The king of War นิยาย บท 54

ที่ทำให้หยางเฉินแปลกใจมากก็คือ ตั้งแต่หลังจากเขาส่งฉินซีและเสี้ยวเสี้ยวกลับบ้านแล้ว ก็ดึกขนาดนี้แล้ว กลับไม่เห็นฉินต้าหย่งกลับบ้านมาจนถึงตอนนี้

เมื่อครู่ตอนที่ฉินเฟยเคาะประตู โจวยู่ชุ่ยยังคิดว่าเป็นฉินต้าหย่ง สีหน้ายังมืดครึ้มเล็กน้อย หรือว่าระหว่างสามีภรรยาสองคนเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

สามแม่ลูกไม่พูด เขาก็ไม่อยากที่จะถามมาก

พอฉินเฟยจากไป ฉินซีก็กังวลว่าโจวยู่ชุ่ยจะไปหาเรื่องหยางเฉิน ก็หันไปทางหยางเฉินส่งสายตาให้ครั้งหนึ่ง "นายพาเสี้ยวเสี้ยวขึ้นชั้นบนไปก่อนเถอะ! "

หยางเฉินยิ้มเล็กน้อย อุ้มเสี้ยวเสี้ยวขึ้นมา "ไปเล่นกับพ่อกัน! "

แต่ก่อนล้วนเป็นคุณน้าเล่นเป็นเพื่อนเธอ วันนี้เป็นคุณพ่อ เด็กหญิงตัวน้อยนั้นดีใจมาก กอดคอของหยางเฉิน ตะโกนอย่างดีใจ "ย่า! ย่า! ย่า! ม้าคุณพ่อรีบวิ่งเร็ว! "

ฉินซีมองเงาหลังของสองพ่อลูก ในใจทอดถอนใจ ตอนยังเล็ก คุณพ่อฉินต้าหย่งก็เล่นเป็นเพื่อนตนเองเช่นนี้ แต่ว่าคิดถึงตอนนี้ ฉินซีอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

"คุณแม่ คุณแม่แน่ใจว่าต่อไปจะให้หยางเฉินอยู่ในบ้านหรือ? "

โจวยู่ชุ่ยกำลังมองเครื่องสำอางที่ฉินเฟยนำมา ได้ยินคำพูดของฉินซี หน้าก็ไม่เงยขึ้นมาสักนิด ทางหนึ่งแต่งเครื่องสำอาง ทางหนึ่งเอ่ยตอบ "ในใจของลูก แม่ของลูกไม่มีสัจจะขนาดนั้นเลยหรือ? เขาก็รั้งอยู่ที่นี่แล้ว แม่ยังจะกลับคำได้หรือ? "

"โอ้! คิดไม่ถึงว่าจะเป็นของแท้ เครื่องสำอางChanelชุดนี้ใบเสนอราคาอย่างเป็นทางการก็อยู่ที่หกพันเท่านั้น"

เห็นท่าทางเช่นนี้ของโจวยู่ชุ่ย ฉินซีสีหน้าจนปัญญา

ฉินยีดูเหมือนกับดีใจมากที่หยางเฉินสามารถอยู่ที่บ้านนี้ได้ เอ่ยอย่างยินดีว่า "พี่ ยินดีด้วยนะ! พวกพี่ครอบครัวสามคนในที่สุดก็จะได้อยู่ด้วยกันแล้ว"

"ใครอนุญาตให้พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้ว? "

โจวยู่ชุ่ยเงยหน้าขึ้นทันที พูดอย่างไม่พอใจประโยคหนึ่ง ไม่รอให้ฉินยีเอ่ยถาม เธอก็พูดขึ้น "ฉันทำความสะอาดห้องเก็บของไว้เรียบร้อยแล้ว ให้หยางเฉินอยู่ที่นั่น"

"คุณแม่ ในเมื่อคุณแม่รับปากให้พี่เขยอยู่ที่บ้านนี้ ก็หมายความว่าคุณแม่ยอมรับเขาแล้ว ก็ให้เขาอยู่ด้วยกันกับพี่สาวเถอะ! ไม่แน่ว่าวันใดวันหนึ่งยังสามารถทำหลานชายออกมาให้คุณแม่ได้" ฉินยีท่าทางเอาอกเอาใจ บีบนวดไหล่ของโจวยู่ชุ่ย

ฉินซีใบหน้าแดงขึ้น ถลึงตาใส่เธออย่างดุร้ายแวบหนึ่ง "อย่าพูดเหลวไหล! "

โจวยู่ชุ่ยได้ยินคำพูดของฉินยีก็รีบร้อนแล้ว ลุกขึ้นยืนทันที ชี้ไปที่ฉินซีเอ่ยอย่างโมโหว่า "แม่ขอเตือนลูกนะ ถ้าลูกกล้าให้เขาแตะต้องลูก แม่ก็ไม่มีลูกสาวคนนี้! "

ฉินซีสีหน้าไร้คำพูด โจวยู่ชุ่ยท่าทางจริงจัง พูดอย่างกับว่าเธออยากจะให้หยางเฉินแตะต้องอย่างนั้นแหละ

แม้จะพูดว่าในใจของเธอมีความรู้สึกที่ดีให้กับหยางเฉินแล้วเล็กน้อย แต่ยังห่างไกลจากเวลาที่ทั้งสองคนสามารถเผชิญหน้ากันได้อย่างตรงไปตรงมา

ตึง! ตึง! ตึง!

ก็เป็นในตอนนี้ ประตูใหญ่ของลานเล็กถูกเคาะดังขึ้นมา

สีหน้าของแม่ลูกสามคนมีความวุ่นวายขึ้นมาเล็กน้อย ในเวลาปกติ กลับบ้านมาดึกขนาดนี้ ยังเป็นเสียงจังหวะเคาะประตูเช่นนี้ เป็นได้เพียงฉินต้าหย่ง

"คุณแม่ หนูไปเปิดประตู"

"คุณพ่อ ทำไมคุณพ่อถึงได้ดื่มจนเมาอีกแล้วล่ะ? " ฉินซีเปิดประตูลานบ้าน เป็นฉินต้าหย่งอย่างที่คิด

ฉินต้าหย่งทั้งตัวมีกลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ในมือยังหิ้วขวดเหล้าขวดหนึ่งไว้ เดินโซเซเข้ามา

ฉินซีล็อกประตูใหญ่ดีแล้ว ก็รีบเข้าไปพยุงฉินต้าหย่ง

"นายคนสารเลวนี้ ทุกวันดื่มจนสภาพเมาหัวราน้ำกลับมา นี่อยากทำให้ฉันทรมานจนตาย นายถึงจะพอใจใช่ไหม? "

โจวยู่ชุ่ยเห็นสภาพเช่นนี้ของสามี ก็ด่าทอขึ้นมาทันที "ชาติก่อนฉันทำกรรมอะไรไว้มากแค่ไหนกัน ถึงทำให้ฉันพบเจอกับสามีแบบนายเช่นนี้! "

"คุณแม่ คุณพ่อดื่มจนเมาแล้ว คุณแม่พูดอะไรก็ล้วนไม่ได้ยิน รอพรุ่งนี้เขามีสติมาแล้ว พวกเราต่อว่าเขาด้วยกัน ดีไหม? " ฉินยีรีบดึงมือของโจวยู่ชุ่ยมาปลอบโยน

"คุณพ่อ คุณพ่อเลิกดื่มได้แล้ว เช็ดเนื้อเช็ดตัวสักหน่อย รีบไปนอนได้แล้ว" ฉินซียกน้ำร้อนกะละมังหนึ่งเข้ามา แย่งขวดเหล้าในมือของฉินต้าหย่งไป

"เอาเหล้าให้ฉัน! เอาเหล้าให้ฉัน! " ฉินต้าหย่งยื่นมือมาจะแย่งขวดเหล้ากลับ

"เสี่ยวยี เธอมาช่วยฉัน อย่าให้เขาดื่มอีก"

ฉินซีทั้งต้องกดฉินต้าหย่งไว้ ทั้งต้องระวังไม่ให้เขาแย่งขวดเหล้าไป ยุ่งวุ่นวายไปหมดแล้ว รีบร้องขอความช่วยเหลือจากฉินยี

พี่สาวน้องสาวสองคนเปลืองแรงไปมาก ถึงสามารถช่วยเช็ดหน้าเช็ดมือให้ฉินต้าหย่งได้ แต่ฉินต้าหย่งในคืนนี้คึกคักมากเป็นพิเศษ ตะโกนดังลั่นจะดื่มเหล้าอยู่ตลอด