The king of War นิยาย บท 847

ลูกน้องหลายคนก้มหน้าอยู่ รีบพูดรับประกันตามๆ กัน “ประธานลั่ววางใจได้ครับ นี่จะเป็นครั้งสุดท้าย!”

“ออกไปทำงานเถอะ!”

ลั่วปิงประชุมเล็กๆ เสร็จแล้ว จึงให้คนไปทำงานกัน

เขาพกแก้วน้ำเก็บความร้อนติดตัวไว้ ดื่มน้ำอึกหนึ่ง จากนั้นรีบไปเขตก่อสร้างส่วนอื่นต่อแล้ว

“ท่านประธาน! ท่านมาได้อย่างไรครับ?”

ลั่วปิงเพิ่งหมุนตัว ก็มองเห็นหยางเฉิน ชั่วขณะนั้นตกใจ รีบวิ่งเข้ามาทันที

มองเห็นลักษณะที่หน้าตามอมแมมไปด้วยฝุ่นของลั่วปิง หยางเฉินปลื้มใจมาก

“ฉันแค่ถือโอกาสเข้ามาดูหน่อย ช่วงเวลานี้ ลำบากนายแล้วนะ!”

หยางเฉินพูดด้วยท่าทางจริงใจ

พอได้ยิน ดวงตาทั้งสองของลั่วปิงแดงไปหมด ตนเองทุ่มเทมากขนาดนี้ เหมือนว่าเพียงเพื่อคำชมประโยคหนึ่งของหยางเฉิน

“ท่านประธาน ไม่ลำบากเลยครับ นี่ล้วนเป็นส่วนที่ผมรับผิดชอบครับ!”

ลั่วปิงรีบตอบกลับ

“พาฉันไปดูที่ทำงานของนายหน่อย”

หยางเฉินหัวเราะพลางบอกไป

ลั่วปิงหัวเราะฮาๆ ยิ้มอยู่แล้วบอกว่า “ท่านประธานครับ ทางนั้นของผมรกเหลือเกิน ไม่ต้องไปหรอกครับ”

“โครม!”

ในเวลานี้เอง เสียงกระแทกที่รุนแรงดังขึ้นมากะทันหัน พื้นดินเหมือนกำลังสั่นสะเทือน

ชั่วพริบตาเดียวลั่วปิงสีหน้าเปลี่ยนยกใหญ่ “เชี่ย! เกิดเรื่องอะไรกันแล้ว?”

เขามาเขตก่อสร้างด้วยตนเอง เพื่อสร้างความปลอดภัย นานๆ ทีหยางเฉินจะมาสักครั้งหนึ่ง ผลปรากฏว่าเกิดปัญหาขึ้นเสียได้

ภายใต้ความโกรธจัด เขาสบถคำหยาบออกมาแล้ว

การแสดงออกบนหน้าของหยางเฉินค่อยๆ เย็นชาลงมา เสียงดังสนั่นเมื่อสักครู่นี้ ไม่ใช่อุบัติเหตุด้านความปลอดภัย แต่ว่าเรื่องวุ่นวายมาเยือนแล้ว

“ประธานลั่วครับ แย่แล้ว มีคนมาทุบสถานที่ครับ!”

ผู้ควบคุมที่สวมหมวกนิรภัยคนหนึ่ง วิ่งเข้ามาแบบหายใจหอบ หน้าตาเต็มไปด้วยความสับสน

“ทุบสถานที่?”

ลั่วปิงก็มึนงงเช่นกัน “ทุบสถานที่อะไร? ที่เขตก่อสร้างมีสถานที่อะไรให้น่าทุบ?”

“ตึงๆๆ!”

ตามมาด้วย เสียงกระแทกที่ดุเดือดหลายครั้งติดต่อกันดังขึ้นอีก และยังมีเสียงของเครื่องจักรก่อสร้างขนาดใหญ่ตามมาด้วย

“นึกไม่ถึงยังมีอีก!”

ผู้ควบคุมยื่นมือชี้ไปยังทางเข้าเขตก่อสร้างทันใด พูดจาด้วยหน้าตาตื่นตกใจ

ทีนี้ลั่วปิงถึงรีบมองไปทันที เห็นเพียงรถขุดดินขนาดใหญ่คันแล้วคันเล่า ขับเข้ามาแล้ว

ภายในเวลากว่าสิบวินาทีสั้นๆ รถขุดดินมาตั้งหลายสิบคัน

รถขุดดินพวกนี้ เห็นสิ่งก่อสร้างเข้าก็ชนเลย

สิ่งก่อสร้างที่เดิมทีสร้างเสร็จไปหลายหลังแล้ว เวลานี้ล้วนได้รับการชนอย่างรุนแรง

แต่นี่ยังไม่จบสิ้น รถขุดดินพวกนั้นยังขุดแบบบ้าคลั่ง คือภาพการรื้อถอนขนาดใหญ่อันหนึ่งเลยทีเดียว

“หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! หยุดให้ฉันเดี๋ยวนี้!”

เห็นสิ่งก่อสร้างได้รับความเสียหาย ลั่วปิงร้อนใจจนดวงตาทั้งสองแดงก่ำ ตวาดขึ้นมาอย่างโมโห

สายตาหยางเฉินก็เย็นยะเยือกถึงขั้นสุดแล้ว

โครงการเมืองจิ่วโจวคือโครงการหนึ่งที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปให้ความสนใจในการก่อสร้างมาก เงินลงทุนก็เป็นจำนวนมหาศาลอย่างมาก

แต่ว่าตอนนี้ รถขุดดินหลายสิบคันกลับปรากฏขึ้นกะทันหัน ดำเนินการรื้อถอนสิ่งก่อสร้าง

นี่เดิมทีกำลังยั่วยุ!

ปัจจุบันนี้ที่เมืองเยี่ยนตู ใครไม่รู้ว่าเมืองจิ่วโจวเป็นของเยี่ยนเฉินกรุ๊ป?

ใครไม่รู้อีกว่า เยี่ยนเฉินกรุ๊ปเป็นของหยางเฉิน?

แต่ว่า ยังคงมีกล้าทำแบบนี้ ชัดเจนว่าไม่ได้เห็นหยางเฉินอยู่ในสายตา

“ปัง!”

หยางเฉินถือโอกาสเก็บเหล็กแท่งหนึ่งขึ้นมา แล้วโยนไปอย่างโหดเหี้ยม

“ไสหัวไป!”

คนขับรถผลักลั่วปิงออกทันใด หมายจะออกไป

เท้าลั่วปิงซวนเซ ถ้าไม่ใช่ถูกคนงานพยุงไว้ คงล้มลงไปแล้ว

“ไอ้สวะ!”

คนขับรถหัวเราะเยาะ “พวกอ่อนด๋อย สู้พวกฉันก็ไม่ได้ ยังไม่ปล่อยพวกฉันไปอีก?”

พูดจบ คนขับรถพูดเสียงดังว่า “พรรคพวก พวกเราแยกย้ายก่อน พรุ่งนี้ค่อย......”

“ตึง!”

คำพูดของคนขับรถยังไม่ทันจบ ทั้งตัวเหมือนเป็นลูกฟุตบอล ลอยออกไปกลางอากาศโดยตรง

ตามมาด้วย กระแทกไปในห้องควบคุมของรถขุดดินคันหนึ่งอย่างหนัก พ่นเลือดออกมาเสียงดัง “อ๊าก”

ทันใดนั้น ทั้งเหตุการณ์เงียบงันลง

เหล่าคนขับรถขุดดินพวกนั้นที่เมื่อสักครู่ยังพยายามจะออกไป เวลานี้หยุดฝีเท้าค้างไว้ทุกคน อ้าปากกว้าง มองหยางเฉินด้วยสีหน้าไม่อยากเชื่อ

เวลานี้ หยางเฉินกำลังยืนอยู่ตำแหน่งที่คนขับรถขุดดินที่ถูกถีบกระเด็นเมื่อสักครู่คนนั้นอยู่

“ถ้าเจ้านายของพวกแกไม่มา ขืนใครกล้าออกไป ผลสุดท้ายรับผิดชอบเอาเอง!”

หยางเฉินพูดทิ้งไว้ประโยคหนึ่ง บอกกับลั่วปิงว่า “พาฉันไปห้องทำงานของนาย!”

มองเห็นหยางเฉินลงมือ ในสายตาของลั่วปิงเต็มไปด้วยความกระตือรือร้น รีบพาหยางเฉินออกไป ก่อนจากไปยังสั่งไว้ว่า “จ้องคนพวกนี้ไว้ให้ฉัน ใครกล้าออกไป ตีขาคนนั้นหักก่อนเลย!”

ไม่นาน ลั่วปิงก็พาหยางเฉินมาถึงห้องทำงานของตนเอง

นี่คือห้องสังกะสีที่สร้างไว้ชั่วคราวห้องหนึ่ง มีเพียงพื้นที่ประมาณยี่สิบตารางเมตร

ภายในห้องมีเพียงโต๊ะทำงานที่เรียบง่ายตัวหนึ่ง ที่มุมข้างหนึ่ง ยังมีห้องน้ำและอ่างล้างหน้าที่เรียบง่ายอยู่ อีกมุมหนึ่ง จัดวางเตียงสนามเดี่ยวเอาไว้

“นี่คือสภาพที่ทำงานของนาย?”

ทันใดนั้นหยางเฉินเศร้าใจอยู่บ้าง

ลั่วปิงเหมือนยังไม่ออกมาจากความสูญเสียที่สิ่งก่อสร้างโดนทำลายลงเมื่อสักครู่ ตาแดงๆ พูดว่า “ทุ่มเทไปมากขนาดนี้ นึกไม่ถึงจะโดนไอ้เวรพวกนี้ทำพังแล้ว!”

“วางใจได้เลย พวกเขาทำข้าวของพังมากเท่าไร ต้องชดใช้กลับมาเป็นร้อยเท่าพันเท่า”