The king of War นิยาย บท 835

“อีกอย่าง เธอต้องคิดให้ดี ถ้าหากว่า วันนี้ผมจัดการตระกูลซุนไม่ได้ ผมมาช่วยคุณ มันจะเกิดอะไรขึ้นอีก?”

คำพูดประโยคนี้ของหยางเฉิน ทำให้ในใจของเซี่ยเหอเต็มไปด้วยความรู้สึกละอายใจ

เพียงแต่ เพราะเธอ แล้วทำให้ซุนจื้อเจียวตาย เธอก็ทำไม่ได้

“หยางเฉิน ขอโทษ！”

เวลาผ่านครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเซี่ยปากก็เปิดปากขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยคำขอโทษ

หยางเฉินคาดเดาไว้นานแล้ว ว่าเซี่ยเหอจะต้องทำอย่างนี้

เขาไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าซุนจื้อเจียวให้ตายต่อหน้าเซี่ยเหอ เพียงแค่อยากให้อาศัยเรื่องนี้ ทำให้เซี่ยเหอรู้แจ้ง

“ดี งั้นก็เห็นแก่หน้าคุณ ผมไว้ชีวิตเขา”

หยางเฉินเปิดปากทันที ตามด้วยสายตาที่มองไปบนร่างของซุนจื้อเจียว พูดด้วยเสียงที่เย็นชาว่า “โทษตายเว้นได้ แต่โทษเป็นยังอยู่!”

สิ้นเสียงหยางเฉิน พลังมหาศาลก็แผ่ขยายออกมาจากร่างกาย

ที่ซุนจื้อเจียวรู้สึกได้ชัดเจนที่สุดคือ จู่ๆเธอก็รู้สึกเหมือนทะเลเลือดม้วนมาจนมืดฟ้ามัวดิน ทับจนเธอหายใจไม่ออก

ทันใดนั้นซุนซวี่ก็ตื่นตระหนกขึ้นมา “คุณหยาง ท่านจะทำยังไง?”

“ผมจะเอาแขนหนึ่งข้าง ขาหนึ่งข้าง ไม่มีปัญหาใช่ไหม?”

หยางเฉินมองไปทางซุนซวี่แล้วถาม

ซุนซวี่รีบพยักหน้า “ไม่มีปัญหา! ไม่มีปัญหา! ขอบคุณคุณหยาง!”

พูดจบ เขาก็หันไปเร่งซุนจื้อเจียว “ยังไม่รีบขอบคุณคุณหยางอีก?”

ในใจซุนจื้อเจียวเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู หยางเฉินจะเอาแขนเธอข้างหนึ่งขาเธอข้างหนึ่ง ตัวเองยังต้องขอบคุณหยางเฉิน มันน่าเยาะเย้ยแค่ไหนอะ?

แต่ว่า เธอแทบไม่กล้าคัดค้าน รีบพูดว่า “ขอบคุณคุณหยาง!”

“เธอลงมือเอง!”

หยางเฉินมองซุนซวี่แล้วพูด

“ปัง!”

“ปัง!”

ซุนซวี่ไม่ลังเลแม้แต่น้อย หยิบปืนที่อยู่ในเสื้อสูทออกมาหนึ่งกระบอก ยิงซุนจื้อเจียว สองนัด

ใบหน้าซุนจื้อเจียวบิดเบี้ยวเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ทนไม่ไหวปล่อยเสียงร้องออกมา

แขนและขาเจ็บปวด ทำให้เธอแทบจะเป็นลม

แต่ว่า เธอไม่ได้ดีใจหรือขอบคุณที่หยางเฉินไว้ชีวิตเธอ แต่กลับเอาความแค้นที่เสียแขนเสียขา มาคิดที่ตัวหยางเฉิน

หยางเฉินรู้สึกได้ชัดเจน นัยน์ตาของซุนจื้อเจียวเต็มด้วยเจตนาอาฆาตแค้น

เซี่ยเหอเห็นกับตาตัวเองซุนจื้อเจียวถูกซุนซวี่ยิงติดกันสองนัด สีหน้าขาวซีดสุดขีด สองมือจับเสื้อของหยางเฉินไว้แน่น

“คุณหยาง ไม่ทราบว่าผมทำอย่างนี้ ท่านพอใจไหม?”

ซุนซวี่เปิดปากถาม

หยางเฉินพูดนิ่งๆ “ซุนซวี่ ผมหวังว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้าย ถ้าครั้งต่อไปมีคนของตระกูลซุนลงมือกับคนข้างกายผม ถ้างั้นตระกูลซุน ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะดำลงอยู่ต่อไป”

“อย่าคิดว่าอาศัยตระกูลเฉา ก็จะสามารถเหยียบผมให้อยู่ใต้ฝ่าเท้านะ”

“ถ้าเป็นแบบนั้นได้จริงๆ ท่านคิดว่าแค่อาศัยบุญคุณความแค้นระหว่างผมกับตระกูลเฉา ผมยังสามารถอยู่ได้ถึงทุกวันนี้ไหม?”

สีหน้าซุนซวี่ดูไม่ได้เลย เขารู้ว่าหยางเฉินพูดนั้นไม่ผิด

แม้แต่เฉาจื้อ อยู่ในมือหยางเฉินก็ยังเสียเปรียบ นับประสาอะไรกับเขา

“คุณหยางพูดไปถึงไหน? ผมจะกล้าเหยียบท่านไว้ใต้เท้าได้ไง?”

“ซุนซี่รีบหัวเราะและพูดว่า “ท่านวางใจ นี่เป็นครั้งสุดท้าย ผมรับประกัน จากนี้จะไม่มีคนของตระกูลซุนลงมือกับคนข้างกายท่านอีก”

“ใช่แล้ว มีเรื่องหนึ่ง ผมรู้สึกว่ามีเรื่องที่คุณจำเป็นต้องรู้”