The king of War นิยาย บท 583

คำพูดของเย่ม่าน เห็นได้ชัดว่าเป็นการไว้หน้าเขา เขายินดียอมรับแน่นอน เขารีบพูดว่า:"เจ้าบ้านเย่พูดถูก ตอนนี้ความจริงกระจ่างแล้ว การตายของลูกชายฉัน ตระกูลหลินเป็นคนทำ ถึงจะหา ฉันก็ต้องไปหาตระกูลหลิน ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นขอตัวก่อนครับ !"

"ได้ ประธานเถียน เดินทางดีๆค่ะ!"เย่ม่านยิ้มพูด

หลังจากที่เถียนหวาเดินจากไป มีเพียงตระกูลซุน ตระกูลเย่ และตระกูลอ้าย แล้วหยางเฉินกับหม่าชาว

"คุณหยาง คุณยังมีอะไรจะสั่งอีกไหม? ถ้าไม่มี ผมขอตัวด้วยเหมือนกัน ไม่รบกวนคุณหยางแล้วครับ"

ซุนซวี่ก็ตรงมาหาหยางเฉิน โค้งคำนับเล็กน้อยแล้วถามอย่างประจบ

หยางเฉินเหลือบมองซุนซวี่ลึก ๆ แม้ว่าคนนี้จะไร้ยางอายเล็กน้อย และขี้กลัวหน่อย แต่คนแบบนี้แหละ ที่ควบคุมได้ง่าย

"เรื่องของวันนี้ ฉันอยากจะขอบคุณเจ้าบ้านซุนอย่างมาก จากนี้ไป เยี่ยนเฉินกรุ๊ปของฉัน ต้องขอให้เจ้าบ้านซุนช่วยด้วยครับ"

หยางเฉินแสดงรอยยิ้มเล็กน้อย และยื่นมือไปหาซุนซวี่

เมื่อซุนซวี่ได้ยิน ก็มองมือที่หยางเฉินยื่นมาก่อน เขารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งทันที และรีบจับมือหยางเฉินด้วยมือทั้งสอง แล้วพูดอย่างตื่นเต้น:"คุณหยางวางใจได้ครับ ต่อไปนี้ เยี่ยนเฉินกรุ๊ปจะเป็นหุ้นส่วนที่ใกล้ชิดที่สุดของตระกูลซุน โครงการไหนที่เราสามารถร่วมมือกับเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เราจะไม่ร่วมมือกับผู้อื่น"

"งั้นก็ขอบคุณมาก!"

หยางเฉินยิ้ม:"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ งั้นเจ้าบ้านซุนเดินทางดีๆครับ ว่างๆฉันจะเลี้ยงอาหารเจ้าบ้านซุน"

"ได้ครับๆ ลาก่อนคุณหยาง"

ซุนซวี่รีบพาคนออกไป

เย่ม่านก็เดินเข้ามา ยิ้มพูดว่า:"ไม่ทราบว่าคุณหยางยังมีอะไรจะสั่งอีกไหมคะ? ถ้าไม่มี ฉันขอตัวก่อนนะคะ"

แม้ว่าหยางเฉินจะยอมรับตัวตนของเธอที่เป็นแม่ยายย่างเปิดเผยแลัว แต่เย่ม่านก็ยังไม่กล้าอวดดี และให้เกียรติหยางเฉินมาก

หยางเฉินเหลือบมองเธอแล้วพูดว่า:"ระหว่างเราไม่จำเป็นต้องเกรงใจกันมากนัก ต่อไปเรียกชื่อผมเลยดีกว่า"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่ม่านก็ตกตะลึงโดยสิ้นเชิง

เมื่อกี้ หยางเฉินยอมรับตัวตนของเธอที่เป็นแม่ยายในที่สาธารณะแล้ว ซึ่งทำให้นางรู้สึกตื่นเต้น แต่ตอนนี้ หยางเฉินพูดเองว่า ระหว่างเขาและเย่ม่านไม่จำเป็นต้องเกรงใจกัน และขอให้เย่ม่านเรียกเขาด้วยชื่อ

ดวงตาของเย่ม่านแดง พยักหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น:"ได้ ได้ ได้!"

เมื่อเห็นความตื่นเต้นของเย่ม่าน หยางเฉินก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย สำหรับเขา ตราบใดที่เย่ม่านสามารถเป็นแม่ที่ดีได้ เขาก็จะไม่กันไม่ให้ฉินซีกับเย่ม่านสองแม่ลูกเจอกันเด็ดขาด

"ช่วงนี้ หลังจากทำงานเสร็จ ผมจะพาเสี่ยวซีไปหาคุณ คุณไปก่อนก็ได้!"หยางเฉินพูดอีกครั้ง

"ได้ ฉันจะรอพวกเธอ!"

เย่ม่านพูดจบ ก็หันหลังเดินจากไป เพราะควบคุมน้ำตาไม่ได้แล้ว ทันทีที่เธอหันหลัง น้ำตาก็ไหลอาบหน้า

สมาชิกในตระกูลเย่ก็จากไป ทันใดนั้นก็เหลือเพียงสมาชิกในตระกูลอ้าย

ในเวลานี้ บ้านตระกูลอ้ายขนาดใหญ่ก็เงียบ

ทุกคนในตระกูลอ้ายตื่นตระหนกถึงขีดสุด ได้แค่แอบมองหยางเฉิน

ดูเหมือนหยางเฉินจะไม่รู้สึกอะไร จู่ๆก็มองอ้ายหลิน และพูดว่า:"เราไปกันเลยไหม?"

อ้ายหลินพยักหน้าเล็กน้อย และมองอ้ายหมิงซวี่ อย่างกับมองคนแปลกหน้า พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งสุดขีด:"เรื่องที่พวกเราก่อเอง พวกเราจะจัดการให้ดีเอง ต่อไปตระกูลอ้ายมีปัญหาอะไร ก็จะไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันอีกต่อไป!"

พูดจบ อ้ายหลินหันหลังเดินไป

"เสี่ยวหลิน พ่อรู้ว่าผิดไปแล้ว!"

ในที่สุด อ้ายหมิงซวี่ก็พูดอย่างตาแดง:"พ่อรู้สึกผิดแล้วจริงๆ พ่อไม่คู่ควรกับตำแหน่งผู้นำตระกูลอ้ายเอง พ่อรู้สึกผิดกับลูกแล้ว"