The king of War นิยาย บท 541

“ที่รัก นายทำร้ายเขาทำไม”

ฉินซีพูดด้วยสีหน้าตื่นตระหนก

ถึงเธอรู้ว่าหยางเฉิน คือผู้คุ้มครองชายแดนเหนือ อีกทั้งยังรู้ว่าหยางเฉิน เป็นคนของตระกูลอวี๋เหวิน แห่งเมืองเยี่ยนตู

แต่ว่า หยางเฉินออกมาจากชายแดนเหนือแล้ว และหลายปีก่อน เขาโดนไล่ออกจากตระกูลอวี๋เหวิน ตอนนี้เขาเป็นเพียงแค่ประธานเยี่ยนเฉินกรุ๊ป

ฐานะแบบนี้ ไม่ต้องเทียบกับคนของแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูเลย เพราะไม่สามารถเทียบได้

หยางเฉินตบหลินซงต่อหน้าทุกคน แถมที่นี่คือเมืองเยี่ยนตู นี่กำลังรนหาที่ตายไม่ใช่เหรอ

หยางเฉินกุมมือฉินซีแน่น เขายิ้มอย่างอบอุ่น “วางใจเถอะ ผมรู้ว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ”

เห็นสีหน้าจริงจังของหยางเฉิน ใจที่กระวนกระวายของฉินซี สงบลงอย่างรวดเร็ว

“ไอ้เลว แกกล้าทำร้ายฉัน ฉันไม่ปล่อยแกไว้แน่!”

หลินซงตะเกียกตะกายลุกขึ้นยืน เขากระเด็นไปหลายเมตร แววตาที่มองหยางเฉิน เต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม

หยางเฉินไม่สนใจเขาสักนิด เดินกุมมือฉินซีออกไปอย่างนั้น

“แกกล้าเมินฉันเหรอ”

หลินซงที่อยู่ด้านหลัง เอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ คุณชายยิ่งใหญ่แห่งตระกูลหลิน ไม่เพียงแต่จะโดนตบ แถมโดนเมินอีกด้วย นี่เป็นสิ่งที่เขาอับอายที่สุด

ตอนนี้ หยางเฉินพาฉินซี ไปที่คฤหาสน์ตระกูลเย่

“ที่รัก นายแน่ใจเหรอว่าจะไม่มีเรื่องอะไร”

ตอนอยู่บนรถ ฉินซีก็ยังไม่วางใจ

หยางเฉินสีหน้าราบเรียบ เขาพูดกับฉินซี ด้วยสีหน้าจริงจัง “เรื่องบางเรื่อง ผมไม่รู้จะพูดกับคุณยังไง แต่ขอให้คุณรู้ไว้ว่า ในแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตู ไม่ว่าตระกูลใด ก็ไม่อยู่ในสายตาของผมทั้งนั้น”

ฉินซีสั่นไปทั้งตัว แววตาของเธอดูตื่นตระหนก

เธอนึกว่าตัวเองรู้จักหยางเฉินดีพอแล้ว แต่พอได้ยินหยางเฉินพูดแบบนี้ จู่ๆ เธอรู้สึกเหมือนยังไม่รู้จักเขาดีพอ

“เสี้ยวเสี้ยวล่ะ”

จู่ๆ หยางเฉินพูดเปลี่ยนเรื่อง

“ตอนฉันออกมา ลูกยังหลับอยู่ วันนี้พ่อกับเสี่ยวยีหยุด เลยจะพาลูกไปสวนสัตว์” ฉินซีเอ่ยขึ้น

หยางเฉินยิ้มแห้ง

เมื่อคืนวาน ตอนที่เขาวิดีโอคอลกับเสี้ยวเสี้ยว เพิ่งให้สัญญาไปว่า จะกลับบ้านวันนี้ตอนเช้า และจะพาลูกไปสวนสัตว์

คิดไม่ถึงว่า เย่จี้จงจะอาการหนัก จนถึงขั้นเสียชีวิต

“เดี๋ยวลูกตื่นมา คงจะร้องไห้อีกนาน”

หยางเฉินพูดอย่างจนปัญญา

ระหว่างทาง หยางเฉินพยายามไม่พูดถึงเรื่องตระกูลเย่ และเอาแต่พูดเรื่องสนุกกับฉินซี จะได้ทำให้เธอผ่อนคลาย

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉินซีมาตระกูลเย่ แถมยังมาร่วมงานศพของตาอย่างเป็นทางการ เธอไม่เพียงแต่จะเศร้าใจ อีกทั้งยังกังวลอีกด้วย

เป็นไปตามคาด หยางเฉินเอาแต่พูดเปลี่ยนเรื่องตลอดทาง เมื่อมาถึงคฤหาสน์ตระกูลเย่ ฉินซีจึงคลายความกังวลไปมาก

เมื่อเห็นทั้งคฤหาสน์ตระกูลเย่ ถูกตกแต่งด้วยสีขาว เธออดเศร้าใจไม่ได้

“เราเข้าไปกันเถอะ!”

หยางเฉินพาฉินซีเข้าไปในคฤหาสน์

ตอนที่เย่ม่านเห็นฉินซีมาถึง น้ำตาเธอไหลพราก เธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกได้ และเข้าไปกอดฉินซีเอาไว้

“เสี่ยวซี แม่ขอโทษ! แม่ขอโทษ!”

เย่ม่านร้องไห้โฮ

ตอนนี้ เมื่อผู้หญิงที่แข็งแกร่งอยู่ต่อหน้าลูกสาว เธอไม่สามารถควบคุมความรู้สึกได้