The king of War นิยาย บท 732

หลีเจ๋อลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันและพูดว่า “ตกลง ผมรับปากคุณ!”

พูดจบเขาก็กดโทรศัพท์ออกไป “โอนเงินให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปหนึ่งหมื่นหนึ่งพันล้านเดี๋ยวนี้!”

เขาไม่ลืมว่าในบัญชีของตระกูลหลียังมีเงินอีกหนึ่งพันล้านที่หลีจื้อขุยไปรีดไถมาจากหยางเฉิน

ไม่รู้ว่าคนที่อยู่ปลายสายพูดอะไร หลีเจ๋อถึงคำรามอย่างโกรธเกรี้ยว “ฉันสั่งว่าไงแกก็ทำตามนั้น จะมาพูดจาไร้สาระทำไม?”

เห็นได้ชัดว่า คนของตระกูลหลีไม่เห็นด้วยกับเขาอย่างมาก

เพราะตอนเที่ยงทรัพย์สินของตระกูลหลีครึ่งหนึ่งก็เพิ่งถูกโอนไปที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเปล่าๆ และตอนนี้ยังต้องโอนให้เยี่ยนเฉินกรุ๊ปอีกหนึ่งหมื่นล้าน

ภายในเวลาไม่ถึงห้านาที หยางเฉินก็ได้รับโทรศัพท์ “ท่านประธาน ตระกูลหลีได้โอนเงินเข้ามาในบัญชีจำนวนหนึ่งหมื่นหนึ่งพันล้านเรียบร้อยแล้ว”

“โอเค!”

หยางเฉินไม่ได้รู้สึกเหนือความคาดหมายใดๆ หลังจากวางสายก็มองไปทางหลีเจ๋อและพูดว่า “พวกคุณไปได้แล้ว!”

หลีเจ๋อข่มความโกรธไว้ แล้วพาคนในครอบครัวของเขาออกไป

“พี่เฉิน จะปล่อยพวกเขาไปแบบนี้จริงๆ เหรอ?”

หม่าชาวพูดด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “ยังไงผมก็คิดว่าตระกูลหลีคือหายนะ!”

หยางเฉินกล่าวอย่างเย็นชา “ส่งคนไปจับตาดูไว้ ถ้าตระกูลหลีรนหาที่ตาย ก็ปล่อยให้เขาสมหวัง!”

“ครับผม!”

หม่าชาวไม่กล้าพูดอะไรอีก

“ว่าแต่ว่า คุณไม่ไปตงหลันแล้วเหรอ?”

จู่ๆ หยางเฉินก็ถามขึ้น

เมื่อตอนเที่ยงหยางเฉินได้พบกับหม่าชาว หม่าชาวบอกว่าเขาจะบินไปที่เมืองตงหลันตอนบ่ายเพื่อสั่งสอนบทเรียนให้ตระกูลเซว

หม่าชาวพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ผมไปถึงสนามบินแล้ว แต่จู่ๆ ก็ได้รับข่าวจากทางตงหลัน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จู่ๆ ตระกูลเซวก็ยอมทิ้งตงหลันและหนันหยัง ออกไปตั้งแต่เมื่อเช้านี้แล้ว”

“เอ๊ะ?”

หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

ก่อนหน้านี้ตระกูลเซวหมายมั่นปั้นมือว่าจะต้องเอาสามเมืองของชายแดนตะวันตกมาให้ได้ แต่เป็นเพราะหยางเฉิน ตระกูลเซวจึงต้องยอมปล่อยเจียงผิง และมุ่งความสนใจไปที่ตงหลันและหนันหยัง

แต่ที่คิดไม่ถึงก็คือ พวกเขายอมปล่อยแม้กระทั่งตงหลันและหนันหยัง

“ทำไมพวกเขาถึงยอมทิ้งล่ะ?” หยางเฉินถามด้วยความสงสัย

หม่าชาวส่ายหน้า “สายสืบทางนั้นบอกว่า ตระกูลเซวไปจากที่นั่นโดยไร้วี่แววใดๆ ว่ากันว่าเมื่อเช้านี้ ตระกูลเซวยังเกลี้ยกล่อมให้ตระกูลทรงอิทธิพลชั้นนำหลายตระกูลในตงหลันให้ยอมจำนน แต่ตอนเที่ยงก็ทิ้งไปอย่างกะทันหัน”

“ช่วงนี้คอยจับตาดูการเคลื่อนไหวของตระกูลเซวให้ดี พวกเขากล้าส่งหน่วยกล้าตายมาโจมตีผม เกรงว่าจะไม่ยอมแพ้ง่ายดายแบบนี้”

หยางเฉินสั่งกำชับด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

หม่าชาวพยักหน้าและถามว่า “พี่เฉิน คุณคิดว่ามันเป็นไปได้ไหมที่หน่วยกล้าตายของตระกูลเซวยังไม่ได้กลับไป พวกเขาคาดว่าพี่เฉินจะสืบไปถึงตัวพวกเขา ดังนั้นจึงไปอย่างกะทันหัน?”

“มีความเป็นไปได้!”

หยางเฉินพยักหน้า “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ส่งคนไปจับตาดูไว้ โดยเฉพาะเมืองเยี่ยนตู ถ้าคนของตระกูลเซวปรากฏตัวขึ้นให้รีบแจ้งผมทันที!”

“ครับผม!”

หม่าชาวรับคำสั่งทันที

ตระกูลเซวกล้าส่งหน่วยกล้าตายมาจัดการหยางเฉิน ก็ต้องสามารถส่งคนไปจัดการกับคนใกล้ชิดของหยางเฉินได้เช่นกัน

นั่นคือสิ่งที่หยางเฉินกังวลมากที่สุด

ทันทีที่หยางเฉินกลับมาถึงบ้าน เสี้ยวเสี้ยวก็โผเข้าสู่อ้อมกอดของหยางเฉิน แล้วถามด้วยความเป็นห่วง “พ่อคะ พ่อเอาชนะคนเลวได้หรือเปล่า?”

เมื่อหยางเฉินสัมผัสได้ถึงความเป็นห่วงจากลูกสาว เขาก็รู้สึกผิด พลางพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยน “พ่อเป็นซูเปอร์ฮีโร่ไร้เทียมทาน คนเลวถูกพ่อไล่ตีหนีไปแล้ว!”

“คุณพ่อสุดยอดไปเลย!”

เมื่อได้ยินคำพูดของพ่อ เสี้ยวเสี้ยวก็เอ่ยอย่างมีความสุข “คุณพ่อเป็นซูเปอร์ฮีโร่ไร้เทียมทาน หนูก็คือหนูน้อยน่ารักไร้เทียมทาน!”

“ฮ่าฮ่า!”

หยางเฉินหัวเราะลั่น “ลูกสาวของพ่อเป็นหนูน้อยน่ารักไร้เทียมทาน!”