The king of War นิยาย บท 861

เนี่ยฉี่จูนรีบพูดว่า “เจ้าชายรอง ปล่อยพวกเขาออกไปไม่ได้นะครับ! มีคนพวกนี้อยู่ เขาจะยังมีความกังวลอยู่ ถ้าไม่มีคนพวกนี้แล้ว แค่เขาคนเดียว สามารถฆ่าพวกเราทั้งหมดทิ้งได้เลย!”

เซวหยวนจี๋ไม่ใช่คนโง่ ย่อมเข้าใจความหมายคำพูดประโยคนี้ของเนี่ยฉี่จูน เพียงแต่เมื่อสักครู่เพิ่งเดินไปเยือนประตูนรกมารอบหนึ่ง ตอนนี้ความรู้สึกเจ็บกดแน่นลอยมาจากบนหน้าอก ทำให้เขาแทบหายใจไม่ออก

เขากลัวหยางเฉินแล้วจริงๆ และไม่อยากพบเจอความรู้สึกของการเผชิญหน้ากับความตายอีกครั้งหนึ่งแล้ว

“ดูแล้ว เจ้าชายรองเซวมีชีวิตมาพอแล้ว ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นฉันจะส่งแกไปตายเสียเลย”

หยางเฉินพูดอย่างเย็นชา “แต่ว่าแกวางใจได้ รอแกตายแล้ว คนพวกนี้จะลงไปอยู่เป็นเพื่อนแก บนเส้นทางสัมปรายภพ แกจะไม่โดดเดี่ยว”

พูดจบ หยางเฉินเพิ่มแรงที่เท้าเข้าไปอีก

ลักษณะท่าทางที่น่าตกใจระเบิดออกจากบนตัวหยางเฉิน วินาทีนี้ แม้แต่เนี่ยฉี่จูนเหมือนจะรู้สึกได้เช่นกัน หยางเฉินคิดจะลงมือฆ่าจริงๆ

“ปล่อยไป!”

ในที่สุดเนี่ยฉี่จูนไม่มีทางรับการกดขี่ของหยางเฉินได้ จึงตะโกนออกมาทีหนึ่ง

หยางเฉินไม่ได้มั่วพูดไร้สาระ วินาทีที่เนี่ยฉี่จูนพูดว่าปล่อยไปนั้น เขาก็เก็บแรงบนเท้ากลับ ชั่วขณะนั้นหน้าอกเซวหยวนจี๋ถึงเบาลง

เดิมที นี่คือความรู้สึกของการมีชีวิตอยู่สินะ!

เซวหยวนจี๋เกิดความคิดถอยกลับเป็นครั้งแรก ทันใดนั้นเขาไม่อยากอยู่ที่เมืองเยี่ยนตูต่อไปแล้ว ไม่อยากช่วงชิงตำแหน่งผู้สืบทอดต่อไปอีกแล้ว

เขาในตอนนี้ แค่อยากมีชีวิตอยู่

เพียงแต่ เซวหยวนป้าก็ตายแล้ว

ปัจจุบันนี้ได้เพียงโยนความผิดให้หยางเฉิน ไม่อย่างนั้นกษัตริย์เซวรู้เข้า ต่อให้ไม่ฆ่าเขาทิ้ง คงขังเขาไว้ในคุกนักโทษประหาร สถานที่สยองขวัญซึ่งไม่เห็นตะวันไปตลอดกาล

สำหรับเขานั้น ถ้าต้องเป็นแบบนั้นจริงๆ ไม่สู้ฆ่าเขาเลยยังจะดีกว่า

ไม่นาน คนของทีมผู้พิทักษ์เงาลับล้วนออกไปแล้ว ฉินซีก็ถูกผู้แข็งแกร่งทีมผู้พิทักษ์เงาลับผู้หญิงสองคนพาตัวไป

“นายก็ออกไปด้วย!”

หยางเฉินขมวดคิ้วบอก

หม่าชาวส่ายหน้า “พี่เฉินวางใจได้ พวกเขาสู้ผมไม่ได้หรอก”

จากความสามารถในปัจจุบันนี้ของหม่าชาว บอดี้การ์ดตระกูลเซวพวกนี้ ยังไม่มีทางทำอะไรเขาได้จริง หยางเฉินถึงไม่ได้ไล่ไป

เนี่ยฉี่จูนรีบบอกว่า “คุณหยาง คนของคุณออกไปหมดแล้ว คุณสามารถปล่อยเจ้าชายรองได้หรือยัง?”

หยางเฉินส่ายหน้า “เซวหยวนป้าตายแล้ว เรื่องนี้ฉันต้องการความจริง ไม่อย่างนั้นฉันคงไม่สบายใจ”

พูดจบ หยางเฉินถึงปล่อยเซวหยวนจี๋ออกไป

ในเมื่อชั่วพริบตาเดียวเขาจับเป็นได้ครั้งหนึ่ง งั้นก็จับเป็นได้อีกสักครั้งหนึ่งแล้วกัน

“แกร๊กๆๆ!”

เซวหยวนจี๋เพิ่งได้อิสรภาพคืนมา ปากกระบอกปืนหลายสิบอันก็เล็งไปยังหยางเฉินในชั่วขณะนั้น

“หยุดนะ!”

เซวหยวนจี๋รีบตะโกนบอกทีหนึ่ง “เก็บปืนลง!”

ในฐานะเจ้าชายรองแห่งตระกูลเซว ย่อมมีประสบการณ์เยอะมาก ดูจากที่เมื่อสักครู่หยางเฉินจับเขาเป็นๆ ได้ในชั่วพริบตาเดียว พออธิบายได้แล้วว่า หยางเฉินไม่กลัวลูกกระสุน

เกิดมีคนลั่นไกปืนเวลานี้ ถ้าสามารถฆ่าหยางเฉินได้คงจะดี แต่ถ้าฆ่าไม่ได้ล่ะ?

งั้นเขาจำเป็นต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย!

ถึงแม้เขาเองก็คิดว่า หยางเฉินที่ถูกปากกระบอกปืนหลายสิบอันเล็งไว้ ไม่อาจมีชีวิตรอด แต่เขากลับยังไม่กล้าพนัน

ดูจากความหมายมุมหนึ่งแล้ว จากในใจลึกของเขา เริ่มหวาดกลัวหยางเฉินแล้ว