The king of War นิยาย บท 651

ด้านข้างของหยางเฉินมีเฉินอิงเหาที่กำลังจ้องมองพวกเขาอยู่ ขนาดคุณชายใหญ่ของตระกูลไช่ยังถูกหักแขนขาสี่ข้างและโยนออกไปเลยแล้วนับประสาอะไรกับพวกเขา？

หลังจากต่างคนต่างมองหน้ากันก็ไม่ได้ลังเลอีกต่อไป พวกเขายกเก้าอี้ขึ้นมาพร้อมกับกระแทกเข้าไปที่แขนอย่างจัง

ไม่นานนัก เสียงโอดครวญอันน่าอนาถก็ดังขึ้นติดต่อกัน

“หยาง…คุณหยาง พวก..พวกเราตอนนี้ไปได้หรือยังครับ？” เหลียงหยุนที่หักแขนของเขาก็ได้พูดขึ้นอย่างสั่นเทา

“จบการสูญเสียไว้ที่นี่และออกไปซะ！” หยางเฉินตะโกน

หลังจากที่ฉือเจียงและคนอื่นๆชำระบัญชีกันเรียบร้อยก็รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว

“ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณหยางไม่ใช่คนธรรมดาอย่างที่คาดเอาไว้เลย”

จางหรุ่ยเดินเข้าไปที่ข้างกายของหยางเฉินด้วยรอยยิ้มที่เสน่ห์หา ขณะที่พูดก็เดินเข้าไปที่แนบกายของหยางเฉิน

หยางเฉินขมวดคิ้วพร้อมกับเลี่ยงออกเล็กน้อยและพูดอย่างเย็นชาว่า “เธอตัวเหม็นเกินไป ไปให้ไกลๆเลย！”

รอยยิ้มบนใบหน้าของจางหรุ่ยหยุดลงในทันใดแต่หลังจากที่เห็นสถานการณ์อันน่าอนาถของคนเหล่านั้นแล้ว ต่อให้เธอจะรู้สึกโกรธแค่ไหนก็ไม่สามารถแสดงมันออกมาได้

“คุณหยางนี่พูดตลกจังเลยนะคะ”

จางหรุ่ยไม่ได้เขินอายอึดอัดแต่อย่างใด เธอยังคงพูดด้วยรอยยิ้ม ครั้งนี้เธอออกห่างจากหยางเฉินมายืนอยู่ที่ด้านข้างของผังเสี่ยวเยว่พร้อมกับจับมือของหล่อนและพูดว่า “เสี่ยวเยว่ หล่อนนี่เกรงใจเกินไปไหมเนี่ย ไม่ว่ายังไงซะเราก็เป็นพี่น้องมหาวิทยาลัยกันมาตั้งสี่ปี หล่อนมีแฟนที่ยอดเยี่ยมขนาดนี้ไม่คิดจะบอกกับพวกเราสักหน่อยเหรอ”

“ออกไป！”

ผังเสี่ยวเยว่ผลักอีกฝ่ายออกไป หล่อนไม่อยากจะไปยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงที่ไร้ยางอายเช่นนี้

“ผู้หญิงต่ำตมอย่างหล่อนไม่มีขีดจำกัดในตัวเองเอาซะเลย พวกเราช่วยเธอและไปทำให้คนใหญ่คนโตขุ่นเคืองแต่เธอก็ยังจะเอาตัวเองเข้าไปแนบชิดอยู่ได้ อยากให้พวกเราทำไม่ละอายใจแบบเธอหรือไงกัน？”

ใบหน้าของโจวชินและเนี่ยเจียเจียเต็มไปด้วยความโกรธพร้อมกับตะโกนใส่จางหรุ่ย

แม้พวกหล่อนจะอิจฉาที่ผังเสี่ยวเยว่มีแฟนที่เก่งกาจอย่างหยางเฉินแต่พวกหล่อนก็ไม่ได้ไร้ยางอายเหมือนจางหรุ่ย

สีหน้าของจางหรุ่ยดูไม่ดีนักพร้อมกับพูดด้วยน้ำตาที่คลอเบ้า “ฉันไม่ได้ทำไปเพื่อปกป้องพวกหล่อนหรือไงกัน？”

“เป็นเพราะว่าแฟนของพวกหล่อนไม่ได้ต้องการพวกหล่อนแล้วและฉันก็ไม่รู้ว่าคุณหยางจะเก่งกาจขนาดนี้ก็เลยคิดว่ามันคงเป็นเรื่องยากหากต้องการจะหนีก็เลยช่วยพวกหล่อนเท่านั้นเอง ไม่คิดเลยว่าพวกหล่อนจะคิดกับฉันแบบนี้”

ผู้หญิงคนนี้หากเข้าไปเรียนโรงเรียนด้านการละครล่ะก็เธอคงมีพรสวรรค์มากเลยล่ะ อยากร้องไห้เมื่อไหร่ก็ร้องออกมาได้

“เงียบซะ！”

ทันใดนั้นเฉินอิงเหาก็ได้ตะโกนขึ้นมาอย่างโกรธจัด เขาสังเกตสีหน้าและคำพูดของหยางเฉินที่ดูทนไม่ได้อีกต่อไป

จางหรุ่ยเงียบในทันทีและมองไปที่เฉินอิงเหาอย่างน่าสงสาร

เฉินอิงเหามองไปที่หยางเฉินพร้อมกับถามอย่างระแวดระวังออกไปว่า “คุณหยางครับ จะจัดการกับผู้หญิงคนนี้ยังไงดี？”

เมื่อได้ยินคำพูดของเฉินอิงเหา จางหรุ่ยก็รู้สึกประหม่าขึ้นมาทันที

“ให้เธอออกไปจากเมืองเยี่ยนตูตลอดกาล หากเธอเข้ามาในเยี่ยนตูแม้แต่ก้าวเดียวล่ะก็ไม่ต้องรายงานอะไรฉันทั้งนั้น ให้จัดการฆ่าเธอได้เลย” หยางเฉินกล่าวอย่างเย็นชา ไม่ได้มีความทะนุถนอมต่อสตรีเลยแม้แต่น้อย

จางหรุ่ยรู้สึกว่าแขนขานั้นหนาวเย็นไปหมด ร่างกายรู้สึกไร้ซึ่งเรี่ยวแรงใดๆพร้อมกับล้มลงกับพื้น เมืองเยี่ยนตูเป็นสถานที่ในฝันของเธอ หากต้องไปจากเมืองเยี่ยนตูนั่นก็หมายถึงความฝันของเธอที่จะต้องพังทลายลง

“เรียกคนมานำตัวผู้หญิงคนนี้ไปที่สนามบินและคอยดูเธอจากไป หากเธอคิดหนีล่ะก็หาที่ที่ไม่มีคนแล้วจัดการฝังเธอซะ！”

เมื่อเฉินอิงเหาออกคำสั่งไป ชายร่างกำยำสองคนก็ได้เดินมาข้างหน้าพร้อมกับออกไปกับจางหรุ่ย

หลังจากที่จางหรุ่ยถูกนำตัวออกไป ในที่นั่งชั้นพิเศษก็เหลือเพียงแค่หยางเฉินกับผังเสี่ยวเยว่และโจวชินกับเนี่ยเจียเจียรวมถึงเฉินอิงเหาอีกคน