The king of War นิยาย บท 859

ตอนที่หยางเฉินรุ่งโรจน์ ต่อให้เป็นกษัตริย์ของราชวงศ์ ก็ต้องปฏิบัติตัวด้วยความเคารพ

ตั้งแต่เมื่อไรกัน ที่เขาตกต่ำถึงขั้นนี้อย่างในปัจจุบันได้?

“พี่เฉิน......”

หม่าชาวกำลังอยากจะพูดอะไร กลับโดนหยางเฉินขัดจังหวะ “ไม่ต้องพูดมาก!”

หยางเฉินมองเซวหยวนจี๋ด้านหน้าตานิ่งสงบ รอคอยคำตอบของอีกฝ่าย

ครั้งนี้ เขาไม่อยากทะเลาะกับตระกูลเซวต่อไปแล้วจริงๆ เขากลัวจริงแล้ว

เขากลัวว่าคนรอบกายจะได้รับอันตรายไปด้วย

โชคดีที่เป้าหมายของเซวหยวนจี๋คือตนเอง ฉินซีเพียงแค่ถูกใช้ยานอนหลับด้วย ถ้าฉินซีมีอันเป็นไปเข้าจริงๆ หยางเฉินจะอภัยให้ตนเองได้อย่างไร?

อดีตของเขารุ่งโรจน์อย่างมาก ในฐานะจอมพลชายแดนเหนือ คนเดียวสู้ได้ครึ่งประเทศ เป็นเทพสงครามผู้ชนะทำให้ประเทศศัตรูพอทราบข่าวก็ตกตะลึงพรึงเพริด

แต่นี่ล้วนเป็นอดีต เขาในตอนนี้กลับสู้เมืองใหญ่ การรบราฆ่าฟันอย่างในอดีต ไม่เหมาะสมกับเขาตั้งนานแล้ว

เขาในตอนนี้ สามารถฆ่าเซวหยวนจี๋ได้อย่างง่ายดาย สามารถฆ่าบุคคลฝีมือเยี่ยมของตระกูลเซวนับร้อยที่เซวหยวนจี๋พามาทั้งหมดได้เช่นกัน

ขอเพียงฆ่าคนพวกนี้จนเกลี้ยง การตายของเซวหยวนป้าก็จะไม่มีคนรู้

แต่ถ้าเขาทำแบบนั้นไปจริงๆ แบบนั้นจะต้องกลายเป็นศัตรูของประชาชนทั้งหมดจริงๆ ผลสุดท้ายย่อมร้ายแรงมาก

เซวหยวนจี๋จ้องหยางเฉินไว้เช่นกัน จากในสายตาของหยางเฉิน เขาเหมือนจะสัมผัสถึงความรู้สึกอันโชกโชน

ชายหนุ่มที่อายุน้อยกว่าลูกชายของเขาคนนี้ เหมือนจะมีประสบการณ์มากกว่าเขาเสียอีก

“ไม่ได้!”

ตั้งนาน เซวหยวนจี๋ส่ายหน้าทันใด “แกอาจจะรู้เรื่องส่วนหนึ่งแล้ว เพราะสาเหตุบางอย่าง พวกฉันไม่อาจเข้าพักที่เมืองเยี่ยนตูอย่างเปิดเผยได้”

“แต่แกกลับทำได้ สามารถทำเรื่องใดๆ ก็ได้ที่เมืองเยี่ยนตู ตระกูลเซวต้องการคนแบบแกมาควบคุมเมืองเยี่ยนตู”

“เมืองเยี่ยนตูในปัจจุบันนี้ มีเพียงแกคนเดียว ที่มีสิทธิ์ทำงานเพื่อตระกูลเซวของฉัน และมีความสามารถในการควบคุมเมืองเยี่ยนตูได้ด้วย”

หยางเฉินหัวเราะเยาะตัวเองขึ้นกะทันหัน “นี่ถือว่าพอเป็นคนมีฝีมือมีความสามารถ เลยต้องตกเป็นเหยื่องั้นเหรอ? ฉันผิดก็ผิดที่ฉันครอบครองความสามารถควบคุมเยี่ยนตูไว้ได้!”

เซวหยวนจี๋พยักหน้าแล้ว “พูดแบบนี้ก็ได้ ความอดทนฉันมีจำกัด ให้เวลาแกสิบนาทีเป็นรอบสุดท้าย หลังสิบนาที ถ้าแกยังไม่รับปาก งั้นก็อย่าโทษว่าฉันไม่เกรงใจนะ”

“พี่เฉิน!”

หม่าชาวทนไม่ไหว ตาแดงก่ำตะโกนเสียงต่ำ “พี่เฉิน พี่กลัวจนหัวหดแบบนี้ไปตั้งแต่เมื่อไรกัน? ความกระตือรือร้นตอนนั้นล่ะ?”

“นี่คือพวกเขาวอนหาที่ตายเอง ในเมื่อเป็นแบบนี้ พวกเราก็ฆ่าพวกเขาให้เกลี้ยงเลยเป็นยังไง? ทำไมต้องฝืนทนรับความไม่เป็นธรรมอันนี้ด้วย?

หม่าชาวโกรธเข้าจริงๆ แล้ว นี่คือเขาโมโหต่อหยางเฉินเป็นครั้งแรก

หยางเฉินในตอนนี้ ทำให้เขารู้สึกผิดหวังเป็นอย่างมาก

หยางเฉินเหมือนไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น สีหน้านิ่งสงบมาก ราวกับไม่มีเรื่องราวอะไรเกิดขึ้นทั้งสิ้น

เวลาผ่านไปนาทีแล้วนาทีเล่า สิบนาทีสั้นๆ ผ่านไปในชั่วพริบตา

“หยางเฉิน ถึงสิบนาทีแล้ว ตอนนี้จะบอกคำตอบของแก ให้ฉันรู้ได้รึยัง?”

เซวหยวนจี๋หัวเราะหึๆ พูดขึ้น

หยางเฉินมองเซวหยวนจี๋ด้วยท่าทางซับซ้อนพลางถามว่า “เซวหยวนป้าตายไปแล้ว ไม่มีใครแข่งขันชิงตำแหน่งผู้สืบทอดกษัตริย์เซวกับแกแล้ว ทำไมแกยังต้องบังคับฉันด้วย?”

หยางเฉินดูเหมือนนิ่งสงบ แต่กลับมอบความรู้สึกที่อันตรายมากแก่ผู้อื่น

โดยเฉพาะเป็นเซวหยวนจี๋ ยิ่งรู้สึกชัดเจนแจ่มแจ้งกว่าใคร

หยางเฉินในเวลานี้ ยิ่งนิ่งสงบ ยิ่งทำให้เขารู้สึกอันตราย

ในใจหม่าชาวแอบตื่นเต้นขึ้นมาอยู่บ้าง ในฐานะลูกน้องและเพื่อนพ้องที่สนิทสุดของหยางเฉิน เขารู้ดีมาก หยางเฉินภายใต้สภาพแบบนี้ ถึงเป็นเขาที่อันตรายที่สุด