The king of War นิยาย บท 666

เพื่อนนักเรียนของซ่งหวาหย่าเหล่านั้น พอเห็นหยางเฉินตอบตกลง ก็มองไปที่เขาอย่างดูถูกเหยียดหยา

ในสายตาของพวกเขา เหตุผลที่ซ่งหวาหย่าไม่ยินดีเข้าร่วมงานปาร์ตี้ของพวกเขา ก็เพื่อปกป้องหยางเฉิน แต่หยางเฉินต่างหากที่ไม่ยับยั้งชั่งใจ ยังด้านหน้าเบียดเข้ามาในกลุ่มของพวกเขา

ซ่งหวาหย่าที่ฉลาดเป็นกรด ย่อมรู้ว่าหยางเฉินกำลังคิดจะทำอะไร ในใจรู้สึกซาบซึ้ง

“เสี่ยวหย่า สามีของคุณก็พูดมาอย่างนี้แล้ว คุณก็ไปกับพวกเราเถอะ!” เฉินซิงหรูรีบบอก

“ตกลง ฉันจะไปกับพวกคุณ ถ้าพวกคุณกล้าดูถูกสามีของฉันอีกครั้ง ก็ถือว่าฉันไม่มีเพื่อนร่วมชั้นอย่างพวกคุณ” ซ่งหวาหย่าพูดอย่างเย็นชา

ทุกคนล้วนมีสีหน้าไม่แยแส หากเป็นเมื่อก่อน ซ่งหวาหย่ายังคงเป็นคุณหนูตระกูลซ่ง พวกเขาต้องประจบสอพลอเธออย่างแน่นอน แต่ในเมื่อซ่งหวาหย่าถูกขับไล่ออกจากตระกูลแล้ว มันก็ไม่จำเป็นอีก

“เสี่ยวหย่า พวกผู้หญิงเรามานั่งรถของฉันด้วยกัน ปล่อยให้พวกผู้ชายไปกันเอง”

ซางเสี่ยวเซียกลอกตาพูดด้วยรอยยิ้ม เธอยังจงใจหยิบกุญแจรถปอร์เช่ออกมา เมื่อกดปุ่มกุญแจ ไฟรถปอร์เช่คาเยนน์สีขาวคันที่อยู่ข้างๆ ก็กะพริบขึ้น

“เสี่ยวเซียเก่งมาก! ตอนนี้ได้ขับรถปอร์เช่แล้ว” หวางหวนพูดอย่างอิจฉา

เฉินซิงหรูก็มีสีหน้าชื่นชมเช่นกัน “ดูท่าทาง วันนี้จะได้นั่งรถหรูแล้ว เสี่ยวเซียมีชีวิตดีวันดีคืน”

ซางเสี่ยวเซียยิ้มอย่างพึงพอใจและพูดว่า “โดยทั่วไป รถคันนี้มีมูลค่าเพียงหนึ่งล้านกว่าเท่านั้น มันเป็นรถที่มีราคาต่ำที่อยู่ในโรงจอดรถของฉัน”

เมื่อได้ยินดังนั้น คนอื่นๆ ก็รู้สึกอิจฉามากขึ้นทันที เด็กหนุ่มเหล่านั้นมองไปที่ซางเสี่ยวเซียด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิม แม้ว่าเธอจะดูธรรมดา แต่ก็เป็นเศรษฐินี!

“เสี่ยวหย่า อย่าลังเลอีกเลย เรามานั่งรถของเสี่ยวเซียไปกันเถอะ! นั่นคือรถปอร์เช่คาเยนน์ที่มีราคาล้านกว่าเชียวนะ คุณคงไม่คิดจะเรียกแท็กซี่ไปพร้อมกับสามีของคุณหรอกนะ?”

หวางหวนวิ่งเข้ามาดึงแขนของซ่งหวาหย่าแล้วเอ่ยขึ้น

“คุณไปกับพวกเธอเถอะ! ผมจะไปกับเพื่อนนักเรียนชายของคุณเอง” หยางเฉินพูดด้วยรอยยิ้ม

ซ่งหวาหย่าจึงพยักหน้า แล้วขึ้นรถของซางเสี่ยวเซีย

“พวกคุณไปกันก่อน คุณหยางจะนั่งรถของผมไป”

หลังจากที่เพื่อนนักเรียนหญิงนั่งรถซางเสี่ยวเซียไปแล้ว ม่อตงซวี่ก็พูดกับเพื่อนนักเรียนชายคนอื่นๆ

ไม่นานก็เหลือเพียงม่อตงซวี่ ซุนเหม่ยจวนภรรยาของเขา และหยางเฉินรวมสามคนอยู่ที่ประตูบาร์

“เหม่ยจวน คุณขึ้นรถไปก่อน ผมมีบางอย่างอยากจะคุยกับคุณหยาง” ม่อตงซวี่ พูดกับภรรยาของเขา

สีหน้าของซุนเหม่ยจวนดูไม่ค่อยพอใจ แต่ก็ขึ้นรถไมบัคอย่างเชื่อฟัง

“คุณแต่งงานกับเสี่ยวหย่าแล้วจริงเหรอ?”

เมื่อไม่มีใครแล้ว ม่อตงซวี่จึงเอ่ยปากถามขึ้น

หยางเฉินย่อมไม่มีทางเปิดเผยตัวเอง เขาพยักหน้าและพูดว่า “ทำไมล่ะ? คุณไม่เชื่อเหรอ?”

ม่อตงซวี่เหลือบมองหยางเฉินอย่างดูถูก “คุณคิดว่าตัวเองเป็นใคร? สมควรที่ผมจะเชื่อได้เหรอ?”

แน่นอนว่าผู้ชายคนนี้เมื่อครู่ได้เสแสร้งทำเป็นสุภาพอ่อนโยน แต่ตอนนี้หางสุนัขจิ้งจอกโผล่ออกมาแล้ว

หยางเฉินไม่โกรธ แต่ยิ้มบางๆ “คุณมาหาผมต้องการอะไร ก็พูดออกมาตรงๆ เถอะ!”

“ดีมาก ผมชอบคุยกับคนฉลาด”