The king of War นิยาย บท 641

ลั่วปิงตอบอย่างจำใจ “ท่านประธาน เมื่อสักครู่ผมเตือนสติแล้วนะ! เป็นท่านไม่ตอบสนองเอง”

หยางเฉินถึงนึกขึ้นได้กะทันหัน เมื่อสักครู่ตอนที่ผังเสี่ยวเยว่ให้หยางเฉินรับปากเงื่อนไขเธอขอหนึ่ง ลั่วปิงจงใจพูดแทรกบทสนทนา กลับถูกเขาเพิกเฉยไป

ทั้งสองกำลังคุยอยู่ ผังเสี่ยวเยว่ยิ้มกริ่มเดินเข้ามาแล้ว “นี่! ฉันหาทั้งสิบหกคนเจอแล้ว นายแพ้แล้วนะ!”

พูดจบ ไม่รอหยางเฉินเอ่ยปาก เธอก็เริ่มการแสดงของเธอแล้ว ยื่นมือชี้ไปยังพนักงานรักษาความปลอดภัยสองคนที่สวมเครื่องแบบหน้าประตูเขตก่อสร้างบอกว่า “สองคนนี้ ที่ข้อต่อนิ้วมือทั้งสิบ มีหนังที่ด้านชัดเจนมาก มีเพียงคนที่ฝึกฝนการต่อสู้มาบ่อย ที่ข้อต่อนิ้วมือถึงปรากฏหนังด้านขึ้น พวกเขาทั้งสอง ล้วนเป็นบอดี้การ์ดที่แฝงตัว”

ตามมาด้วย เธอยื่นมือไปยังผู้คุมงานที่สวมหมวกนิรภัยสีขาวคนหนึ่ง อยู่ตรงกลางเขตก่อสร้างก่อนจะพูดว่า “ยังมีเขาอีก กล้ามเนื้อของแขนและหลังไหล่ทั้งคู่นูนขึ้นมาชัดเจนมาก ต้องมักจะฝึกซ้อมวิชาต่อสู้เน้นกำลังช่วงบนแน่ ถึงเป็นแบบนี้ ดังนั้นเขาก็ใช่”

......

ที่ทำให้หยางเฉินตกตะลึงพรึงเพริดคือ ผังเสี่ยวเยว่ชี้สิบหกคนได้ติดต่อกัน และยังบอกจุดเด่นของแต่ละคนออกมาได้ด้วย

“นี่! ฉันพูดไม่ผิดใช่ไหม?”

มองท่าทางหยางเฉินตกใจ ผังเสี่ยวเยว่ถามด้วยหน้าตาภูมิใจ

หยางเฉินได้เพียงพยักหน้า “กล้าพนันก็กล้าแพ้ เธออยากให้ฉันรับปากเธอเรื่องอะไร? ว่ามา!”

“คุณลุงลั่วคะ คุณย่าหนูเหมือนกำลังเรียกคุณลุงค่ะ”

ผังเสี่ยวเยว่พูดขึ้นทันใด

“ศาสตราจารย์ตู้เรียกฉันอีกเหรอ?”

ลั่วปิงถามออกมาโดยจิตใต้สำนึก แต่ว่าไม่นาน เขาเข้าใจความหมายของผังเสี่ยเยว่แล้ว นี่กำลังกันเขาออกไป

“ท่านประธานครับ ผมจะไปดูศาสตราจารย์ตู้ทางนั้นหน่อยนะครับ”

ลั่วปิงพูดจบ รีบเดินไปทางศาสตราจารย์ตู้ทันที

หยางเฉินพูดจาน่าตลกอยู่บ้าง “ยัยตัวแสบ บอกคำขอแค่นี้ ยังต้องไล่ประธานลั่วไปด้วย?”

ผังเสี่ยวเยว่ถลึงตาใส่หยางเฉินแล้ว จากนั้นถึงพูดด้วยท่าทางภาคภูมิใจ “คุณหนูอย่างฉัน ให้โอกาสนายมาเป็นแฟนฉัน นี่คือความต้องการของฉัน”

“หา?”

ปกติหยางเฉินสุขุมเยือกเย็นอย่างมาก ถูกคำพูดประโยคนี้ของผังเสี่ยวเยว่ทำตกใจแล้ว

เด็กสาวคนนี้ ชอบตนเองเข้าแล้วเหรอ?

คงไม่มั้ง?

นี่เพิ่งเจอกันครั้งที่สองเองมั้ง?

“เสี่ยวเยว่ ลูกสาวฉันสี่ขวบกว่าแล้ว ระหว่างฉันกับเธอ ไม่มีความเป็นไปได้ใดๆ”

หยางเฉินรีบบอกว่า “เธอว่า ถ้าไม่อย่างนั้นเปลี่ยนเงื่อนไขดู?”

ผังเสี่ยวเยว่หน้าตาโกรธเคืองเต็มที่ บนแก้มยังแดงระเรื่อระดับหนึ่ง ท่าทางโกรธของเธอ ดูขึ้นมาน่ารักมากๆ

“คืนนี้ ฉันต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงหนึ่งของเพื่อนสนิท พวกหล่อนมีแฟนหมดแล้ว ฉันเป็นโสดคนเดียว ดังนั้นฉันเลยอยากให้นายปลอมเป็นแฟนของฉัน”

ผังเสี่ยวเยว่พูดอย่างโมโหเดือดดาล “นายขี้เหร่ขนาดนี้ นึกไม่ถึงยังอยากให้ฉันเป็นแฟนนายจริงๆ? ฝันไปเหลือเกิน!”

หยางเฉินทำหน้าตกตะลึง ผู้หญิงคนนี้ ไม่เสียเปรียบเลยสักนิดจริงๆ

เมื่อสักครู่ตนเองเข้าใจความหมายของเธอผิดแล้ว ผลปรากฏว่าตอนนี้เธอหาว่าตนเองน่าเกลียด

หยางเฉินส่วนสูงหนึ่งร้อยแปดสิบ บวกกับหน้าตางดงามหล่อเหลา ไม่ว่าเดินไปที่ไหน ล้วนเป็นบุคคลที่ผู้หญิงสนใจ

คาดไม่ถึงผังเสี่ยวเยว่จะบอกว่าตนเองน่าเกลียด

“ถึงแม้นายจะหน้าตาขี้เหร่ แต่ปรับแต่งสักหน่อย น่าจะพอพาออกไปด้วยได้ ฉันจะพยายามยอมรับสุดความสามารถแล้วกัน! ใครให้นายแพ้ให้ฉันล่ะ?”

มองหน้าหยางเฉินหมองคล้ำแล้ว ผังเสี่ยวเยว่รู้สึกสะใจเป็นพิเศษ

“ได้ ฉันรับปากเธอ ยังขอให้คุณผังพูดจาถนอมน้ำใจด้วย” หยางเฉินรีบตอบทันที

นี่เขาเพิ่งรู้ว่า ทำไมตอนที่ผู้หญิงคนนี้อยู่ด้วย ลั่วปิงมักจะนั่งไม่นิ่ง เดิมทีผู้หญิงคนนี้ก็คือยัยปีศาจน้อยนี่เอง