The king of War นิยาย บท 73

ไม่นานหยางเวยและหวังเย่นจูนก็มาถึงชั้นบนสุด

เมื่อเดินผ่านห้องประธาน หยางเวยมีความสงสัยเล็กน้อย จึงถามเลขานุการที่เป็นผู้นำทาง : “เลขาเฉิน นี่ไม่ใช่ห้องทำงานของประธานลั่วหรือ?”

เลขาเฉินกล่าวด้วยเสียงราบเรียบ : “ประธานลั่วกำลังรายงานงานต่อประธานกรรมการบริหารอยู่ค่ะ”

“ประธานกรรมการบริหาร?” หยางเวยสองตาเบิกกว้างขึ้นทันที

เดิมทีเขาต้องการมาพบเพื่อตามหาคนที่ล่วงเกินหวังเย่นจูน แต่ไม่คิดว่าลั่วปิงจะอยู่ที่ห้องประธานกรรมการบริหาร

ในบริษัทสาขานี้ คนที่สามารถเรียกประธานกรรมการบริหารได้ มีเพียงคนเดียว นั่นก็คือคนคนนั้นจากตระกูลอวี่เหวิน

ถ้าหากมาเพราะเจรจาเรื่องความร่วมมือ ต้องพบประธานกรรมการบริหารของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป หยางเวยคงรู้สึกตื่นเต้นเป็นอย่างมาก แต่เขามาเพราะหาคนชดใช้ความผิด

เมื่อคิดว่าต้องเผชิญหน้ากับสนามชูร่า ในใจหยางเวยเต็มไปด้วยความกังวล จ้องเขม็งไปที่หวังเย่นจูน

ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!

เลขาเฉินเคาะประตูห้องประธานกรรมการบริหาร

“เข้ามา!” เสียงลั่วปิงดังขึ้น

เลขาเฉินเปิดประตูเบาๆ : “ท่านประธานกรรมการ ประธานลั่ว พวกเขามาแล้วค่ะ”

“ดี คุณไปได้!” ลั่วปิงให้เลขาเฉินออกไป

เมื่อหยางเวยและหวังเย่นจูนเข้ามา ก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนั่งบนเก้าอี้ตำแหน่งประธานกรรมการบริหาร หยางเวยในตอนนี้กำลังยืนตัวสั่นอยู่ข้างๆ แม้แต่ความสามารถในการนั่งก็ไม่มี

หัวใจของหยางเวยชักกระตุกอย่างรุนแรง เขาสามารถมาเปิดตลาดที่เจียงโจวได้ และยังดำรงตำแหน่งเป็นประธาน นี่ก็พอแล้วที่แสดงให้เห็นว่าสถานะของเขาในตระกูลหยางไม่ธรรมดา และความสามารถต้องไม่ธรรมดาด้วยเช่นกัน

หลังจากที่เห็นหยางเฉิน แม้จะตกใจมาก แต่เดาถึงตัวตนของหยางเฉินได้ทันที เมื่อครู่เลขาเฉินพูดว่าประธานลั่วกำลังรายงานงานกับประธานกรรมการบริหารอยู่ ที่นี่มีเพียงลั่วปิงและหยางเฉิน ประธานกรรมการเป็นใคร ต่อให้เป็นคนโง่ก็สามารถเดาได้

พอนึกถึงก่อนหน้านั้นที่เขากล้าเอาชนะภรรยาหยางเฉิน เขาก็หวาดกลัวจนวิญญาณแทบลอยออกจากร่าง

“พี่ใหญ่ คนที่ล่วงเกินผมก็คือเด็กคนนี้ เห็นไหมผมไม่ได้ล่วงเกินคนใหญ่คนโตเลย!” หวังเย่นจูนกลับไม่รับรู้ความหวาดกลัวของหยางเวย ชี้นิ้วไปที่หยางเฉินแล้วพูด

“ป๊าบ!”

ถ้าตอนนี้ยังไม่ชัดเจนอีกว่าหยางเฉินเป็นใคร หยางเวยคงเป็นไอ้โง่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดหวังเย่นจูนก็หวาดกลัวจนสั่นไปทั้งตัว แต่มือกลับยกขึ้นตบไปที่ใบหน้าหวังเย่นจูนอย่างแรง

“นายเป็นสุนัขตาบอดเหรอ? ถึงกล้าไปล่วงเกินคุณหยาง ฉันจะฆ่านายให้ตาย” หยางเวยไม่ได้แสร้งแสดง แต่เขาจะลงมือจริงๆ

ยกกำปั้นขึ้นชก พอชกไปเจ็ดแปดที ใบหน้าหวังเย่นจูนก็เต็มไปด้วยเลือด ล้มลงบนพื้นดั่งสุนัขตาย และหยางเวยก็เตะเขาไปอีกหลายที

จนถึงตอนนี้ หวังเย่นจูนก็ยังไม่เข้าใจว่าตนเองเพียงล่วงเกินเขยคนหนึ่งเท่านั้น ทำไมหยางเวยต้องทุบตีเขา

ตั้งแต่ต้นจนจบ หยางเฉินไม่ได้พูดอะไรเลย เพียงมองเหตุการณ์นี้ด้วยสายตาเย็นชา

“คุณหยาง ต้องขอโทษด้วยจริงๆ ที่เจ้าขยะคนนี้ไปล่วงเกินท่าน เมื่อครู่ผู้นำตระกูลผมบอกไว้แล้วว่าถ้ามันทำให้คุณพอใจ ก็สามารถฆ่าไอ้โง่คนนี้ได้เลย ไม่มีปัญหา” หยางเวยทุบตีหวังเย่นจูนเสร็จ ก็มองไปทางหยางเฉินแล้วพูด

หวังเย่นจูนยังไม่ตาย หลังจากได้ยินหยางเวยพูด ก็หวาดกลัวแทบตาย เพื่อทำให้หยางเฉินพอใจ ทางตระกูลถึงกับบอกว่าฆ่าเขาได้ไม่มีปัญหา