The king of War นิยาย บท 56

รุ่งเช้าวันต่อมา ฉินซีที่ยังอยู่ในห้วงแห่งความฝัน ก็ถูกเสียงร้องไห้ของเสี้ยวเสี้ยวปลุกให้ตื่น

“เสี้ยวเสี้ยวไม่ร้องนะ ไม่ร้อง คุณแม่อยู่ตรงนี้นะ !” ฉินซีรีบอุ้มลูกสาวตัวเองขึ้นมาปลอบใจ

เวลานี้ท้องฟ้าทางทิศตะวันออกยังเป็นสีขาวเหมือนท้องปลา นาฬิกาปลุกเองก็ยังไม่ส่งเสียงร้อง

“คุณพ่อ ! หนูจะเอาคุณพ่อ !” เสี้ยวเสี้ยวพูดพร้อมกับร้องไห้ด้วยความเสียใจ

ตอนนี้เองฉินซีถึงได้เข้าใจ ว่าทำไมจู่ๆเสี้ยวเสี้ยวถึงร้องไห้ขึ้นมา ที่แท้ก็เพราะหลังจากตื่นขึ้นมา ก็พบว่าคุณพ่อไม่อยู่แล้ว

“เสี้ยวเสี้ยว คุณพ่ออยู่ตรงนี้ไง !”

เสี้ยวเสี้ยวกำลังร้องไห้ แล้วจู่ๆข้างๆหูก็มีเสียงของหยางเฉินดังขึ้น

เสียงร้องไห้หยุดลงทันที เสี้ยวเสี้ยวพลิกตัวลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าสู่อ้อมอกของคุณพ่อทันที แล้วพูดพึมพำว่า “คุณพ่อ เสี้ยวเสี้ยวคิดว่าคุณพ่อจะทิ้งหนูแล้ว”

หยางเฉินรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก เพราะว่าขาดความรักจากพ่อไปถึงห้าปี เสี้ยวเสี้ยวถึงได้ติดเขาขนาดนี้

ในใจของฉินซีเองก็รู้สึกโศกเศร้า เธอเองก็อยากมอบครอบครัวที่สมบูรณ์แบบให้แก่เสี้ยวเสี้ยว และอยากให้ทุกค่ำคืน เสี้ยวเสี้ยวได้มีคุณพ่อคอยกอดเวลาเข้านอน

เพียงแต่เธอไม่สามารถก้าวข้ามอุปสรรคที่อยู่ในใจได้ หยางเฉินหายตัวไปถึงห้าปี เธอเคยนึกเกลียด แต่พอบังเอิญได้ยินเขาพูดถึงเรื่องในอดีตแล้ว ความเกลียดชังเหล่านั้นกลับมลายหายไปจนหมดสิ้น

แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้เธอหลงรักผู้ชายคนนี้ นับได้แค่ว่ารู้สึกดีด้วย เพราะระหว่างพวกเขามีเสี้ยวเสี้ยว ที่เป็นเพียงอุบัติเหตุ ตัวเขาสำหรับเธอแล้ว ไม่มีพื้นฐานทางความรู้สึกใดๆเลย

หยางเฉินกอดเสี้ยวเสี้ยวอยู่นาน จนอารมณ์ของเธอคงที่

หยางเฉินในขณะนี้ เพิ่งกลับมาจากการฝึกซ้อมเช้า บนตัวยังสวมชุดออกกำลังกายอยู่

“เสี้ยวเสี้ยว ตัวพ่อเต็มไปด้วยเหงื่อ ให้พ่อไปอาบน้ำก่อน แล้วค่อยกลับมากอดลูกดีไหมคะ ?” จู่ๆฉินซีก็พูดขึ้น

หลังจากร้องไห้โวยวายไปพักหนึ่งแล้ว เสี้ยวเสี้ยวก็สดใสขึ้น และไม่ได้เกาะติดกับหยางเฉินอย่างตอนที่พึ่งตื่นขึ้นมาแล้ว เธอพยักหน้า “คุณพ่อคะ คุณพ่อไปอาบน้ำก่อน แล้วเดี๋ยวพาเสี้ยวเสี้ยวออกไปเที่ยว ดีไหมคะ ?”

หยางเฉินมองดูฉินซีทีหนึ่ง เธอพยักหน้าเบาๆ “วันนี้เป็นวันเสาร์ เดี๋ยวตอนกลางวันพวกเราพาเสี้ยวเสี้ยวออกไปเที่ยวก่อน เดี๋ยวตอนค่ำเสี่ยวยีจะเลี้ยงข้าวพวกเรา”

“ได้ ไม่มีปัญหา งั้นเดี๋ยวฉันไปอาบน้ำก่อน” หยางเฉินอุ้มเสี้ยวเสี้ยวขึ้นไปนั่งบนเตียง

หยางเฉินเพิ่งจะลุกขึ้น แต่จู่ๆก็คิดอะไรขึ้นมาได้ สีหน้าก็เลยย่ำแย่ขึ้นเล็กน้อย

ฉินซีกำลังจะเอ่ยถาม แต่กลับคิดขึ้นมาได้ก่อน เลยพูดว่า “คุณอาบในห้องฉันเถอะ”

หยางเฉินพักอยู่ในห้องเก็บของ มีเพียงพื้นที่แคบๆเท่านั้น และไม่มีแม้กระทั่งที่อาบน้ำ

หยางเฉินหยิบเสื้อผ้าที่จะใช้เปลี่ยน และกำลังจะเดินเข้าไปในห้องน้ำ

จู่ๆสีหน้าของฉินซีก็เปลี่ยนไป แล้วรีบตะโกนออกไปว่า “รอเดี๋ยว !”

เพียงแต่ตอนที่เธอเรียกหยุดเอาไว้นั้น หยางเฉินก็เดินเข้าไปในห้องน้ำเสียแล้ว

ห้องอาบน้ำไม่ได้กว้าง และในนั้นยังมีเครื่องสักผ้าเครื่องเล็กๆตั้งอยู่ด้วย บนไม้แขวนเสื้อที่อยู่ด้านในสุดนั้น ยังมีชุดชั้นในหลายชุดแขวนอยู่ด้วย

หยางเฉินไหนเล่าจะคาดคิดว่าห้องอาบน้ำจะเป็นสถานที่ที่หอมอบอวลเช่นนี้

ภายในห้องอาบน้ำยังมีกลิ่นหอมจางๆ

ถึงแม้เขาจะมีลูกสาวตัวน้อยแล้ว แต่ก็ยังเหมือนถูกปืนยิงเข้าเป้าภายในนัดเดียวทันที เติบโตมาขนาดนี้ แต่ก็เพิ่งเคยมีประสบการณ์แค่เพียงในคืนนั้นกับฉินซีเท่านั้น อีกอย่างยังสำเร็จไปในระหว่างที่อยู่ในสภาพมึนเมาด้วย

เดิมที่ก็อยู่ในช่วงวัยที่กำลังฮอร์โมนพลุ่งพล่านอยู่ด้วย พอมองดูชุดชั้นในที่แขวนอยู่ ลมหายใจของเขาก็เริ่มผิดปกติขึ้นมาเล็กน้อย

“คุณยังจะจ้องอยู่อีก ?”

ตอนที่ฉินซีพุ่งเข้าไปนั้น สายตาของหยางเฉินก็กำลังจ้องไปที่ชุดชั้นในของตัวเธอ เธอหน้าแดงเพราะความอาย แล้วดึงชุดชั้นในพวกนั้นมาเก็บทันที

มองตามฉินซีที่วิ่งเหมือนกำลังจะหนีเข้าป่า หยางเฉินก็เผยรอยยิ้มสดใสออกมา แล้วพูดพึมพำว่า “นี่คงถือว่าเป็นการอยู่ร่วมกันแล้วสินะ”

“พี่คะ ได้เวลากินข้าวเช้าแล้ว !”

ฉินซีกำลังหวีผมให้เสี้ยวเสี้ยว จู่ๆฉินยีก็ผลักประตูเข้ามา

“รู้แล้ว พวกเธอกินก่อนเลย อีกเดี๋ยวพวกเราตามไป” ฉินซีกล่าวตอบ

แต่ฉินยีกลับไม่มีทีท่าว่าจะจากไป จ้องฉินซีแล้วพูดพร้อมรอยยิ้มว่า “พี่คะ เมื่อกี้ฉันไปเรียกพี่เขย แต่เขากลับไม่อยู่ที่ห้อง พี่ว่าเช้าขนาดนี้ เขาจะไปไหนได้เหรอคะ ?”

ขณะที่ฉินยีพูด เธอยังจงใจชายสายตาไปมองทางห้องอาบน้ำด้วย

ฉินซีมีสีหน้าเลิ่กลั่กขึ้นมาทันที แต่ฝืนทำเป็นสงบนิ่งแล้วพูดว่า “ฉันเพิ่งอาบน้ำเสร็จ แต่ดันลืมปิดฝักบัวซะได้”

“เหรอคะ !” ฉินยีแสร้งทำเป็นเหมือนพึ่งรู้ แล้วมองไปทางผมที่แห้งสนิทของฉินซี แล้วพูดแหย่เล่นว่า “พี่เริ่มอาบน้ำแต่ไม่สระผมตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ ?”

“ฉัน ฉัน ฉันก็แค่ลืมปิดฝักบัว เธอรีบลงไปกินข้าวก่อนเถอะ ! ไม่อย่างนั้นเดี๋ยวแม่ก็โมโหหรอก” ฉินซีเปลี่ยนจากอายกลายเป็นโกรธ