The king of War นิยาย บท 832

เพียงแต่สัมผัสได้ถึงรัศมีอันทรงพลังบนร่างกายของหยางเฉิน ก่อนที่จะได้รับอนุญาตจากซุนจื้อเจียว เธอไม่กล้าบอกหยางเฉินว่าเซี่ยเหอแท้จริงแล้วก็อยู่ที่นี่

"เพี้ยะ!"

หยางเฉินไม่ว่างพูดไร้สาระ คว้าคอของหวังเจี้ยนหองไว้

ชั่วขณะหนึ่ง เสียงอันทรงพลังก็ดังมาจากมือของหยางเฉิน หวังเจี้ยนหองดวงตาเบิกกว้าง การขาดอากาศหายใจทำให้เธอรู้สึกว่าชีวิตความตายกำลังอยู่ต่อหน้านี้

“ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าหากยังไม่บอกว่าเซี่ยเหออยู่ที่ไหน ผลที่ตามมาจะร้ายแรงมาก!”

หยางเฉินไม่ได้จับคอหวังเจี้ยนหองนานมากนัก หลังจากขู่แล้ว ก็ปล่อยมือออก

หวังเจี้ยนหองได้สูดอากาศบริสุทธิ์อีกครั้ง รู้สึกดีมาก

นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้สัมผัสกับความเป็นความตายของชีวิต

เธอไม่ต้องสงสัยเลยว่า ถ้าตัวเองกล้าโกหก หยางเฉินจะต้องบีบคอของเธอหักจริงๆ

“ปั้ง!”

ฝ่ามือของหยางเฉินตบลงไป และโต๊ะหน้าหินอ่อนที่แข็งอย่างหาที่เปรียบมิได้ ก็พังทลายลงทันที

หวังเจี้ยนหองหัวใจว้าวุ่น ทั้งตัวสั่นเทาอย่างควบคุมไม่ได้

เธอไม่อยากบอกหยางเฉินว่าเซี่ยเหออยู่ที่ไหน เพราะเมื่อเธอบอกแล้ว จากพฤติกรรมของซุนจื้อเจียว คงจะไม่มีวันปล่อยเธอไปง่ายๆแน่

ถึงขั้นอาจฆ่าเธอด้วยซ้ำ

แต่ถ้าหากไม่บอกความจริงกับหยางเฉิน เกรงว่าหยางเฉินคงจะฆ่าเธอ ณ ตอนนี้เลย

“ให้เวลาคุณสามสิบวินาที ถ้าหากคุณไม่พูดให้ชัดเจน ผมจะส่งคุณไปตายเอง!”

หยางเฉินยกมือขึ้นเพื่อดูเวลาบนข้อมือ และเปิดปากพูด "ตัวจับเวลาเริ่มแล้ว!"

เกิดความเงียบขึ้นในห้องโถงใหญ่

ดูเหมือนหวังเจี้ยนหองแทบได้ยินเสียงเข็มวินาทีของนาฬิกาที่หมุนอยู่บนข้อมือของหยางเฉิน

"ฉัน ฉันพูด! ฉันพูด!

หลังจากหวังเจี้ยนหองเฉื่อยชาอยู่ไม่กี่วินาที ไม่สามารถทนกับบรรยากาศที่ทำให้ชีวิตของเธอเหมือนตายทั้งเป็นแบบนี้อีกต่อไป รีบพูดอย่างรวดเร็ว “เซี่ยเหออยู่ชั้นบนสุด ประธานซุนต้องการทำไม่ดีกับเธอ”

“บูม!”

คำพูดของหวังเจี้ยนหอง ทำให้หยางเฉินโกรธถึงสุดขีด

เจตนาฆ่าอันทรงพลังถูกกระจายออกจากร่างของหยางเฉิน

"พาผมไป!"

หยางเฉินพูดอย่างโมโหโกรธ

หวังเจี้ยนหองไม่กล้าลังเลแม้แต่น้อย รีบพาหยางเฉินขึ้นไปชั้นบน

เกือบจะในเวลาเดียวกัน ในห้องชุดของประธานที่ชั้นบนสุด ซุนจื้อเจียวพอดีอาบน้ำเสร็จกำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ

ทั่วร่างกายมีเพียงผ้าขนหนูที่พันไว้รอบๆตัว เผยให้เห็นผิวที่ขาวละเอียดอ่อนกลางอากาศ

เดิมทีซุนจื้อเจียวผู้ที่มีรูปลักษณ์โดดเด่นอยู่แล้ว สวยงามยิ่งขึ้นในเวลานี้

เพียงแต่ ไม่มีใครคิดว่าผู้หญิงที่สวยขนาดนี้ ถึงกลับชอบผู้หญิง

เซี่ยเหอยังคงนอนอยู่บนเตียง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความอัปยศอดสูและไม่เต็มใจอย่างมาก

เธอรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้น แต่ก็ทำอะไรไม่ได้

แต่ว่า ทันใดนั้นสมองก็ปรากฏร่างที่สูงใหญ่ขึ้นมา เมื่อใดก็ตามที่ตัวเองประสบปัญหาเขาจะปรากฏตัวต่อหน้าเธอราวกับเป็นเทพพระเจ้า และช่วยเธอไว้

ครั้งนี้ เกรงว่าคงเป็นไปไม่ได้แล้ว

ในเมื่อซุนจื้อเจียว เป็นทายาทตระกูลซุน ซึ่งเป็นหนึ่งในแปดสำนักของเมืองเยี่ยนตู มีตำแหน่งสูงในตระกูลซุน ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องที่หยางเฉินจะรับมือได้

“เซี่ยเหอ คุณสวยมาก!”

ซุนจื้อเจียวมองไปที่เซี่ยเหอด้วยใบหน้าที่ร้อนแรงและพูด

ดึงทีเดียว ผ้าขนหนูบนตัวของเขาก็หลุดออกมา เผยให้เห็นเรือนร่างที่ไร้ที่ติ

เซี่ยเหอหลับตาลงโดยไม่รู้ตัว แต่น้ำตาแห่งความอัปยศอดสูไหลลงมาจากหางตา

“เซี่ยเหอ คุณร้องไห้ทำไม”

น้ำเสียงของซุนจื้อเจียวอ่อนลงอย่างมากและปลอบโยน “คุณไม่ต้องกังวล หลังจากคืนนี้ คุณก็เป็นผู้หญิงของฉัน อยู่ในวงการบันเทิง จะไม่มีใครกล้ารังแกคุณอีก”

หยางเฉินกล่าวอย่างรู้สึกผิด “ผมขอโทษ ผมมาช้าไป!”

คำขอโทษหนึ่งประโยค ทำให้เซี่ยเหอได้สติคืนมา หยางเฉินมาแล้วจริงๆ

ในที่สุดซุนจื้อเจียวก็รู้ว่า คนที่มาคือใคร ทันใดนั้น สีหน้าของเธอก็เต็มไปด้วยความโกรธ "ไอ้สารเลว ฉันไม่ได้ไปหานาย แต่นายถึงกลับกล้ามาทำลายเรื่องดีๆของฉัน"

“ไอ้หนุ่ม นายรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร? กล้าทำลายเรื่องดีๆของฉัน นายรู้ผลร้ายแรงที่จะตามมามั้ย?”

“ฉันขอสั่งนาย รีบคุกเข่าลงขอความเมตตา บางทีฉันอาจจะปล่อยนายเพื่อเห็นแก่ที่เซี่ยเหอเกือบจะกลายเป็นผู้หญิงของฉัน ละเว้นชีวิตสุนัขของนาย”

“ไม่เช่นนั้น ฉันจะทำให้นายเสียใจที่เกิดมาบนโลกนี้!”

ข่มขู่!

เป็นการข่มขู่จริงๆ !

เซี่ยเหอก็ได้สติในทันใด ในสายตาของเธอ แม้ว่าหยางเฉินจะร้ายกาจแค่ไหน เขาก็ไม่สามารถแข็งแกร่งไปกว่าตระกูลซุน

ในเวลานี้ หัวใจของเธอเต็มไปด้วยความกังวล

“ประธานซุน ถือว่าฉันขอร้อง ปล่อยฉันกับหยางเฉินไปเถอะนะ ได้ไหม?”

เซี่ยเหอขอร้อง "ขอเพียงคุณปล่อยฉัน ฉันยินดีออกจากบริษัทบันเทิงซิงเฉิน เข้าร่วมบริษัทการบันเทิงซุนซื่อ และยอมทำงานให้คุณฟรีๆ"

"ฮึ!"

ซุนจื้อเจียวหัวเราะด้วยเสียงเย็นชา "ไม่ใช่ว่าฉันไม่อยากปล่อยพวกคุณไป แต่แฟนของคุณทำลายความสุขของฉัน ทำให้ฉันโกรธมาก"

“ฉันบอกว่า ขอเพียงเขาคุกเข่าและขอโทษฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะยอมปล่อยเขาไป!”

“มิฉะนั้น ก็อย่าโทษที่ฉันไม่เกรงใจ!”

ใบหน้าของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความสำนึกผิดเสียใจ จะให้หยางเฉินคุกเข่าลงเพื่อขอโทษ ซึ่งเป็นการเหยียบย่ำศักดิ์ศรีของหยางเฉินชัดๆ

อย่าว่าแต่หยางเฉินไม่เห็นด้วย แม้แต่เซี่ยเหอเองก็ไม่เห็นด้วยเด็ดขาด

“เซี่ยเหอ คุณวางใจเถอะ มีผมอยู่ ต่อไปเธอจะไม่มีวันก่อกวนคุณอีก”

หยางเฉินกล่าวอย่างหนักแน่น