The king of War นิยาย บท 839

ในเวลาไม่ถึงสิบนาที หลงเถินรุ่นเดียวกับหยางเฉินค่อย ๆ หยุดอยู่ข้างหยางเฉิน

“พี่เฉิน!”

หม่าชาวรีบเดินลงจากรถ

ตามรถของ หม่าชาวสีดำ ยามเงาที่แข็งแกร่งหลายคนออกจากรถและเริ่มจัดการกับศพของสิทธาทันที

หลังจากที่ หม่าชาวไปตรวจร่างกายของสิทธา เขาก็กลับมาที่ฝั่งของหยางเฉิน และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "มันเป็นฆาตกรของหงเฉิน"

“หงเฉินอีกแล้ว!”

ดวงตาของหยางเฉินหรี่ลง

เช้านี้ เย่ม่านก็ถูกกระทำด้วยนักฆ่าหงเฉิน นี่วันหนึ่งก็ยังไม่ถึง เขาเองก็ถูกนักฆ่าของหงเฉินเช่นกัน

หม่าชาวพูดเสริมอีกว่า: "พี่เฉิน นักฆ่าของ หงเฉินนั้นไม่ธรรมดา ธุรกิจของเขากระจายทั่วโลก เมื่อภารกิจล้มเหลวจะมีนักฆ่าที่แข็งแกร่งกว่าเพื่อทำภารกิจให้สำเร็จ"

“เจ้าบ้านเย่ถูกนักฆ่าของหงเฉินกระทำ และพี่ก็ถูกกระทำด้วยนักฆ่าของหงเฉินเช่นกัน ฉันเกรงว่าอีกไม่นานหงเฉินจะส่งนักฆ่าที่แข็งแกร่งกว่ามาลอบสังหารพี่”

หยางเฉินพูดว่า “ในเมื่อพวกมันไม่กลัวความตาย ปล่อยพวกเขาไป มาหนึ่งคน ฆ่าหนึ่งคน!”

“พี่เฉิน หรือให้ฉันไปจัดการนักฆ่าหงเฉินที่แข่งเกร็งสักสองสามคน ให้เตือนไว้ก่อน?”

หม่าชาวถาม

“นักฆ่าของหงเฉินไม่ได้หาพบได้ง่าย เราทำได้เพียงรอให้พวกเขามาถึงที่เอง ในช่วงเวลานี้ นายก็จะทำงานหน่อยเพื่อปกป้องเจ้าบ้านเย่อย่างลับๆ”

หยางเฉินปฏิเสธและสั่งว่า: “นอกจากนี้ คนของทีมผู้พิทักษ์เงาลับก็ออกการปฏิบัติได้ จับตามองดูแปดตระกูลแห่งเยี่ยนตูให้ดีๆ ที่สำคัญต้องจับตามองตระกูลหลงด้วย!”

"ทราบ!"

หม่าชาวพูด

ทุกวันนี้ หยางเฉินมีเพียงสองคนที่อยู่ข้างเขาที่สามารถต่อสู้กับนักฆ่าของหงเฉินได้คือ เฉียนเปียวและหม่าชาว

เฉียนเปียวถูกวางอยู่ข้างๆฉินซี ดังนั้นคนที่จะจัดการนักฆ่าของหงเฉินในตอนนี้ได้ ก็ต้องเป็นหม่าชาว

“พี่เฉิน ฉันส่งพี่กลับบ้าน”

หม่าชาวเหลือบมองไปที่โฟล์คเภาตันถูกชนจนเป็นสภาพที่แย่ของหยางเฉิน

หยางเฉินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า "คืนนี้ฉันพักผ่อนที่บ้านนายก่อน"

ในอุบัติเหตุทางรถยนต์ หยางเฉินได้รับบาดเจ็บไม่น้อย แม้ว่าจะไม่ได้สร้างความเสียหายให้กับเขามากนัก แต่ดูเหมือนว่ามันหดหู่อย่างมาก

ถ้ากลับไปด้วยสภาพเลือดติดเต็มไปหมดแบบนี้ ฉินซีเหอเสี้ยวเสี้ยวจะหวาดกลัวแน่นอน

ยี่สิบนาทีต่อมา หม่าชาวขับรถไปที่คฤหาสน์ที่โดดเด่น ซึ่งเป็นบ้านของ หม่าชาว

"เกิดอะไรขึ้น?นี่ไปรบมาเหรอ?"

หยางเฉินเดินตามหม่าชาวเข้าไปในคฤหาสน์ อ้ายหลินที่สวมชุดนอนรู้สึกตกใจ

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเห็นหยางเฉินได้รับบาดเจ็บ เธอก็ยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก

เธออยู่ชายแดนเหนือมาเป็นเวลานาน แม้แต่ในสนามรบ เธอก็ไม่เคยเห็นหยางเฉินดูน่าสลดใจขนาดนี้

หยางเฉินส่ายหัวอย่างเจ็บปวด: “ก่อนหน้านี้ฉันรีบกลับบ้าน ถูกนักฆ่าโจมตี แต่มันเป็นอาการบาดเจ็บแค่ผิวหนังเอง ไม่ได้เป็นอะไรมาก”

“ฉันไปเอากล่องยามา”

อ้ายหลินหยุดพูด หันกลับไปและเดินไปหยิบกล่องยา

ตอนนั้นเองที่หยางเฉินมองมาที่หม่าชาวอย่างช่วยไม่ได้: “นายกับอ้ายหลินอยู่ด้วยกันแล้วเหรอ? ทำไมเมื่อกี้นายไม่บอก ถ้าฉันรู้ ฉันจะไม่มาอยู่ที่นี่กับนายแล้ว”

หม่าชาวยิ้มและลูบหัวอย่างเขินอาย: "นี่จะแต่งงานแล้วไง เลยมาอยู่ด้วยกันก่อนเลย"

“อีกอย่างคฤหาสน์ใหญ่ขนาดนี้ พี่แค่พักคืนเดียวเท่านั้นเอง ฉันสะดวกอยู่แล้ว พี่อยู่ที่นี้ได้อย่างสบายเลย”

เขาก็อยู่นี่แล้ว ออกไปตอนนี้ก็คงจะดูไม่ดี

ในเวลานี้ อ้ายหลินก็มาพร้อมกับกล่องยา และหยางเฉินก็จบการสนทนาทันที

ในไม่ช้าอ้ายหลินช่วยหยางเฉินจัดการกับบาดแผล อาการของหยางเฉินก็ดีขึ้นมาก

เมื่อกี้ที่เข้าประตูมา ตัวเขาเต็มไปด้วยเลือด แม้แต่อ้ายหลินก็ยังตกใจ