The king of War นิยาย บท 792

“ดูเหมือนว่าเรื่องนี้จะมีบางอย่างผิดปกติ พวกคุณไม่ต้องกังวล เราจะให้ความยุติธรรมกับพวกคุณอย่างแน่นอน!”

กงเจิ้งกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง

ครืน!

ทันใดนั้นเสียงคำรามก็ดังขึ้น รถบรรทุกสีเขียวทหารหลายคันได้แล่นเข้ามา

จากนั้นทหารหลายร้อยคนพร้อมปืนไรเฟิลบรรจุกระสุนได้กรูกันเข้ามา ล้อมรอบสถานที่เกิดเหตุไว้ทันที

พอเห็นผู้คนจำนวนมากปรากฏขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว หยางเฉินก็หน้านิ่วคิ้วขมวดขึ้นมา แต่พอเขาเห็นหม่าชาว คิ้วที่ขมวดก็ค่อยๆ ผ่อนคลายลง

กงเจิ้งก็ตกใจเช่นกัน พอได้รับโทรศัพท์แจ้งเหตุเขาก็รีบรุดมาตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุทันที

แต่ตอนนี้ได้มีคนของระบบอื่นปรากฏตัวขึ้น มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

บรรดานักข่าวที่กำลังถือกล้องถ่ายหยางเฉินอยู่ได้ถูกล้อมรอบทันที

“ทุกคน กรุณาส่งอุปกรณ์ที่มีฟังก์ชันการบันทึกวิดีโอและเสียงทั้งหมดออกมา”

ชายผู้นำกล่าวอย่างมั่นใจ

“พวกคุณกำลังจะทำอะไร?”

นักข่าวใส่เสื้อผ้าอาร์มานี่ที่แพนกล้องไปถ่ายหยางเฉินเมื่อครู่ได้ตะโกนถามถ้วยความโมโห

“ที่นี่คือข้อมูลที่เป็นความลับของเรา อุปกรณ์อัดคลิปวิดีโอและคลิปเสียงทั้งหมดจะต้องส่งมอบให้พวกเราตรวจสอบ หากไม่มีปัญหาอะไรมันจะถูกส่งคืนให้พวกคุณในสภาพเดิม”

ชายผู้นำกล่าวอย่างเย็นชา

แม้ว่าจะมีนักข่าวจำนวนมากอยู่ในที่เกิดเหตุ แต่ก็ไม่ใช่ทุกคนที่มีปัญหา

พอเห็นชายฉกรรจ์ติดอาวุธจำนวนมากล้อมรอบพวกเขาอยู่ พวกเขาก็กลัวแทบแย่แล้ว ในเวลานี้จะเอาความกล้าที่ไหนมาต่อต้าน

ในไม่ช้าคนส่วนใหญ่ก็ส่งกล้องและอุปกรณ์อัดเสียงออกมา

แต่ก็ยังมีคนส่วนหนึ่งไม่ยินดีส่งกล้องให้

“ในนี้มีหลักฐานสำคัญของพวกเรา ไม่สามารถมอบให้พวกคุณได้!”

กลุ่มนักข่าวพุ่งเป้าไปที่หยางเฉิน แต่ละคนกอดกล้องเอาไว้กับอกอย่างแนบแน่น ไม่ยอมส่งมอบออกมา ทำท่าทีเหมือนว่าหากพวกคุณต้องการกล้องของพวกฉัน ฉันก็จะสู้กับพวกคุณอย่างถึงที่สุด

“ภายในสามสิบวินาที ใครก็ตามที่กล้าปฏิเสธที่จะส่งมอบอุปกรณ์จะถูกตัดสินความผิดเช่นเดียวกับการขายชาติ ประหารชีวิตที่นี่ทันที!”

ชายผู้นำเลิกคิ้วขึ้น กล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“กริ๊กๆๆ!”

เสียงโหลดกระสุนของปืนหลายร้อยกระบอกนั้นดังเสียดแก้วหูมาก

บรรดานักข่าวในชุดอาร์มานี่ที่เป็นผู้นำถึงกับตกตะลึง เดิมทีพวกเขาคิดว่าสามารถบิดพลิ้วได้ง่ายๆ คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะเอาจริง

“ฉันยินดีที่จะส่งมอบอุปกรณ์ทั้งหมด!”

นักข่าวในชุดอาร์มานี่คนหนึ่งที่อยู่ข้างหลังก้าวออกมาทันที

“ฉันก็ยินดีจะส่งมอบอุปกรณ์ทั้งหมด!”

“ฉันก็ยินดี!”

จากนั้น นอกจากนักข่าวในชุดอาร์มานี่คนนั้น คนอื่นๆ ทุกคนก็ส่งมอบอุปกรณ์ออกมา

แม้ว่าพวกเขาจะรู้ว่าคลิปวิดีโอในกล้องถ่ายวิดีโอนั้นมีค่ามาก แต่เมื่อเทียบกับชีวิตแล้ว พวกเขาเสียดายชีวิตมากกว่า

“เหลืออีกสิบวินาทีสุดท้าย!”

ชายผู้นำมองไปที่นักข่าวในชุดอาร์มานี่ด้วยสีหน้าเย็นชา ในขณะเดียวกันก็ยกปืนพกขึ้น ปากกระบอกปืนสีดำเล็งไปที่กลางหว่างคิ้วของอีกฝ่าย

นักข่าวในชุดอาร์มานี่กลัวจนสั่นไปทั้งตัว เขารีบส่งมอบกล้องถ่ายวิดีโอออกมาทันที “ผมก็ยินดี!”

“ฮึ!”