อสายโทรศัพท์แล้ว

ไม่นานอีกฝ่ายก็รับสาย หานเยี่ยนพูดด้วยเสียงทุ้ม “ผมคือหานเยี่ยนของตระกูลหานแห่งเมืองเอก!”

“ที่แท้ประธานหานนี่เอง? ขอโทษนะ ประธานหานโทรมาหาผม มีอะไรอยากสั่งหรือเปล่า?”

กวนเจิ้งซานได้ยินเสียงของหานเยี่ยน ตกใจอยู่บ้าง รีบถามทันที

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ผมอยากให้ตระกูลกวนตัดความเกี่ยวข้องทุกอย่างกับหยางเฉินทิ้งทั้งหมด!” หานเยี่ยนกัดฟันบอก

พอได้ยิน กวนเจิ้งซานเงียบงันในชั่วขณะนั้น

เมื่อไม่ได้รับคำตอบกลับมา หานเยี่ยนจึงตะโกนใส่ “เจ้าบ้านกวน คำพูดของผม คุณฟังไม่เข้าใจเหรอ?”

“ประธานหาน ถ้าเป็นเรื่องนี้ ขอโทษที่ไม่สามารถทำตามคำขอได้ครับ! คุณหยางเป็นบุคคลที่เคารพของตระกูลกวน ตระกูลกวนไม่อาจตัดความสัมพันธ์กับเขาได้!”

กวนเจิ้งซานพูดอย่างมีอารมณ์มาก ในน้ำเสียงยังมีความรู้สึกโกรธระดับหนึ่ง

ในใจหานเยี่ยนตกใจใหญ่ เดิมเขาคิดว่าอาศัยแค่สถานะผู้สืบทอดตระกูลหานของตนเอง ตระกูลใหญ่ระดับเมืองที่ไหนก็ตาม จะกล้าปฏิเสธคำขอของตนเองได้เหรอ?

แต่ปัจจุบันนี้ ตระกูลกวนกลับปฏิเสธแล้ว!