The king of War นิยาย บท 660

ในสายตาของพวกเขา หลี่จิ้งเป็นเหมือนเทพที่มีศักยภาพยากแท้หยั่งถึง แม้แต่ยอดฝีมือที่ทรงพลังเช่นนี้ยังพ่ายแพ้ให้กับชายหนุ่มคนหนึ่ง

ส่วนเฉินเห้าและเฉินอิงเหาที่หลบอยู่ข้างหลังหยางเฉิน หลังจากนิ่งอึ้งไปชั่วขณะ ก็มีสีหน้าไร้ความปรานีทันที

“คุณเป็นใครกันแน่?”

หลี่จิ้งพยายามลุกขึ้นจากพื้น เช็ดเลือดที่มุมปากแล้วมองไปที่หยางเฉินด้วยสีหน้าจริงจัง

ในเวลานี้เขาสูญเสียกำลังที่จะต่อสู้อีกครั้งอย่างแท้จริง

ไม่ว่าเขาจะไม่ยินยอมแค่ไหน ก็ต้องยอมรับความจริงที่อยู่ตรงหน้า

ชายหนุ่มคนหนึ่งที่สามารถทำให้ผู้ที่แข็งแกร่งกว่าเขามาเป็นผู้คุ้มกันได้ต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่

แม้ว่าเขาจะแพ้เขาก็ต้องแพ้อย่างไม่มีข้อกังขา

หยางเฉินมองหลี่จิ้งแล้วพูดอย่างใจเย็น “คุณกลับไปบอกหัวหน้าจิน ผมชื่อหยางเฉิน เขาจะบอกคุณเองว่าผมเป็นใคร”

“จากนี้ไป จะไม่มีตระกูลไช่ในเยี่ยนตูอีก คุณไปซะ!”

หยางเฉินพูดอย่างราบเรียบ

เมื่อได้ยินสิ่งที่เขาพูด หลี่จิ้งก็รู้สึกประหลาดใจอยู่ลึกๆ หยางเฉินหมายความว่าจินกางรู้จักตัวตนของเขางั้นหรือ?

นั่นหมายความว่าหยางเฉินรู้จักจินกางมาตั้งแต่แรก แค่ไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเท่านั้น?

“ผมจะบอกหัวหน้าจินตามความจริง!” หลี่จิ้งกัดฟันพูด

เขาไม่ใช่คนที่จะไม่รู้ว่าอะไรควรไม่ควร เห็นได้ชัดว่าหยางเฉินไม่ต้องการเอาชีวิตของเขา เขาก็ไม่สามารถเอาชนะหม่าชาวได้ หากยังสู้ต่อไปมีแต่จะนำความอับอายขายหน้ามาสู่ตัวเอง จนถึงขนาดอาจสูญเสียชีวิตที่นี่

เขาหันหลังเดินออกไปโดยไม่ลังเลใดๆ อีก

ตระกูลไช่ทั้งสามถึงกับโง่ไปเลย หลี่จิ้งทอดทิ้งพวกเขาไปแบบนี้ได้อย่างไร?

แล้วพวกเขาควรทำอย่างไรต่อไป?

“ตอนนี้ถึงตาของพวกคุณแล้ว”

หยางเฉินมองไปที่ทั้งสามและพูดติดตลก

เมื่อได้ยินเช่นนั้นไช่หวงก็สั่นไปทั้งตัว รีบพูดขึ้นว่า “คุณหยาง ท่านกำลังจะซื้อตระกูลไช่ของเราด้วยเงินหนึ่งหมื่นล้าน พวกเราตกลง!”

“ใช่ๆๆ พวกเราตกลงที่จะขายตระกูลไช่ให้กับคุณหยาง” ไช่โหย่วเหวยรีบเอ่ยขึ้น

แม้แต่ไช่เหวินที่กำลังนอนอยู่บนเปลหามก็พูดอย่างตื่นตระหนก “มีเพียงบุคคลใหญ่โตอย่างคุณหยางเท่านั้น ที่สามารถทำให้กิจการของตระกูลไช่เจริญรุ่งเรือง”

แต่หยางเฉินกลับส่ายหน้าแล้วกล่าวว่า “หนึ่งหมื่นล้าน เป็นราคาก่อนหน้านี้ ตอนนี้ผมให้ราคาได้แค่หนึ่งพันล้าน”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของคนตระกูลไช่ทั้งสามก็เปลี่ยนไปอย่างมาก

ทรัพย์สินของตระกูลไช่หนึ่งแสนล้าน ไม่น่าเชื่อว่าหยางเฉินต้องการซื้อด้วยราคาเพียงหนึ่งพันล้านเท่านั้น นี่มันคือการปล้นชัดๆ

“ทำไมล่ะ? พวกคุณไม่ยินยอมเหรอ?”

หยางเฉินเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“คุณหยาง หนึ่งพันล้านมันน้อยเกินไป ท่านให้ผมมากขึ้นกว่านี้หน่อยได้ไหม? ถึงยังไง...”

ก่อนที่ไช่หวงจะพูดจบก็ถูกหยางเฉินขัดจังหวะขึ้น “เก้าร้อยล้าน!”

ก่อนที่ไช่หวงจะทันได้โต้ตอบอะไร ก็ได้ยินหยางเฉินพูดว่า “ถ้าคุณไม่พอใจก็สามารถต่อรองราคาได้ แต่การเสนอราคาของผมมีแต่จะลดลงเรื่อยๆ”

ในครั้งนี้ไช่หวงถึงได้เข้าใจว่าเพราะการต่อรองของเขา หยางเฉินจึงได้ลดราคาลงอีกหนึ่งร้อยล้าน เขาแทบจะร้องไห้ รู้อย่างนี้เขาจะไม่ต่อรองราคาเลย

ขณะที่เขากำลังจะตอบตกลง ไช่โหย่วเหวยก็กัดฟันพูดว่า “คุณหยาง คุณรังแกกันเกินไปหรือเปล่า? คุณซื้อทรัพย์สินแสนล้านของตระกูลไช่ด้วยเงินเก้าร้อยล้านงั้นเหรอ?”

หยางเฉินกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย “แปดร้อยล้าน!”

“คุณ...”

ไช่โหย่วเหวยระเบิดอารมณ์ทันที

แต่คราวนี้เขาพูดได้เพียงคำเดียวเท่านั้น ก็ได้ยินหยางเฉินพูดอีกครั้ง “เจ็ดร้อยล้าน!”

“เผียะ!”

ไช่หวงยกมือตบหน้าไช่โหย่วเหวยอย่างแรง คำรามด้วยตาสีแดงก่ำ “แกหุบปากไปซะ!”