The king of War นิยาย บท 382

มือข้างที่ถือโคลท์คิงคอบร้าของติงซานกำลังสั่นอย่างรุนแรง

แต่หยางเฉินก็ไม่ได้ตอบกลับ แค่เดินตรงไปที่ติงซานทันที

ทุกก้าวที่เขาก้าวเดิน ความหวาดกลัวในใจของติงซานก็เพิ่มมากขึ้นทุกที

ตอนที่หยางเฉินเดินมาจนถึงตรงหน้าของติงซานนั้น แผ่นหลังของติงซานก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ แล้ว

“สรุปคือ คุณยังฟังที่ผมพูดไม่เข้าใจใช่มั้ย? ไอ้ของแบบนี้ มันใช้กับผมไม่ได้ผลหรอก!”

หยางเฉินพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย “ยิ่งไปกว่านั้น กระสุนนัดสุดท้ายของคุณ มันได้ถูกใช้ไปแล้ว!”

ทันทีที่พูดจบ เขาก็ยื่นมือขึ้นไปจับโคลท์คิงคอบร้ากระบอกดำเอาไว้

ติงซานไม่มีความสามารถมากพอที่จะขัดขืน และถูกหยางเฉินชิงโคลท์คิงคอบร้าไปจากมือ

“แกร็กแกร็กแกร็ก~”

ภายใต้ความตื่นตกใจของติงซาน โคลท์คิงคอบร้าที่อยู่ในมือของหยางเฉิน ก็ถูกแยกส่วนอย่างรวดเร็วราวกับของเล่น

ทุกคนต่างเห็นเพียงแค่ชิ้นส่วนที่ร่วงลงกับพื้น

แต่ติงซานที่ยืนอยู่ใกล้หยางเฉินที่สุด ก็ได้มองเห็นอย่างชัดเจนว่า อาวุธปืนที่ทำจากเหล็กกล้ากระบอกนั้น ไม่ได้ถูกหยางเฉินถอดออกอย่างถูกต้องตามหลัก

แต่กลับเป็นการใช้กำลังบีบจนเหล็กนั้นเสียรูป จนกลายเป็นชิ้นส่วนเล็กที่ร่วงลงพื้น

คนอื่นๆ ต่างก็เข้าใจว่า ในเวลาสั้นๆ หยางเฉินก็สามารถแยกส่วนปืนที่ค่อนข้างประณีตออกด้วยมือเดียวได้แล้ว

“แกมันไม่ใช่คน!”

“แกมันสัตว์ประหลาด!”

“ขอร้องล่ะ แกอย่าฆ่าฉันเลย ฉันสัญญา ชีวิตนี้ฉันจะไม่ใช้อาวุธสงครามอีก”

“สิ่งที่ฉันทำทุกอย่าง ต่างก็เป็นคำสั่งของตระกูลหนิงทั้งสิ้น อย่าฆ่าฉันเลย ฉันขอร้องอย่าฆ่าฉันเลย!”

เสียง “ตุบ” ดังขึ้น ติงซานได้คุกเข่าลงตรงหน้าของหยางเฉิน และรีบร้องขอชีวิตทันที

จนถึงตอนนี้ เขาก็เพิ่งได้รู้ว่า หยางเฉินนั้นแข็งแกร่งแค่ไหน ต่อให้เอาปืนที่บรรจุกระสุนเต็มแม็ก เขาก็ไม่มีทางฆ่าหยางเฉินได้อย่างแน่นอน

ในตอนนี้ เขาต้องการแค่มีชีวิตรอดเท่านั้น!

ศักดิ์ศรีเหรอ?

คุณธรรมด้านวิชาชีพเหรอ?

คำสัญญาที่ให้ไว้กับตระกูลหนิงเหรอ?

มันก็ไม่ได้มีค่ากว่าชีวิตของตัวเองเลย!

หนิงจี้หยวนทำหน้าแทบช็อก สิ่งที่เขาพึ่งพาได้ก็คือหลิวชิงกับติงซาน

คนหนึ่งคือผู้แข็งแกร่งด้านบูโด ส่วนอีกคนก็เป็นผู้แข็งแกร่งด้านอาวุธสงคราม

มาตอนนี้ คนหนึ่งถูกฆ่าตาย!

ส่วนอีกคนก็กำลังคุกเข่าอยู่ตรงหน้าของหยางเฉิน เพื่อร้องขอชีวิต!

เป็นถือเป็นการตบหน้าเขาอย่างแรงเลย แถมยังอยู่ต่อหน้าเศรษฐีมากมายแบบนี้ด้วย

“ช่วยให้เหตุผลที่ผมจะไว้ชีวิตคุณมาสักข้อซิ!”

หยางเฉินจ้องมองบุคคลที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าและพูดด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย

ติงซานเงยหน้าขึ้นมาทันที ตอนนี้หน้าผากถูกโขกจนเลือดสดๆ ได้ไหลออกมาแล้ว แต่สีหน้ากลับดูดีใจ จากคำพูดของหยางเฉิน เขาสามารถมองเห็นทางรอดได้แล้ว

“ฝีมือการยิ่งปืนของผมนั้นไร้ใครเทียบเคียง ถ้าคุณยอมไว้ชีวิตผม ต่อไปผมก็จะคอยคุ้มกันอยู่ข้างกายคุณตลอดไปครับ!”

ติงซานพูดออกมาอย่างรีบร้อน

หยางเฉินขำออกมาอย่างไม่เห็นค่า “คุณคิดว่า ผมต้องการการคุ้มครองจากคุณรึไง?”

ติงซานถึงกับอึ้ง พอนึกถึงความน่ากลัวของหยางเฉิน เขาก็รีบพูดออกมาว่า “ไม่ว่าคุณต้องการให้ผมทำอะไร ผมก็จะยอมทำทุกอย่างครับ!”

หยางเฉินยิ้มๆ แล้วสายตาก็ไปหยุดอยู่ที่หนิงเฉิงหยู่

หนิงเฉิงหยู่นั้นตกใจจนตัวสั่น และทำอะไรไม่ถูกไปนานแล้ว

ในตอนนี้ พอเห็นหยางเฉินมองมาที่ตัวเอง เขาก็ตกใจจนขวัญแทบกระเจิง

“ฆ่าเขาซะ!”

หยางเฉินพูดออกมาทันที

ติงซานนั้นต้องเข้าใจอยู่แล้ว ว่าคำพูดของหยางเฉินคำนี้ มันพูดกับเขา

เขาแสดงสีหน้าที่มีความสุขมากๆ ออกมา การที่หยางเฉินให้เขาไปฆ่าหนิงเฉิงหยู่นั้น ก็เท่ากับเป็นการเสนอทางรอดให้เขา

“ไอ้หนู กล้ามาล่วงเกินคุณหยาง แกก็มีแต่ต้องตายลูกเดียว!”

“แววตาของติงซานเปี่ยมล้นไปด้วยจิตสังหาร

“ติงซาน นี่แกคิดจะทำอะไร?”

พอเห็นติงซานชักปืนที่เงางามออกมาอีกครั้ง สีหน้าของหนิงจี้หยวนก็เปลี่ยนไปทันที และได้ตะคอกออกมาด้วยความโกรธ

ติงซานขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ “ผู้นำตระกูลหนิง เรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว คุณยังคิดที่จะเอาชีวิตมาปกป้องลูกผู้ดีคนเดียวอยู่อีกเหรอ?

“ต่อให้มันจะไร้ค่ากว่านี้ มันก็เป็นคนของตระกูลหนิง!”