The king of War นิยาย บท 681

น่าชื่นชม ผู้นำตระกูลจินกับตระกูลเหลียง ได้พาผู้แข็งแกร่งมาถึงที่โถงรับแขก

“ผู้นำจิน ผู้นำเหลียง ไม่พบกันเสียนานสบายดีนะครับ！”

กวนเจิ้งซานลุกขึ้น เดินหัวเราะตรงเข้าไปต้อนรับ

ทุกวันนี้เขาเกษียณตัวเองยกตำแหน่งให้ทายาทแล้ว แต่วันนี้ต้องต้อนรับคนระดับสุดยอดของมณฑลเจียงผิงและเมืองข้างเคียง เขาจำเป็นต้องให้เกียรติอย่างเต็มที่

“ท่านผู้นำกวน ตระกูลกวนประสบปัญหายุ่งยากขนาดใหญ่แบบนี้ ทำไมไม่บอกข้าจินจื้อหมิงสักคำ？”

ผู้นำตระกูลจินที่หุ่นออกจะอ้วนเล็กน้อย พูดด้วยสีหน้าเหมือนไม่สู้พอใจ

ผู้นำตระกูลเหลียงเหลี่ยงเหวินคางก็พูดด้วยเสียงเยือก ๆ “ผู้นำกวนนี่ท่าจะมองตระกูลจินกับตระกูลเหลี่ยงไม่ขึ้นมั้ง？ถ้าพวกเราไม่ได้รับข่าวข้างนอกมา น่ากลัวถึงตระกูลกวนโดนถล่มราบคาบไป พวกเราก็คงยังไม่รู้เรื่อง”

จินจื้อหมิงกับเหลี่ยงเหวินคางต่างมีสีหน้าไม่พอใจ เหมือนว่าที่กวนเจิ้งซานไม่ได้ออกหน้าไปขอความช่วยเหลือจากพวกเขา เป็นการมองพวกเขาไม่ขึ้นปานนั้น

กวนเจิ้งซานรีบชี้แจงไปว่า “นี่ไม่ใช่เพราะข้าเองเกรงจะพาให้พวกท่านเดือดร้อนหรอกหรือ？”

ซูเฉิงอู่ก็หัวเราะแล้วลุกยืนขึ้น พูดออมชอมไปว่า “เรี่องนี้เป็นเพราะตาแก่อย่างพวกเราขาดการไตร่ตรอง ไม่ได้คิดถึงว่าควรต้องขอความช่วยเหลือจากท่านทั้งสอง เป็นข้อผิดพลาดของพวกเราเองจริง ๆ！”

เวลานี้ เป็นช่วงวิกฤตมากของมณฑลเจียงผิง กวนเจิ้งซานและซูเฉิงอู่ต่างก็ไม่ต้องการจะกระทบกระทั่งกับเหล่ามหาเศรษฐีระดับสุดยอดของเมืองข้างเคียง

ฟังกวนเจิ้งซานและซูเฉิงอู่พูดแล้ว จินจื้อหมิงกับเหลี่ยงเหวินคางค่อยดูคลายเครียดลงบ้าง

“พวกคุณวางใจได้ ข้ากับผู้นำเหลียง ได้คัดผู้แข็งแกร่งระดับสุดยอดของพวกเรามาด้วย ให้ตระกูลเซวมันกล้าหาเรื่องมาเถอะ พวกเราจะให้พวกมันหาที่กลับไม่ได้！”

จินจื้อหมิงพูดด้วยสีหน้าหยิ่งทะนง

เหลี่ยงเหวินคางก็เอ่ยปากพูดว่า “ใช่เลย ตระกูลเซวมันจะมองตระกูลพวกเราเป็นลูกพลับเน่าเสียแล้ว ต่อให้ตระกูลเซวเป็นมังกร เข้ามาเหยียบถึงถิ่นพวกเรา มันก็ต้องขดม้วนอยู่นี่แหละ！”

ตระกูลจินกับตระกูลเหลี่ยง ได้นำพาผู้แข็งแกร่งมาเป็นจำนวนไม่น้อย มองดูไป แต่ละตระกูลคงมีนำมากันนับร้อย

ขณะนั้น คนที่มาทั้งหมดรอกันอยู่ข้างนอก

ตระกูลซูกับตระกูลหาน เดิมทีก็นำผู้แข็งแกร่งมาจำนวนไม่น้อย รวมเข้ากับผู้แข็งแกร่งของตระกูลกวนเองด้วย รวม ๆ ทุกตระกูลใหญ่นี้แล้ว ประเมินดูก็ต้องมีห้า-หกร้อยนาย

กองกำลังใหญ่ขนาดนี้ แทบจะพูดได้ว่าไปวางไว้ตรงไหน ก็เป็นพลังใหญ่ยิ่งที่มองข้ามไม่ได้เลย

แต่ทว่า ตระกูลเซวเป็นหนึ่งในตระกูลมหาเศรษฐีระดับแทบจะเหนือกว่าที่นอกเหนือ

หานเซี่ยวเทียนกลับไม่ยอมไว้หน้าจินจื้อหมิงกับเหลี่ยงเหวินคาง ทำเสียงฮึออกจมูกแล้วพูดว่า “พวกท่านพูดเหมือนจะดูดีนะ ถ้าข้าเดาไม่ผิด ตระกูลเซวน่าจะมีพาคนไปบ้านตระกูลจินกับตระกูลเหลียงแล้วด้วยมั้ง？”

จริงอย่างที่ว่า พอหานเซี่ยวเทียนพูดจบ จินจื้อหมิงกับเหลี่ยงเหวินคางต่างทำหน้าดูไม่ได้เลยขึ้นมา

“หานเซี่ยวเทียน นี่ท่านหมายความว่ายังไง？พวกเราอุตส่าห์มีใจนำเอาผู้แข็งแกร่งชั้นสุดยอดของตระกูลพวกเรามาช่วยเจียงผิงของพวกท่าน ท่านไม่รู้สึกขอบคุณ ยังกลับมาพูดเรื่องลม ๆ แล้ง ๆ แบบนี้หรือ？”

จินจื้อหมิงบันดาลโทสะขึ้นมา จ้องหน้าพูดกับหานเซี่ยวเทียน

สีหน้าเหลี่ยงเหวินคางก็ดูไม่พอใจพูดไปว่า “หานเซี่ยวเทียน อย่าลืมว่าที่นี่บ้านตระกูลกวนนะ ไม่ใช่บ้านตระกูลหาน มาทำอวดเบ่งกับพวกข้า มีคุณสมบัติพอไหมนั่น？”

“ปัง！”

หานเซี่ยวเทียนตบโต๊ะ ลุกพรวดยืนขึ้น กราดพูดไปว่า “กูนี่ตอนที่คุมบ้านตระกูลหานอยู่ เอ็งนี่มันยังคลุกดินเล่นขี้โคลนอยู่เลย มาถามเรื่องคุณสมบัติกู เอ็งไปเรียกพ่อเอ็งมาเลย！”

จินจื้อหมิงกับเหลี่ยงเหวินคางต่างมีอายุประมาณอยู่ที่ห้าสิบ หานเซี่ยวเทียนนั้นรุ่นเจ็ดสิบกว่าแล้ว พูดแบบนี้ก็สมเหตุสมผลอยู่

เห็นท่าหานเซี่ยวเทียนกับสองคนนั้นจะทะเลาะกันใหญ่แล้ว กวนเจิ้งซานกับซูเฉิงอู่ก็รีบลุกขึ้นปราม

“ทุกท่านโปรดระงับอารมณ์หน่อย！ในเมื่อวันนี้ทุกท่านก็มารวมตัวกันที่นี่ เป็นประจักษ์ชัดว่ามาด้วยเรื่องเดียวกัน นั่นก็คือจะรับมือกับตระกูลเซว ไม่ใช่มาทะเลาะกันเอง！”