The king of War นิยาย บท 390

การปฏิเสธของหยางเฉิน เดิมทีทำให้เขารู้สึกโกรธเคืองในใจอยู่แล้ว คาดไม่ถึงหานเซี่ยวเทียนยังกล้าก้าวก่าย

หานเซี่ยวเทียนขมวดคิ้วแล้ว แต่พิจารณาถึงเบื้องหลังของสมาคมบูโด เขาจึงเลือกที่จะเงียบสงบไป

“หยางเฉิน นายอย่าโง่เง่าไปหน่อยเลย เข้าร่วมสมาคมบูโด ถือเป็นเกียรติของนาย!” น้ำเสียงของฉือเจียงเย็นชาลงมามาก

ในความคิดเขา ถ้าหยางเฉินไม่เข้าร่วมสมาคมบูโด หากเขาอยากได้มณฑลเจียงผิงมาครองอีก นั่นจำเป็นต้องแย่งชิงมาจากในมือของหยางเฉิน

ดังนั้นพูดได้ว่า ไม่เป็นหยางเฉินยอมจำนนต่อสมาคมบูโด ก็กลายเป็นศัตรูของสมาคมบูโด ไม่มีทางเลือกที่สาม

“ไสหัวไป!”

หยางเฉินสีหน้าอึมครึม ตวาดใส่ฉือเจียงไปโดยตรง

คำว่า“ไสหัวไป”นี้ ทำเอาผู้คนตกตะลึงหมดแล้ว!

หยางเฉินกับหวงจงปะทะซึ่งกันและกัน และบีบอีกฝ่ายตรงข้ามออกไปจากเจียงผิง เพียงพอที่จะทำให้คนตื่นตกใจมากแล้ว

ตอนนี้ แม้แต่หัวหน้าสาขาของสมาคมบูโด เขายังกล้าตะโกนใส่ต่อหน้าคนอื่น

ฉือเจียงทำหน้าอึ้งทึ่งเหมือนกัน ทันใดนั้นไม่ได้ตอบสนองกลับมา

ถึงแม้เขาจะเป็นเพียงคนหนึ่งในบรรดาหัวหน้าสาขาสมาคมบูโดจำนวนมากมาย แต่ที่มณฑลเจียงผิง เขายังถือว่าเป็นบุคคลยิ่งใหญ่มีอิทธิพลอำนาจล้นหลาม

เวลานี้ กลับถูกชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีคนหนึ่งตวาดใส่ต่อหน้าสาธารณชน นี่คือความอัปยศอดสูของเขาอย่างแท้จริง

“ไอ้หนุ่ม แกว่าอะไรนะ?”

ฉือเจียงสีหน้าอึมครึมลงไปถึงขีดสุดในชั่วพริบตาเดียว ในสายตาเต็มไปด้วยแรงอาฆาตแค้นที่รุนแรง

ท้าวจตุมหาราชาที่อยู่ข้างกายเขา ล้วนทำท่าทางจ้องตาเป็นมันกันหมด จ้องหยางเฉินไว้

ขอเพียงฉือเจียงสั่งมาสักคำ พวกเขาจะไม่ลังเลแม้แต่น้อย ลงมือไปในวินาทีแรกทันที

ในฐานะผู้แข็งแกร่งของสมาคมบูโด ตั้งแต่อยู่บนเส้นทางการต่อสู้มา ยังไม่เคยกลัวใครมาก่อน

“ฉันให้แกไสหัวออกไป!”

หยางเฉินหรี่ตาพูดจา “ตอนนี้ แกฟังไม่เข้าใจรึไง?”

โถงห้องประชุมแลกเปลี่ยนที่กว้างใหญ่ ชั่วขณะนั้นเงียบเป็นเป่าสาก!

ทั้งห้องโถงใหญ่ถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอายที่กดดันอย่างมาก ทุกคนล้วนรับรู้ได้ถึงบรรยากาศตึงเครียดก่อนที่สงครามจะปะทุขึ้น

“ไอ้หนุ่ม แกคิดว่าตัวเองมีความสามารถอยู่หน่อย แล้วจะอยากทำอะไรก็ได้จริงๆ อย่างนั้นเหรอ?”

ฉือเจียงกัดฟันพูด

ถ้าให้เขาปะทะฝีมือกับหยางเฉิน เขายังไม่มีความมั่นใจจริงๆ

เมื่อสักครู่ความสามารถที่หยางเฉินแสดงออกมานั้น เกินกว่าจินตนาการของเขาไปทีเดียว

ถึงแม้เขาจะสามารถทำแบบนั้นได้เหมือนกัน แต่ก็ต้องระเบิดความสามารถขั้นแกร่งสุดของเขาออกมา

จนกระทั่งมาถึงตอนนี้ หยางเฉินยังไม่ได้เปิดเผยความสามารถที่แท้จริงของเขาออกมา เผชิญหน้ากับศัตรูคนใด เหมือนว่าสามารถจัดการได้อย่างง่ายดายหมด

ทันใดนั้นเขามีภาพลวงตาอย่างหนึ่ง ชายหนุ่มตรงหน้าคนนี้ เดิมทีเขามองไม่ออก

“หัวหน้าสาขาฉือ แต่ไหนแต่ไรสมาคมบูโดไม่ก้าวก่ายเรื่องของแต่ละตระกูลใหญ่ ตอนนี้นายกลับพยายามบังคับให้คุณหยางเข้าร่วม ไม่ดูเป็นการทำเกินเหตุไปหน่อยเหรอ?”

เวลานี้ หานเซี่ยวเทียนก้าวขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง มองทางฉือเจียงแล้วพูดขึ้น

ตามมาด้วยกวนเจิ้งซานก็ลุกขึ้นมาเช่นกัน “ที่เจ้าบ้านหานพูดไม่ผิด นายบีบบังคับคุณหยางให้เข้าร่วมสมาคมบูโด ทำเกินเหตุไป!”

“สมาคมบูโด ทำเกินเหตุแล้ว!”

เฉินซิงไห่ก็ลุกขึ้นพูดด้วย

“สมาคมบูโด ทำเกินไปแล้ว!”

ซูเฉิงอู่ถือโอกาสพูดขึ้นเหมือนกัน

“สมาคมบูโด ทำเกินไปแล้ว!”

“สมาคมบูโด ทำเกินไปแล้ว!”

......

ตามมาด้วยผู้นำตระกูลใหญ่อีกหลายที่ ลุกขึ้นพูดออกไป

ภายในโถงใหญ่งานประชุมแลกเปลี่ยนล้วนเป็นเสียงแบบเดียวกัน

ฉือเจียงสีหน้าอึมครึม เขาไม่คาดคิดมาก่อนว่าตนเองที่เป็นหัวหน้าสาขาของสมาคมบูโดที่น่าเกรงขาม จะถูกชายหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีคนหนึ่งเหยียดหยามให้อับอายเช่นนี้

ไม่ผิด ในสายตาของเขา ทุกอย่างที่เกิดในตอนนี้ล้วนเป็นหยางเฉินที่นำความอัปยศอดสูมาให้เขา

ตระกูลใหญ่หกสิบเจ็ดสิบตระกูลของมณฑลเจียงผิง นอกจากไม่กี่ตระกูลที่หวาดกลัวสมาคมบูโดแล้ว ตระกูลอื่นๆ โดยพื้นฐานล้วนยืนอยู่ฝั่งหยางเฉินทางนี้