The king of War นิยาย บท 87

หยางเฉินก็ไม่มองกวนเจิ้งซานเลย สายตามองไปที่หวังเจี้ยนอย่างนิ่งๆ

“ครั้งก่อนที่กูปล่อยคุณกลับไปบ้านไป ก็เพื่อจะให้พ่อของมึงมาชดใช้กับความโง่ที่มึงทำไว้ แต่ไม่ใช่มาท้าทายต่ออีก กูไม่ชอบการฆ่าคน แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ากูจะไม่กล้า”

เพิ่งสิ้นเสียงของหยางเฉิน จากนั้นก็สะบัดมือไป ตัวของหวังเจี้ยนก็ลอยออกไป

“โครม” เป็นเสียงดัง ตัวของเขาก็ร่วงหล่นไปกระแทกเข้ากับเสาหินกลางงานเลี้ยงอย่างแรง หวังเจี้ยนตาลอยทั้งสองข้าง แล้วก็เป็นลมสลบไป

แล้วหยางเฉินก็หันไปมองหวังหงเย่ แล้วพูดว่า “ลูกไม่ดีนั้นเป็นความผิดของพ่อ！ครั้งนี้กูไว้ชีวิตหมาๆ ของมึงสองพ่อลูก ถ้ายังมาหาเรื่องกูอีกล่ะก็ กูก็ไม่ถือที่จะฆ่าล้างตระกูลหวังมึงเสีย”

ทุกคนในงานเลี้ยง ก็เหมือนกำลังฝันไป มองหยางเฉินด้วยใบหน้าหวาดกลัวกันหมด มาทำร้ายคนต่อหน้ากวนเจิ้งซาน ช่างเป็นการไม่เห็นกวนเจิ้งซานอยู่ในสายตาเลย

ทุกคนก็มีความรู้สึกเหมือนกับกำลังจะมีพายุใหญ่บังเกิดตรงหน้า หวังหงเย่ก็ยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่ แต่ตอนนี้หยางเฉินก็ยังมีใบหน้านิ่งๆ แต่กลับทำให้เขากลัวจนขนลุก แล้วก็ไม่กล้าปริปากพูดอะไรออกไปอีก

มีชายแก่สวมเสื้อคอจีนสีดำ ราวกับเงาดำ ก็ไม่รู้ว่าโผล่ออกมาจากไหน ออกมายืนข้างๆ กวนเจิ้งซาน

“คือท่านเก้า！”

มีคนตกใจไปตามกัน มีคนแก่ๆ จำนวนหนึ่งในงาน รู้จักชายแก่ที่สวมเสื้อคอจีนสีดำคนนี้

ชื่อจริงๆ ของชายแก่คนนี้ ไม่มีใครรู้ รู้เพียงว่ามือซ้ายของเขาไม่มีนิ้วโป้ง ไม่ได้ถูกอะไรตัดไปหรอก แต่มี9นิ้วตั้งแต่กำเนิด และก็ได้ฉายาว่าเจ้าเก้านิ้ว มาด้วยเหตุนี้

นี่ไม่ใช่เหตุผลที่เขาทำให้คนรุ่นก่อนรู้จัก แต่เป็นเพราะว่าเขาเก่งกาจมาก เคยช่วยชีวิตกวนเจิ้งซานไวนับครั้งไม่ถ้วน ได้รับการยกย่องจากกวนเจิ้งซาน รวมไปถึงลูกหลานของตระกูลกวนก็ยังมีตำแหน่งไม่เท่ากับเจ้าเก้านิ้วเลย

ในตอนนี้ กวนเสว่ซงก็ถูกคนช่วยพยุงลุกขึ้นมา

ก่อนที่งานเลี้ยงวันเกิดจะเริ่มขึ้น เขาก็ถูกหยางเฉินเอาหัวกระแทกกับโต๊ะไปอย่างแรง เมื่อครู่ก็ยังถูกหยางพลุ่งพล่านฉินตบเข้าที่ใบหน้าจนลอยไปอีก

ในตอนนี้ ใบหน้าของเขาก็บวมปูดไปหมด เลือดไหลเต็มไปหมด

“ท่านเก้า ผมต้องการให้มันตาย！” กวนเสว่ซงก็สบถออกมา จนแทบอยากจะกัดฟันจนแหลก พร้อมตะโกนออกมา

ตอนที่สิ้นเสียงพูดของเขานั้น เจ้าเก้านิ้วก็ขยับตัว

แค่ขยับเท้าเบาๆ ทั้งตัวก็พุ่งไปดั่งลูกเกาทัณฑ์ พุ่งไปยังหยางเฉิน

หยางเฉินก็ยิ้มร้ายๆ แล้วพูดว่า “ไม่รู้จักประเมินกำลังตนเอง！”

สิ้นเสียง เจ้าเก้านิ้วก็พุ่งเข้ามา ยกเท้าขึ้นมาอย่างสูง จะเตะไปทางเขา

ในตอนนี้หยางเฉินก็ขยับตัวแล้ว แต่ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม แต่จะเตะออกไปขาเดียว

“ปัง！”

ในช่วงที่สองเท้ามากระทบกันนั้น พลังอันมหาศาลก็ส่งไปยังทั้งขาของเจ้าเก้านิ้ว

ตัวของเจ้าเก้านิ้วก็ปลิวลอยออกไป

“โครม！”

เจ้าเก้านิ้วร่วงลงใส่โต๊ะที่สามารถรองรับแขกได้12ท่านอย่างแรง โต๊ะก็แตกเป็นเสี่ยงๆ ส่วนเจ้าเก้านิ้วก็กระอักเลือดออกมาจากแรงกระแทก

แต่ต้นจนจบ หยางเฉินยังยืนอยู่ที่เดิม ไม่ได้เดินไปที่ไหนเลย แค่ยกเท้าไปแค่กระบวนท่าเดียว ยอดฝีมือของตระกูลกวนอย่างเจ้าเก้านิ้ว ก็พ่ายแพ้ราบคาบในพริบตา

อึ้งกันไปทั้งงาน！

ทุกคนก็อ้าปากค้างไป โดยเฉพาะคนแก่ๆ ที่รู้จักฝีมือของเจ้าเก้านิ้ว ก็ยิ่งกลัวไปตามกัน

“นี่ นี่มันเป็นไปได้อย่างไร?”

“นั่นเป็นท่านเก้าจริงๆ หรือ?”

“ไม่อยากจะเชื่อเลย！”

ในห้องโถงงานเลี้ยง ไม่มีใครยอมรับความจริงที่ปรากฏต่อสายตาตนเองได้ อึ้งนิ่งไปกันหมด

ใบหน้าของกวนเจิ้งซานที่ยังนิ่งๆ เหมือนเดิมนั้น ก็เผยสีหน้าตกใจออกมาจนได้

กวนเสว่ซงตกใจจนอ้าปากค้างไป จนสามารถยัดไข่ไก่ลงไปได้ ในขณะเดียวกันความกลัวก็เข้าครอบคลุมทั้งกายเขา