The king of War นิยาย บท 470

"เชี่ย! กล้าลบหลู่ตระกูลหวงด้วย"

"ฉันสามารถบอกคุณอย่างรับผิดชอบได้ว่า คุณก่อเรื่องแล้ว คุณก่อเรื่องใหญ่แล้ว! แม้ว่าฉันจะไม่ฆ่าคุณ ตระกูลหวงก็ฆ่าคุณ"

"แต่ว่า ถ้าฉันฆ่าคุณ ไม่แน่ตระกูลหวงอาจจะให้รางวัลฉันด้วย ดังนั้นฉันยิ่งต้องไม่ปล่อยคุณไป"

เมื่อพูดจบ หวังหยู่โบกมือแล้วพูดว่า:"จัดการไอ้เวรสองคนนั้นก่อน ให้พวกมันคุกเข่าลงต่อหน้าฉัน ถ้ายังไม่ขอความเมตตา ก็ฆ่ามันซะ!"

"ครับ!"

บอดี้การ์ดทั้งสองได้รับคำสั่งจากหวังหยู่ แล้วรีบเดินออกมาจากข้างหลังเขา เตรียมจะลงมือกับหยางเฉินและหม่าชาว

"ไอ้บ้า หยุดนะ!"

จู่ๆก็มีเสียงโกรธดังขึ้น

"อาจง คุณอยู่ที่นี่ได้ไง?"

เมื่อเห็นหวงจง หวังหยู่ก็ประหลาดใจ และรีบวิ่งเข้าไปแล้วพูดว่า:"อาจง ฉันกำลังจะรายงานอะไรให้คุณรู้อยู่เลย"

หวังหยู่พูดอยู่ เขาชี้ไปที่หยางเฉินและหม่าชาวและพูดอย่างโกรธเคืองว่า:"เมื่อกี้ไอ้โง่สองคนนี้บอกว่าพวกเขาฆ่าปู่ของฉัน และตอนนี้กำลังจะไปบ้านตระกูลหวง ฆ่าคนสักสองสามคนเพื่อความสนุก"

"อาจง คุณว่าพวกเขาโง่หรือเปล่า?"

"แต่ว่าคุณไม่ต้องกังวล ฉันพาบอดี้การ์ดของตระกูลหวังมา และตอนนี้จะไปฆ่าไอ้สองคนนี้ ให้พวกเขาชดใช้ชีวิตในการดูหมิ่นตระกูลหวง"

หวังหยู่ไม่ได้ตระหนักว่าเลยว่า สีหน้าของหวงจงนั้นบูดบึ้งอย่างสมบูรณ์ และเขายังพูดเรื่องไร้สาระอย่างดีใจ

"แกอยากตาย ก็อย่ามาลำบากฉัน!"

หวงจงผลักหวังหยู่ออกไป ตรงไปหาหยางเฉินและอธิบายอย่างรวดเร็วว่า:"คุณหยาง ไอ้โง่นั่นไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับตระกูลหวง"

"คุณคิดจะโยนเขาลงทะเลเป็นอาหารปลา?"

"หรือทิ้งไปที่รกร้างเป็นอาหารหมาป่า?"

"มันขึ้นอยู่กับคำพูดของคุณ คุณไม่จำเป็นต้องลงมือเอง ฉันจะจัดการให้คุณเอง!"

คำพูดของหวงจงราวกับสายฟ้าฟาด ระเบิดร่างของหวังหยู่ ทำให้เขาทื่อไปหมด อ้าปากกว้าง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความน่าเหลือเชื่อ

คำพูดของหวงจง ทำให้หวังหยู่ตกตะลึงอย่างสมบูรณ์

เมื่อนึกถึงสิ่งที่หยางเฉินพูดในเมื่อกี้ ร่างกายของเขาก็เปียกโชกไปด้วยเหงื่อที่เย็นยะเยือก

วันนี้ เพื่อที่จะไปร่วมงานแต่งของลูกพี่ลูกน้องของเขา เขารีบกลับมาจากต่างประเทศโดยเฉพาะเลย

ก่อนหน้านี้ที่สนามบิน เขาถูกหม่าชาวเตะ เสื้อผ้าสกปรก ทรงผมก็ยุ่งหมด เพื่อที่จะไปงานแต่งงานอย่างเหมาะสม เขาซื้อชุดใหม่และไปทำผมก่อนมาที่โรงแรม

ดังนั้นเขาจึงไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในโรงแรม

ตอนนี้ เมื่อเห็นท่าทางที่เคารพของหวงจงต่อหยางเฉิน หรือว่าสิ่งที่หมอนี้พูดเป็นความจริง ผู้นำของตระกูลหวัง ถูกเขาฆ่าไปแล้ว?

เป็นไปได้อย่างไรกัน?

หยางเฉินเหลือบมองหวังหยู่อย่างดูถูกแล้วพูดกับหวงจงว่า:"อยากทำอะไรก็ได้ ตามใจ!"

พูดจบ เขาก้าวไปข้างหน้าและเดินจากไป

หวังหยู่เห็นสายตาที่อาฆาตของหวงจงมองมา ตัวสั่นไปทั้งตัวและพูดว่า:"อาจง คุณจะฆ่าผมจริงๆหรือ?"

หวงจงพูดนิ่งๆ:"นายก็เห็นแล้ว ขนาดฉันอยู่ต่อหน้าเขา ยังต้องจัดการอย่างระมัดระวัง ในเมื่อนายขัดใจเขา มีแต่ต้องตายเท่านั้น!"

"อาจง คุณกำลังเล่นตลกระดับนานาชาติกับผมเหรอ?

หวังหยู่ไม่เชื่อว่าในฐานะทายาทของตระกูลหวงในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู จะกลัวชายหนุ่มคนนี้มาก

หวงจงกลับไม่ได้คิดจะล้อเล่นกับหวังหยู่ และสั่งผู้คุ้มกันที่อยู่ข้างหลังเขา:"ฆ่าเขาซะ!"

"ครับ!"

"อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ ระหว่างเรา ไม่มีอะไรที่เราไม่สามารถพูดได้"

หยางเฉินซึ่งนั่งหลับตาอยู่ที่เบาะหลัง จู่ๆ ก็ลืมตาพูด

หน้าของหม่าชาวยิ่งกังวลมากขึ้น เขาอ้าปากพูดว่า: "เพื่อช่วยผม คุณต้องไปด้วยตัวเอง ผมเกรงว่าตัวตนของคุณจะถูกเปิดเผย"

ในสายตาของหยางเฉิน มีความกังวลที่หาได้ยาก และในไม่ช้าเขาก็นิ่ง และพูดช้าๆ ว่า:"เรื่องนี้ไม่เพียงแต่ช่วยคุณ เพื่อพี่อ้ายด้วย ตอนนั้นที่เธออยู่ชายแดนเหนือ ได้ช่วยพี่น้องชายแดนเหนืออีกมาก แม้แต่ชีวิตของฉันกับคุณ ก็รอดเพราะเธอ"

"ในใจฉัน เธอเป็นสมาชิกของชายแดนเหนือมานานแล้ว พี่น้องของชายแดนเหนือ ห้ามใครมารังแก!"

เสียงของหยางเฉินนิ่งมาก และดวงตาของเขาไม่มีความกังวลอีกต่อไป

ข่าวที่เขาออกจากชายแดนเหนือนั้นเป็นความลับจริงๆ แต่ในเมื่อเขาเลือกที่จะจากไป ก็ต้องกลับไปใช้ชีวิตตามปกติช้าๆอยู่แล้ว

นอกจากนี้ ชายแดนเหนือในตอนนี้ ถูกเขาทำเป็นเมืองที่ไร้เทียมทานแล้ว แม้ว่าผู้คนในประเทศศัตรูจะรู้ข่าวการจากไปในชายแดนเหนือของเขา ก็ทำอะไรไม่ได้

ต่อให้มีผู้แข็งแกร่งปรากฏตัวขึ้นในประเทศศัตรู เขาจะเลือกไปทางชายแดนเหนือ และต่อสู้เพื่อประเทศต่อไป

ในฐานะอดีตผู้ปกครองชายแดนเหนือ ต่อให้ออกไป แต่หน้าที่ปกป้องประเทศก็ยังมีอยู่

หลังจากได้ยินคำพูดของหยางเฉิน จู่ๆดวงตาของหม่าชาวก็เปียกเล็กน้อย เขารู้อยู่ในใจว่า หยางเฉินพูดแบบนี้ ก็เพื่อให้เขายอมรับความช่วยเหลือจากหยางเฉินอย่างสบายใจ

ไม่ว่ายังไง ที่หยางเฉินมาด้วยตนเอง ก็เพื่อเขากับอ้ายหลินทั้งนั้น

ด้วยความสัมพันธ์ในปัจจุบันระหว่างเขากับอ้ายหลิน หยางเฉินทำแบบนี้ เป็นความโปรดปรานอย่างยิ่งสำหรับพวกเขา

รถแล่นไปตลอดทาง และกำลังมุ่งหน้าไปยังบ้านตระกูลหวงอย่างใจร้อน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา รถจอดที่คฤหาสน์ขนาดใหญ่อย่างสวนสาธารณะ

"พวกคุณคือใคร?"

หม่าชาวจอดรถที่หน้าประตู และยามที่ทางเข้าคฤหาสน์ก็ตะโกนอย่างดุเดือด