The king of War นิยาย บท 531

การเป็นนายพลบู๊ของสมาคมบูโด ถึงคิดจะหนี ก็ต้องหาเหตุผลที่สมเหตุสมผล

แต่วินาทีต่อมา เกิดเรื่องที่ทำให้คนตระกูลเย่อ้าปากค้าง

คนที่มีสีหน้าอวดดี และพูดว่าไม่มีใครขวางเขาได้เมื่อครู่ ตอนนี้กลับคิดที่จะหนี

ผู้มีฝีมือแสดงฝีมือออกมา เพียงพริบตาก็ตัดสินผู้แพ้ชนะได้

แค่การเคลื่อนไหวของหยางเฉินเมื่อครู่ แถมยังพละกำลังที่ใช้จับข้อมือทรราช เพียงพอที่จะบอกว่า ทรราชไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน

ในเมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ แต่ยังฝืนสู้ต่อ นั่นไม่ใช่วีรบุรุษ แต่คือคนโง่ ที่รนหาที่ตาย

“อยากหนีเหรอ แกคิดว่าจะหนีรอดไหม”

หม่าชาวแสยะยิ้มอันร้ายกาจ จากนั้นเขาจึงขยับเท้า วิ่งตามทรราชไป

หยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม โดยไม่มีทีท่าจะลงมือ

ถ้าเขาจะลงมือจริงๆ คงฆ่าทรราชไปตั้งแต่ตอนที่ช่วยเย่ม่านแล้ว แต่เขาไม่ทำ และให้โอกาสนี้แก่หม่าชาว

ความสามารถของหม่าชาว พอๆ กับลือเหมิงที่โดนเขาฆ่า ในเมื่อทรราชมาแก้แค้นแทนลือเหมิง แถมยังขู่ให้หยางเฉินมาตาย พละกำลังเขาต้องเหนือกว่าลือเหมิงแน่นอน

ผู้แข็งแกร่งระดับนี้ สามารถพบเจอได้ แต่ไม่สามารถเรียกร้องมันมาได้ คงเป็นโชคชะตา

ความสามารถของหม่าชาวในตอนนี้ ถึงจุดสุดยอดแล้ว ถ้าอยากทะลุ ก็ต้องผ่านการต่อสู้ด้วยชีวิตเท่านั้น

ช่วงที่ใกล้ตาย จะสามารถปลดปล่อยศักยภาพอย่างเต็มที่

“พลั่ก!”

หม่าชาวเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเขาใช้ความเร็วทั้งหมด ลอยตัวขึ้นกลางอากาศ และยกขาถีบอย่างแรง

ระหว่างที่ทุกคนกำลังตกใจ ทรราชถูกถีบจนลอยกระเด็นออกไป

“ไอ้เลว แกรนหาที่ตาย!”

เมื่อทรราชเห็นว่าเป็นฝีมือของหม่าชาว เขาจึงตวาดออกมา

นายพลบู๊ผู้ยิ่งใหญ่ของสมาคมบูโด หัวหน้าสมาคมมอบชื่อทรราชให้เขา เพียงพอที่จะอธิบายความแข็งแกร่งของเขา

แต่เมื่อครู่โดนหยางเฉินข่มขู่ จนทำให้เขาต้องหนี

ตอนนี้ยังโดนผู้ติดตามของหยางเฉินถีบอีก นี่เป็นความอับอายครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตเขา

“แกมันก็แค่คนโง่เท่านั้น คิดว่าตัวเองเป็นยอดฝีมือผู้ไร้เทียมทานจริงๆ เหรอ”

หม่าชาวแสยะยิ้มเย้ยหยัน “แค่สู้กันยังไม่กล้า กล้าขู่ให้พี่เฉินมาตายอย่างนั้นเหรอ”

“ไอ้กระจอก แกกำลังรนหาที่ตายอยู่นะ!”

ทรราชตวาดออกมา เขาโกรธจนตัวสั่นไปหมด

เขาหันไปจ้องหยางเฉินโดยอัตโนมัติ เมื่อเห็นว่าหยางเฉินยืนอยู่ที่เดิม และไม่มีทีท่าว่าจะสู้กับเขา เขาถึงกับโล่งใจ

“ฉันรนหาที่ตายจริง แต่แก ทำให้ฉันตายได้หรือเปล่าล่ะ” หม่าชาวแสยะยิ้ม

“พลั่ก!”

ทรราชไม่พูดพร่ำทำเพลง เขาขยับเท้าอย่างรวดเร็ว และพุ่งเข้าไปหาหม่าชาว

หม่าชาวอยากสู้อยู่แล้ว เขาอยากใช้การต่อสู้ เพื่อทะลุขีดจำกัดตัวเอง หยางเฉินมองอยู่ข้างหลัง เขาจะกลัวได้อย่างไร

ร่างกายของหม่าชาวเหมือนสายฟ้า และพุ่งเข้าไปเช่นกัน

“พลั่กๆๆ!”

ชั่วพริบตา ร่างของทั้งสองปะทะกัน

ทั้งสองคนมีรูปร่างกำยำ กล้ามเนื้อเป็นมัดๆ การที่ต่อสู้กันอย่างบ้าคลั่งเช่นนี้ แน่นอนว่าทำให้ทุกคนตะลึง

เมื่อเห็นภาพตรงหน้า คนในตระกูลเย่ถึงกับอึ้ง

เดิมทีพวกเขาคิดว่า ต้องให้หยางเฉินลงมือ ถึงจะหยุดทรราชได้ แต่ตอนนี้ หยางเฉินไม่ได้อะไรเลย แค่หม่าชาวคนเดียว ก็สามารถทำให้ทรราชบาดเจ็บได้

“สวะ แกมีแรงแค่นี้เหรอ”

“อ่อนแอกว่าลือเหมิง ที่โดนฉันฆ่าก่อนหน้านี้เสียอีก”

“ขยะแบบแก ยังสู้ฉันไม่ได้ คิดจะเอาชีวิตพี่เฉินงั้นเหรอ”

“ไอ้โง่ เข้ามาสิ! สู้สิ! อย่าเอาแต่คิดหนี!”