The king of War นิยาย บท 703

เซวหยวนป้าส่ายหน้า “ฉันไม่ได้กังวลว่าท่านลั่วจะพ่ายแพ้ แต่กังวลว่าหากท่านลั่วปะทะกับหยางเฉิน ทำให้หยางเฉินได้รับบาดเจ็บสาหัส ดึงให้จอมพลชายแดนเหนือมาที่นี่ มันจะเป็นเรื่องใหญ่”

“พ่อครับ ทำไมพ่อมองโลกในแง่ร้ายจัง? ทำไมไม่ลองคิดว่า หากท่านลั่วฆ่าหยางเฉินได้ในพริบตาเดียวล่ะ?” เซวข่ายถามขึ้น

“ผมไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขาแน่ๆ!”

ในขณะนี้เอง เสียงของลั่วเฉินก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นก็เห็นเขาเดินเข้ามาในคฤหาสน์หรู

“ท่านลั่ว!”

พอเซวหยวนป้าเห็นท่านลั่วก็โล่งใจได้ในที่สุด แต่สิ่งที่ท่านลั่วพูดเมื่อครู่กลับทำให้เขาตกใจอย่างที่สุด “ท่านลั่ว ท่านได้ประมือกับหยางเฉินแล้วเหรอ?”

ลั่วเฉินยิ้มเยาะกับตัวเองพลางส่ายหน้า

เซวหยวนป้าและเซวข่ายยิ่งแปลกใจมากขึ้น ยังไม่ได้ประมือก็รู้แล้วเหรอว่าท่านลั่วไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน?

“เจ้าชายสาม ต่อไปอย่าไปยุ่งกับหยางเฉินดีกว่า เขาไม่ได้อยู่โลกใบเดียวกันกับพวกเรา” ลั่วเฉินกล่าว

ครั้งนี้เซวข่ายและเซวหยวนป้าถึงกับงุนงงอย่างสิ้นเชิง ไม่ได้อยู่ในโลกใบเดียวกัน? หมายความว่าอย่างไร?

ลั่วเฉินไม่มีคำอธิบายใดๆ เขาพูดต่อว่า “เจ้าชายสาม หากไม่มีธุระอะไรอื่น ผมขอตัวกลับตระกูลเซวก่อน”

เซวหยวนป้าเหมือนสะดุ้งตื่นจากฝัน เหตุผลที่ส่งลั่วเฉินมาที่นี่แต่แรกก็เพื่อจัดการกับหยางเฉิน แต่ตอนนี้ลั่วเฉินได้บอกว่า ตนเองไม่ใช่คู่ต่อสู้ของหยางเฉิน จะอยู่หรือไปมันก็ไม่มีความหมายอีกแล้ว

“ไม่มีอะไรแล้ว ขอบคุณท่านลั่วมาก!”

แม้ว่าลั่วเฉินจะไม่สามารถจัดการหยางเฉินได้ แต่เซวหยวนป้าก็ยังมีท่าทีเคารพยำเกรงมาก

“เอาล่ะ งั้นผมกลับก่อนนะ!”

ว่าแล้วลั่วเฉินก็หันหลังเดินจากไป

ในห้อง เหลืองเพียงสองพ่อลูกเท่านั้น เซวหยวนป้ามีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างถึงขีดสุด นิ่งเงียบอยู่นาน ก่อนจะลุกขึ้นพูดว่า “เราก็กลับบ้านกันเถอะ!”

เมื่อคืนวานหยางเฉินขอให้พวกเขาออกจากเจียงโจว ใครจะรู้ว่าหยางเฉินจะมาหาเรื่องพวกเขาอีกหรือไม่

ทันทีที่สองพ่อลูกตระกูลเซวออกจากเจียงโจว หยางเฉินก็ได้รับข่าวการจากไปของพวกเขา

“คุณหยาง เซวหยวนป้าไปแล้วจริงๆ”

กวนเจิ้งซานพูดอย่างตื่นเต้น

เมื่อคืนที่ผ่านมา กวนเจิ้งซานไม่ได้นอนทั้งคืน ก็เพราะเป็นกังวลว่าตระกูลเซวจะส่งยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่านี้มา

แต่สิ่งที่ทำให้เขาแปลกใจก็คือ เซวหยวนป้าไปจากที่นี่แล้วจริงๆ

หยางเฉินกล่าวอย่างเย็นชา “พวกคุณก็เตรียมตัวให้พร้อม ไปให้ถึงเมืองเยี่ยนตูล่วงหน้าก่อนผม”

“ครับ คุณหยาง!”

กวนเจิ้งซานรับคำอย่างรวดเร็ว

หลังจากวางสาย หยางเฉินก็เอนตัวลงบนเก้าอี้ทำงาน แม้ว่าคนของตระกูลเซวจะไปจากที่นี่แล้ว แต่สีหน้าของเขาก็ไม่ได้ผ่อนคลายลงเลย

ถึงอย่างไรเซวหมิงก็ถูกเขาสั่งฆ่า ใครจะรู้ว่าตระกูลเซวจะมาตอแยอีกหรือไม่

ดูท่าทาง เขาต้องว่าจ้างกลุ่มยอดฝีมือที่แข็งแกร่งกว่านี้มาปกป้องคนในครอบครัว มิฉะนั้นเขาไม่อาจวางใจได้

เวลาพักเที่ยง ทันทีที่หยางเฉินเดินออกมาจากเยี่ยนเฉินกรุ๊ป เสียงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว “หยางเฉิน!”

หยางเฉินมองไปตามแหล่งที่มาของเสียง เห็นซูซานเดินเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้ม

“คุณมาได้ยังไง?” หยางเฉินถามขึ้น

แม้ว่าซูซานจะเป็นเพื่อนสนิทของฉินซี แต่หยางเฉินกลับไม่มีความรู้สึกดีๆ ให้ผู้หญิงคนนี้เลย

ภาพถ่ายที่หยางเฉินกับซูซานเดินเข้าโรงแรมด้วยกันในครั้งนี้ ซูซานเป็นคนจัดการ เธอนึกว่าเก็บเป็นความลับอย่างดีแล้ว แต่หยางเฉินก็สืบพบจนได้

อย่างไรก็ตาม เขาเห็นแก่ฉินซี จึงไม่คิดจะเอาเรื่องซูซาน

ส่วนซูเฉิงอู่ แม้ว่าสุดท้ายได้เลือกที่จะยืนอยู่ข้างเขาเมื่อวานนี้ แต่ก็ยังทำให้หยางเฉินไม่พอใจมาก

ซูซานยิ้มเล็กน้อย “อย่าลืมว่าคราวก่อนที่คุณเมา ฉันเป็นคนส่งคุณกลับโรงแรม คุณติดหนี้บุญคุณฉันครั้งหนึ่ง เที่ยงวันนี้คุณเลี้ยงข้าวฉัน ก็จะถือว่าเจ๊ากันไป ว่ายังไงล่ะ?”