The king of War นิยาย บท 423

"เธอหมายความว่าไง?"

หวางหย่งขมวดคิ้ว หลัวหยวนหยวนเป็นแฟนของเขา เขาไม่กล้าเถียง

แต่สวุลี่เป็นแค่เพื่อนสนิทของหลัวหยวนหยวน เขาจึงไม่กลัวเธอเหมือนหลัวหยวนหยวน ดังนั้น หวางหย่งจึงถามด้วยสีหน้าไม่พอใจ

"ในงานต่อสู้ครั้งนี้ ผู้จัดงานจึงนำตั๋วฟรี 100 ใบเพื่อเป็นกลไกในการประชาสัมพันธ์ เพื่อดึงดูดผู้ชม"

"บนเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของสนามกีฬาเมือง ขอแค่เข้าร่วมการจับฉลาก ก็จะมีโอกาสได้ตั๋ว"

"ดูสภาพที่ยากจนนี้สิ เว้นแต่จะจับฉลากได้ตั๋ว ไม่อย่างนั้น เขาจะเข้ามาในสถานที่แบบนี้ได้อย่างไร?"

สวุลี่ไม่เชื่อว่าหยางเฉินสามารถเข้ามาในงานต่อสู้ได้ เพราะความสามารถของเขาเอง สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยการประชด

สีหน้าของหวางหย่งดูแย่มาก แต่หยางเฉินในอดีต ได้ทิ้งความประทับใจที่ลบไม่ออกให้กับเขา ลึกๆ ในใจเขา ก็ไม่เชื่อว่า หยางเฉินสามารถซื้อตั๋วเข้าชมงานต่อสู้ได้จริงๆ

"สวุลี่ พอได้แล้ว!"

จู่ๆ หลัวหยวนหยวนก็พูดขึ้น และมองไปที่หวางหย่งอย่างเย็นชา ราวกับว่าเธอยังโกรธที่หวางหย่งอยากจะให้ตั๋วหยางเฉิน ที่ประตูอยู่

"ทะเลาะกับคนแบบนี้ ไม่รู้สึกขายหน้ารึไง?"

หลัวหยวนหยวนเก็บสายตา มองไปยังศูนย์กลางของงาน มองผู้คนที่ร่ำรวยนั่งรอบๆ ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคาดหวัง

เมื่อสวุลี่ได้ยินแบบนี้ เธอก็ไม่สนใจหวางหย่งแล้วจริงๆ และมองไปรอบ ๆ เวทีด้วยท่าทางเคลิ้ม:"เมื่อไหร่ ฉันจะมีสิทธิ์นั่งตรงนั้นกันนะ!"

"ด้วยรูปลักษณ์ของเธอลี่ลี่ ไม่ช้าก็เร็ว เธอก็จะแต่งงานกับตระกูลที่ร่ำรวย ถึงตอนนั้นเธอจะสามารถนั่งตรงนั้นได้อย่างแน่นอน!"

หลัวหยวนหยวนพูดยกยอ

ดวงตาของสวุลี่เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น และแกว่งกำปั้นชมพูเล็กๆ ดวงตาของเปล่งประกาย:"ฉันตกหลุมรักราชาเจียงผิง ในชีวิตนี้ ฉันจะแต่งงานกับเขาเท่านั้น!"

"ลี่ลี่ ฉันจะให้กำลังใจเธอ! เธอจะต้องประสบความสำเร็จได้อย่างแน่นอน!"หลัวหยวนหยวน ให้กำลังใจเพื่อนสนิท

หยางเฉินอดไม่ได้ เกือบจะหัวเราะ

เขากำลังคิดว่า สมมุติเดี๋ยว หลัวหยวนหยวนกับสวุลี่รู้ว่า ไอ้ยาจกในสายตาของพวกเธอก็คือราชาเจียงผิง พวกเธอจะรู้สึกอย่างไร?

"ไอ้ยาจก นายยิ้มอะไร?"

หลัวหยวนหยวน บังเอิญเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของหยางเฉิน และเธอก็โกรธมากทันที:"นายคิดว่านายได้นั่งตรงนี้เพราะดวงจริงๆ แล้วจะสามารถเทียบกับตระกูลผู้ดีที่ได้ตั๋วด้วยความสามารถตัวเองอย่างพวกเราเหรอ?"

"นายกล้าหัวเราะเยาะฉันเหรอ? !"

สวุลี่ก็โกรธเช่นกัน ตาคู่แทบจะไฟลุก กัดฟันพูดว่า:"ฝากไว้ก่อนเถอะ รอฉันได้รู้จับกับราชาเจียงผิงก่อน ฉันจะไม่มีวันปล่อยนายไปแน่นอน!"

"ดูสิ นายคบเพื่อนเหี้ยอะไร ไม่ได้เรื่องเลย แล้วยังหัวเราะเยาะคนอื่นอีก!"หลัวหยวนหยวนลงความโกรธทั้งหมดไปที่หวางหย่ง

สีหน้าของหวางหย่งดูแย่มาก แต่เมื่อคิดถึงน้องสาวของเขา เขาก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องทนกับมัน

เมื่อมองไปที่สีหน้าโกรธของเพื่อน หยางเฉินก็รู้สึกอึดอัดมาก

แต่ทุกคนก็มีทางเลือกของตัวเอง ในเมื่อหวางหย่งเลือกหลัวหยวนหยวนแล้ว เขาก็จะไม่ยุ่งด้วย

แน่นอน ถ้าหวางหย่งอยากต่อต้าน หยางเฉินก็จะช่วย เพราะตอนนั้นหวางหย่งได้ดูแลตัวเองอยู่มาก

"คนจากสมาคมบูโด มาแล้ว!"

ในขณะนี้ ฝูงชนเกิดความโกลาหลอย่างกะทันหัน และสายตาของผู้คนนับไม่ถ้วน มองไปที่กลุ่มคนพร้อมกัน

หลัวหยวนหยวนกับสวุลี่ก็ไม่สนใจแล้ว สีหน้าของพวกเธอเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

"นั่นคือหัวหน้าสาขาของเจียงผิง ฉือเจียง!"

"ยังมีหมายเลขสองสาขาของเจียงผิง เสนาธิการหลี่หนาน!"

"พวกคุณไม่ได้สังเกตหรือว่าฉือเจียงกับหลี่หนาน ต่างก็อยู่ข้างหลังคนวัยกลางคน?"

คึกคักไปทั่วทั้งสถานที่ และในไม่ช้าก็มีคนรู้ตัว ขนาดฉือเจียงหัวหน้าสาขา ยังเดินตามชายวัยกลางคนเลย

ตัวตนของชายวัยกลางคน ยังดึงดูดการคาดเดาของทุกคน

ในไม่ช้า คิ้วของเขาก็ขมวดเล็กน้อย

เพราะเขาไม่พบหยางเฉินในฝูงชน

เขาให้สาขาเจียงผิงจัดงานต่อสู้ในครั้งนี้ นอกจากจะควบคุมทั้งสองเมืองแล้ว เขายังต้องการล้างแค้นให้น้องของเขาอีกด้วย

เขาอยู่ที่นี่ แต่ศัตรูกลับไม่อยู่

"เจ้าบ้านหาน ทำไมคุณหยาง ผู้ที่พวกคุณนับถือในฐานะราชาเจียงผิงถึงไม่มาล่ะ?"

ฉือเจียงเข้าใจในทันทีว่าเกิดอะไรขึ้น สีหน้าของเขาเต็มไปด้วยความหยอกล้อ และพูดอย่างประชดประชันว่า:"เป็นไปได้ไหมว่า คุณหยางที่เจียงผิงภูมิใจ ไม่กล้าเข้าร่วมงานต่อสู้นี้ เขากลัวจนไปแล้วเหรอ?"

เมื่อฉือเจียงพูดคำเหล่านี้ออกมา ผู้ชมก็โกลาหล!

บรรดาหัวหน้าตระกูลผู้มั่งคั่งของเจียงผิงต่างก็ดูโกรธจัด

เมื่อกี้เห็นผู้แข็งแกร่งที่ได้รับเชิญจากตระกูลจูของหนันยัง คือหัวหน้าสำนักหลงของสำนักมังกรเสือ ผู้แข็งแกร่งที่ได้เชิญจากตระกูลที่มั่งคั่งรายใหญ่ต่างพากันหวาดกลัว

พูดได้ว่าหยางเฉินเป็นความหวังเดียวในสายตาของตระกูลใหญ่ทั้งเจียงผิง

ตอนนี้ ความหวังเดียวของพวกเขา ถูกฉือเจียงดูถูกในที่สาธารณะ พวกเขาจะไม่โกรธได้อย่างไร?

"ฉันก็ว่าทำไมไม่เห็นคุณหยาง ที่แท้ก็กลัวจนหนีไปแล้ว"

ในเวลานี้ ในทางของตระกูลที่ร่ำรวยในหนันยัง จู่ๆก็มีเสียงประชดประชันดังขึ้น

"หัวหน้าสาขาฉือ คุณคงจะลืมว่า ในวันนั้นเรื่องที่คุณหยางพูดว่า"ไสหัวไปซะ" คุณก็กลัวจนพาคนออกจากเจียงผิงอย่างรวดเร็วแล้วสินะ?

หานเซี่ยวเทียนเหล่มองฉือเจียง คำพูดของเขาเต็มไปด้วยการยั่วยุ

ในเมื่อแกไม่ไว้หน้า แล้วทำไมฉันต้องยอมแกด้วย?

หลังจากนั้น สายตาของหานเซี่ยวเทียน ก็จ้องไปทางตระกูลที่ร่ำรวยของหนันยัง ที่จูกว่างจื้อ:"เจ้าบ้านจูได้ดีมักหลงลืมตัวจริงๆ ไม่กี่วันก่อน ถ้าไม่ใช่คุณหยางช่วยตระกูลจูจัดการผู้แข็งแกร่งของสมาคมบูโด เกรงว่าตระกูลจูคงฉิบหายวายวอดแล้วสินะ?"

"ฉันไม่เข้าใจจริงๆ ว่าใครให้ความกล้ากับคุณ ที่มาดูถูกคุณหยาง?"