The king of War นิยาย บท 49

เสียงตบหน้าครั้งนี้ชัดเจนอย่างมาก ชั่วขณะนั้น สายตาของทุกคนล้วนมองมา

ฉินซีสีหน้าตกตะลึง มือกุมตำแหน่งที่หวังเมิ่งตบลงมา เอ่ยอย่างโกรธเกรี้ยว "เธอ เธอถึงกับตบฉัน! "

"ที่ตบก็คือเธอนางแพศยา หน้าที่ที่ฉันมอบหมายให้เธอ เธอทำสำเร็จไปแล้วกี่เรื่อง? "

"ให้เธอไปหาตระกูลสงเจรจาความร่วมมือ แล้วผลลัพธ์ล่ะ? ไม่เพียงแต่ความร่วมมือเจรจาไม่สำเร็จ แต่กลับล่วงเกินตระกูลสง"

"เรื่องใหญ่ทำไม่สำเร็จก็แล้วไปเถอะ แต่ว่าตอนนี้แค่ถ่ายเอกสารไม่กี่ฉบับ ก็ยังทำได้ไม่ดี ฉับตบเธอแล้วผิดหรือ? ถ้าไม่อยากทำแล้ว ก็ไปลาออกไสหัวไปเอง"

หวังเมิ่งกลับมีเหตุผลในการตบคนแล้ว ชี้ ‘ความผิดพลาดเดิม’ หลายข้อของฉินซีออกมา

คนมากมายต่างมีท่าทางร่วมชมงิ้ว ถึงแม้จะมีคนอยากช่วย ก็ไม่กล้า คนมีตาต่างมองออก หวังเมิ่งนั้นกำลังจงใจหาเรื่องทะเลาะ

ดวงตาทั้งคู่ของฉินซีแดงก่ำ ในใจเต็มไปด้วยความไม่เป็นธรรมและไม่ยินยอม แต่อย่างไรหวังเมิ่งก็เป็นหัวหน้าระดับสูงของตนเอง ทั้งหมดทำได้เพียงฟังเธอเท่านั้น

"เอาเอกสารข้อมูลทั้งหมดถ่ายเอกสารหน้าเดียวยี่สิบฉบับ ถ้าเกิดทำให้การประชุมของหัวหน้าล่าช้า ถึงแม้เธอจะไม่ไปลาออกเอง ก็รอถูกปลดออกเถอะ! " หวังเมิ่งพูดอย่างโหดร้าย

ฉินซีกัดริมฝีปาก ทำได้เพียงทำตามที่หวังเมิ่งพูด

"พี่เมิ่งเธอร้ายกาจมากเลย จัดการจนนางจิ้งจอกนั่นทำตามอย่างเชื่อฟังได้"

"เธอก็ไม่ดูบ้างว่าพี่เมิ่งเป็นใคร เธอเป็นหัวหน้าแผนกธุรกิจของพวกเราเชียวนะ นางแพศยานั่นอาศัยว่าตัวเองมีหน้าตาสะสวยกี่ส่วนกัน ยังจะคิดว่าตนเองเป็นคนสำคัญ เห็นเธอขัดตามานานแล้ว"

"พี่เมิ่งนี่เป็นDiorของแท้ที่สามีของฉันนำกลับมา ตอนที่ไปทำงานต่างประเทศ ฉันรู้สึกว่าลิปสติกแท่งนี้เหมาะกับพี่เมิ่งมาก ยังไม่ได้แกะเลยนะ มอบให้เธอแล้ว! "

……

พอฉินซีจากไป รอบกายหวังเมิ่งก็ล้อมรอบด้วยหญิงสาวเยาว์วัยหลายคน มีทั้งประจบประแจง มีทั้งมอบของขวัญ หวังเมิ่งไม่เบื่อหน่ายเรื่องพวกนี้

ไม่นานนัก ฉินซีก็ถ่ายเอกสารข้อมูลยี่สิบฉบับส่งมา

"ฉันทำตามความต้องการของเธอ ถ่ายเอกสารหน้าเดียวมาทั้งหมดแล้ว" ฉินซีหอบเอกสารกองใหญ่มาถึง

หวังเมิ่งพลันหัวเราะเสียงเย็นครั้งหนึ่ง "เธอเอากลับไปได้แล้ว! "

"หมายความว่ายังไง? " ฉินซีขมวดคิ้ว

ในมือของหวังเมิ่งถือกาแฟแก้วหนึ่ง ยิ้มกริ่มเอ่ยว่า "ก็เพราะเห็นเธอแล้วไม่สบายใจ อยากจะทรมานเธอเล็กน้อยเท่านั้น ในเมื่อทรมานเสร็จแล้ว ยังจะให้เธอมาอยู่ต่อหน้าฉันทำไมล่ะ? "

"ปัง! "

ฉินซีโมโหขึ้นมาในทันที ผลักเอกสารลงบนโต๊ะอย่างรุนแรง เอ่ยอย่างโมโห "ทรมานฉัน เธอมีความสุขมากเลยหรือ? "

"เธอถึงกับกล้าตบโต๊ะกับฉัน นี่คือไม่อยากทำงานแล้วใช่ไหม? " หวังเมิ่งทำสีหน้าข่มขู่

ฉินซีสูดหายใจเข้าลึก พลันทำสีหน้าเย็นชาเอ่ยว่า "หวังเมิ่ง เธอคิดว่าตัวเองเป็นหัวหน้าแล้ว ก็วางอำนาจในบริษัทได้แล้วหรือไง? "

ในเวลานี้ กลิ่นอายของฉินซีเต็มเปี่ยม ในใจหวังเมิ่งก็อดไม่ได้ที่จะแปลกใจ พลันรู้สึกว่าประธานสาวคนสวยที่เฉียบขาดในปีนั้น กลับมาอีกครั้งแล้ว

แต่ว่าความคิดเช่นนี้เพิ่งจะเกิดขึ้น ก็หายไปในทันทีแล้ว

หวังเมิ่งพาลโกรธขึ้นมา "ไม่ผิด ฉันสามารถกลายเป็นหัวหน้าแผนกธุรกิจได้ ก็ไม่ธรรมดามากแล้ว อย่างน้อยก็แข็งแกร่งมากกว่าหญิงแพศยาอย่างเธอเป็นร้อยเท่า"

"อย่าคิดว่าฉันไม่ชัดเจนถึงความคิดของเธอ เธอต้องการเริ่มจากจุดแรก หลังจากนั้นปีนป่ายขึ้นไปสู่ตำแหน่งสูงทีละก้าว แต่ว่าฉันจะบอกเธอให้ มีฉันหวังเมิ่งอยู่ ชาตินี้เธออย่าได้คิดจะข้ามผ่านฉัน ขอเพียงเธออยู่ภายใต้กำมือฉันหนึ่งวัน ฉันก็จะทรมานเธอหนึ่งวัน"

บนหน้าของหวังเมิ่งเต็มไปด้วยความร้ายกาจ นี่ทำให้ในใจของฉินซีอึดอัดอย่างมาก

ตอนนั้นที่เธอยังเป็นประธาน หวังเมิ่งก็เป็นเพียงนักศึกษามหาวิทยาลัยที่เพิ่งจะเรียนจบเท่านั้น เพราะว่าครอบครัวของเธอยากจนข้นแค้น ฉินซีนั้นเห็นใจเธอ ถึงทำให้เธอทำลายกฎมาเป็นเลขาของตนเอง แม้แต่เงินเดือนสวัสดิการ ก็เป็นสองเท่าของเงินเดือนนักศึกษาจบใหม่

แต่แสดงออกอย่างจริงใจเช่นนี้แล้ว ตอนที่ตนเองตกต่ำลง หวังเมิ่งกลับดูถูกตนเองขนาดนี้