The king of War นิยาย บท 826

“ถ้าเป็นไปได้เรื่องที่จะไปร้านอาหารหนานเซียงหยวน ดีที่สุดคืออย่าไป แต่ถ้าคิดว่าจะต้องไป ก็ควรจะต้องให้หยางเฉินเพื่อนชายของเธอไปด้วย”

เซี่ยเหอยิ้มอย่างลำบากใจพูดว่า “ผู้กำกับหลี่ความจริงแล้วคุณหยางเฉินไม่ใช่เพื่อนชายของฉันหรอกคะ แต่เพราะตอนนั้นจะปัดให้หลุดจากอู๋เทียนอิ้ว เลยได้หาเขามาแสดงตัวเป็นเพื่อนชาย”

ผู้กำกับหลี่ให้รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็พูดด้วยสีหน้าเคร่งขรึม “เซี่ยเหอ ครั้งนี้เธอจะต้องฟังผมนะ ถ้าจะต้องไปร้านอาหารหนานเซียงหยวนจริง ๆ จะต้องพาหยางเฉินไปด้วย”

เซี่ยเหอถามด้วยความสงสัยว่า “ผู้กำกับหลี่ ท่านกำลังคิดว่าซุนจื้อเจียวจะทำร้ายดิฉันหรือคะ？”

ผู้กำกับหลี่ผงกหัว “ผู้หญิงคนนี้ก้าวขึ้นมาอยู่ในระดับพอตัวในวงการนี้ได้ ก็ไม่ธรรมดาแล้ว ในมือหล่อนมีข้อมูลเบื้องหลังในมุมมืดของพวกบรรดาขาใหญ่ในวงการมากมาย เพียงแค่หล่อนโยนอะไรออกมานิดเดียว ก็สามารถสั่นวงการจนสะเทือนเป็นแผ่นดินไหวได้”

“พูดแบบนี้ เธอเข้าใจความหมายของผมไหม？”

“พูดก็พูดนะ ตัวเธอเองก็มีปัญหากับอู๋เทียนอิ้ว และซุนจื้อเจียวก็เป็นพี่สาวลูกพี่ลูกน้องของอู๋เทียนอิ้ว ถึงแม้มีความสัมพันธ์กันไม่เท่าไหร่ แต่ใครจะไปรู้？”

“ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรที่มันไม่ดีงามขึ้นมา จะเสียใจภายหลังก็ไม่ทันแล้ว ฉะนั้นเธอจะต้องฟังผม ไม่ก็อย่าไปร้านอาหารหนานเซียงหยวน ไม่ก็พาหยางเฉินไปด้วย”

ฟังที่ผู้กำกับหลี่พูดมา เซี่ยเหอก็รู้สึกได้ว่างานเลี้ยงกินข้าวคืนนี้ไม่ใช่เรื่องปกติธรรมดาเสียแล้ว จึงได้ผงกหัวรับฟัง “ผู้กำกับหลี่ ท่านวางใจเถอะคะ คืนนี้ดิฉันจะพาหยางเฉินไปด้วย”

ผู้กำกับหลี่จึงได้รู้สึกวางใจ ผงกหัวเล็กน้อยพูดว่า “ดีมาก ถ้างั้นเธอไปเตรียมตัวได้แล้ว กำลังจะถ่ายฉากต่อไปละ”

“ได้คะ！”

เซี่ยเหอหันหลังเดินออกไป

มองตามเงาหลังของเซี่ยเหอที่เดินออกไป ผู้กำกับหลี่เปรยขึ้นมาว่า “หวังว่าเธอคงไม่ตกลงไปในการครอบงำของผู้หญิงคนนี้ มิฉะนั้นชาตินี้คงจบสิ้น”

ยังไม่ถึงเวลาเลิกเรียน หยางเฉินก็มาถึงโรงเรียนอนุบาล รับเสี้ยวเสี้ยวออกมา

เมื่อเช้านี้ได้บอกกับฉินซีแล้ว คืนนี้จะพาเสี้ยวเสี้ยวไปเยี่ยมเย่ม่านด้วยกัน

“คุณพ่อ คุณพ่อว่าพวกเราจะไปเยี่ยมคุณย่าด้วยกันเหรอ？”

ระหว่างทางที่จะไปรับฉินซี เสี้ยวเสี้ยวถามอย่างสงสัย “คุณย่าเป็นแม่ของคุณพ่อเหรอ？”

หยางเฉินหัวเราะ “พูดชัด ๆ คือพวกเราจะไปเยี่ยมคุณยาย ก็คือคุณแม่ของคุณแม่”

“คุณแม่ของคุณแม่？”

สีหน้าของเสี้ยวเสี้ยวสลดลงไปในทันที ตาแดง ๆ ขึ้นมาพูดว่า “คุณแม่บอกว่า คุณยายไปในที่ไกลมาก ๆ ต่อไปจะไม่ได้เห็นคุณยายท่านอีกแล้ว”

มองเห็นความรู้สึกที่เศร้าใจของเสี้ยวเสี้ยว ทำเอาหยางเฉินก็รู้สึกปวดในใจ “เสี้ยวเสี้ยว คราวนี้ เราจะไปเยี่ยมคุณยายคนใหม่ ท่านก็เป็นคุณแม่ของคุณแม่นะ”

ขณะหยางเฉินกำลังชี้แจงให้กับเสี้ยวเสี้ยว เสียงเรียกจากโทรศัพท์มือถือก็ดังขึ้น

“หยางเฉิน คืนนี้หนึ่งทุ่ม ฉันมีงานนัดกินข้าวกันที่ร้านอาหารหนานเซียงหยวน คุณไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยได้ไหมคะ？”

เป็นโทรศัพท์จากเซี่ยเหอ

หยางเฉินตอบไปด้วยความรู้สึกเสียใจ “เซี่ยเหอ ต้องขอโทษด้วยนะ คืนนี้ผมจะต้องพาเสี่ยวซีกับเสี้ยวเสี้ยวไปเยี่ยมคนไข้ที่โรงพยาบาล”

น้ำเสียงหยางเฉินส่อชัดถึงความรู้สึกสียใจ เขาเข้าใจเซี่ยเหอดี ถ้าไม่ใช่เรื่องจำเป็นจริง ๆ จะไม่มีการเอ่ยปากขอ

“ไม่เป็นไรคะ ถ้าคุณมีธุระ ก็ไปยุ่งเรื่องของคุณก่อน！”

เซี่ยเหอแม้อยากให้หยางเฉินไปเป็นเพื่อน แต่ก็จะไม่ใช้ด้วยเหตุส่วนตัว แล้วให้หยางเฉินจะต้องมาช่วยหล่อน

“อย่างนี้แล้วกัน เธอไปที่ร้านอาหารหนานเซียงหยวนก่อน ผมเสร็จธุระทางนี้แล้ว ผมก็จะรีบไป”

ทันทีนั้นหยางเฉินก็พูดอีก

“ไม่เป็นไรคะ คุณอย่าให้เสียงานคุณเพราะฉันเลยคะ”

เซี่ยเหอรีบปฏิเสธไป กลัวจะทำให้เสียงานของหยางเฉิน

“เอาตามนี้นะ เอาละ ผมกำลังขับรถ คุยแค่นี้ก่อนนะ”

พูดจบ หยางเฉินก็ตัดสายโทรศัพท์

“คุณพ่อ น้าเซี่ยเหอหรือคะ？”

เมื่อกี้นี้หยางเฉินกำลังขับรถ จึงได้เปิดระบบแฮนด์ฟรีไว้ เสี้ยวเสี้ยวก็ได้ยินเป็นเสียงของเซี่ยเหอ สีหน้าก็แสดงออกในความดีใจ

หยางเฉินยิ้ม ๆ “ใช่น้าเซี่ยเหอนั่นแหละ น้าเขาตอนนี้งานยุ่งมาก ไว้ให้น้าเค้าเจียดเวลาออกมาได้ แล้วพ่อจะพามาหาหนู”

“ดีจัง หนูก็คิดถึงคุณน้าเซี่ยเหอคะ”

เสี้ยวเสี้ยวพูดด้วยความดีใจ

สิบห้านาทีหลังจากนั้น หยางเฉินกับเสี้ยวเสี้ยวก็พากันมาถึงแมมบ้าแดงกรุ๊ป

หยางเฉินโทรศัพท์ไปให้ฉินซี โทรศัพท์ดังอยู่พักใหญ่ ฉินซีจึงได้รับโทรศัพท์ “ที่รัก ช่วยรอฉันอีกสักห้านาทีนะ ฉันจะจัดการงานให้เสร็จเดี๋ยวนี้แล้วแหละ”

“ได้จ่ะ เธอทำงานของเธอไปเถอะ！”

เสี้ยวเสี้ยวจึงได้ดูอารมณ์ดีขึ้นมากขึ้น “ก็เห็นคุณแม่เหนื่อยนะ เสี้ยวเสี้ยวก็ยกโทษให้แม่แล้วกัน”

“ขอบคุณหนูเสี้ยวเสี้ยวคะ！”

ฉินซีก็รีบตอบกลับไป

มองดูภาพที่สวยงามนี้ หยางเฉินยิ้มด้วยความสุขสมที่มุมปาก

ครึ่งชั่วโมงต่อมา หยางเฉินขับรถพาลูกเมียมาถึงโรงพยาบาลประชาชน

“หยางเฉิน มายังไงกันหละ？”

เย่ม่านเห็นหยางเฉินเข้ามา สีหน้าตกตื่น

หยางเฉินยิ้มน้อย ๆ เดินนำหน้าเข้าไปในห้องคนไข้ ฉินซีกับเสี้ยวเสี้ยวก็เดินตามเข้ามาติด ๆ

ทันทีที่เย่ม่านเห็นเสี้ยวเสี้ยว ความรู้สึกบนใบหน้าอึ้งไปในทันใด นัยน์ตาทั้งคู่แดงขึ้นมาในฉับพลัน

“คุณแม่บอกว่า ท่านคือคุณยายใช่ไหมคะ？”

เสี้ยวเส้ยวมองหน้าเย่ม่าน เสียงหวานเจื้อยแจ้วดังส่งออกมา

เย่ม่านพอได้ยินคำพูดของเสี้ยวเสี้ยว กลั้นน้ำตาของตัวเองไว้ไม่อยู่แล้ว เสียงสะอื้นกลบสิ่งที่จะพูดออกมาไปหมด ได้แต่ผงกหัว

นัยน์ตาฉินซีก็แดงก่ำ พยายามข่มไม่ให้น้ำตาไหลออกมา

หยางเฉินหัวเราะพลางพูด “เสี้ยวเสี้ยว รีบเรียกคุณยายสิ！”

“คุณยาย！”

เสี้ยวเสี้ยวเรียกเย่ม่านอย่างเด็กว่าง่าย

“โอ๋！”

เย่ม่านรีบขานรับ รู้สึกเหมือนหัวใจจะละลาย เช็ดน้ำตา พูดเสียงสะอื้นว่า “หลานรักของยาย มาเข้ามาใกล้ ๆ ให้ยายชื่นใจหน่อย”

เสี้ยวเสี้ยวยังรู้สึกแปลกหน้า แต่เห็นสายตาที่เชียร์หนุนของคุณพ่อ ก็จึงเดินตรงเข้าไปหาเย่ม่าน

“คุณยาย คุณยายสวยจังเลย สวยกว่าคุณยายคนที่ไปที่ ๆ ไกล ๆ แล้วนั่นอีก”