The king of War นิยาย บท 883

ตอนนี้คุณตู้กลับบอกว่ามียอดฝีมือแดนเทพปรากฏตัวขึ้นในเมืองเยี่ยนตู อาจเป็นไปได้ว่ากษัตริย์เซวกำลังรู้สึกช็อก

“คุณกำลังบอกว่า คนหนุ่มอายุยังไม่ถึงสามสิบที่ผมให้คุณไปลองประมือกับเขาเป็นยอดฝีมือแดนเทพงั้นหรือ?”

กษัตริย์เซวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“เมื่ออยู่ในกำมือของเขา ผมไม่มีกำลังตอบโต้เลย!”

คุณตู้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “นอกจากนี้ เขายังขอให้ผมมาบอกคุณว่า เขาไม่ได้ตั้งใจจะยื่นมือเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับการต่อสู้แย่งชิงเมืองเยี่ยนตู แต่ถ้าตระกูลเซวคิดจะยั่วยุเขา ก็อย่าหาว่าเขาไม่เกรงใจ!”

คำตอบประโยคนี้ชัดเจนเพียงพอแล้ว

กษัตริย์เซวนิ่งเงียบไปหนึ่งนาที ก่อนจะเอ่ยปากขึ้นในทันใด “คุณกลับมาเถอะ!”

ในเวลาเดียวกัน หยางเฉินได้เดินออกจากร้านอาหารไปแล้ว

เหตุผลที่เขาต้องการแสดงความแข็งแกร่งต่อหน้าคุณตู้ก็เพื่อการข่มขู่ตระกูลเซว

ไม่อย่างนั้นถ้าคุณตู้มาในวันนี้ พรุ่งนี้ก็จะมีคุณหม่าหรือคุณหวังมาอีก

เช้าวันรุ่งขึ้น หยางเฉินมาที่เยี่ยนเฉินกรุ๊ปตรงเวลา

ไม่นานเฉียนเปียวก็มาถึง

“พี่เฉิน ผมจัดการทุกอย่างที่คุณสั่งเรียบร้อยแล้ว เชื่อว่างานแต่งงานของหม่าชาวในวันพรุ่งนี้จะสั่นสะเทือนไปทั่วทั้งเมืองเยี่ยนตูแน่นอน”

เฉียนเปียวกล่าว

หยางเฉินพยักหน้าเล็กน้อย “ช่วงนี้คุณเหนื่อยหน่อยนะ!”

“พี่เฉิน คุณไม่ต้องเกรงใจ!”

รอยยิ้มที่หายากปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฉียนเปียว จากนั้นเขาก็หยิบซองจดหมายออกมาแล้วยื่นให้หยางเฉิน “พี่เฉิน นี่คือคนที่คุณให้ผมตามหา คุณลองดูรูปถ่ายพวกนี้ก่อน”

ย้อนกลับไปในตอนนั้น หม่าชาวรู้สึกเสียใจเสมอกับการที่ต้องพลัดพรากจากน้องสาว

นับตั้งแต่ออกมาจากชายแดนเหนือ หม่าชาวได้ตามหาน้องสาวของเขามาโดยตลอด และหยางเฉินก็ช่วยส่งคนไปตามหาด้วย โชคดีที่ในที่สุดก็หาน้องสาวของหม่าชาวได้พบก่อนงานแต่งงานของหม่าชาว

นี่เป็นของขวัญที่พิเศษที่สุดที่หยางเฉินมอบให้กับหม่าชาว

เขาแทบรอไม่ไหวที่จะได้เห็นงานแต่งงานในวันพรุ่งนี้ หม่าชาวจะตื่นเต้นแค่ไหนเมื่อได้เห็นน้องสาวของเขา

เขาเปิดซองจดหมายและหยิบรูปถ่ายออกมาหลายรูป

“นี่คือรูปถ่ายของน้องสาวหม่าชาวในทุกช่วงเวลา ภาพสุดท้ายคือชุดทำงานในช่วงนี้ของเธอ”

เฉียนเปียวอธิบายให้เขาฟัง

หยางเฉินยิ่งเห็นก็ยิ่งรู้สึกคุ้นตา จนกระทั่งเมื่อเขาได้เห็นภาพสุดท้าย ก็รู้สึกประหลาดใจทันที “คุณจะบอกว่า ผู้หญิงคนนี้เป็นน้องสาวแท้ๆ ของหม่าชาวงั้นเหรอ?”

หยางเฉินรู้สึกตื่นเต้น ถือรูปถ่ายพร้อมกับถามเฉียนเปียว

เฉียนเปียวไม่รู้ว่าทำไมหยางเฉินถึงได้ตื่นเต้นขนาดนี้ เขาจึงพยักหน้าและพูดว่า “พี่เฉิน ยืนยันแน่นอน ผมแอบเอาเส้นผมของหม่าชาวไปตรวจ DNA กับน้องสาวของเขาแล้ว”

พูดจบเขาก็รีบหยิบรายงานการพิสูจน์อัตลักษณ์อีกฉบับออกมา

หยางเฉินอ่านรายงานอย่างเร่งรีบ เมื่อเขาเห็นข้อความช่วงสุดท้ายบนรายงานพิสูจน์อัตลักษณ์ เขาก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมา

เพราะในรายงานเขียนไว้ว่า “ผ่านการพิสูจน์อัตลักษณ์จากศูนย์แล้ว คุณหม่าชาวและคุณหมีเสวี่ยมีความสัมพันธ์เป็นพี่น้องกันแท้ๆ”

“ฮ่าฮ่า ดีมาก!”

หยางเฉินระเบิดเสียงหัวเราะลั่น

เฉียนเปียวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เห็นหยางเฉินดีใจมากขนาดนี้

เหตุผลที่หยางเฉินดีใจไม่ใช่แค่ตามหาน้องสาวแท้ๆ ให้หม่าชาวได้สำเร็จ แต่ยังเป็นเพราะเขารู้ว่าน้องสาวแท้ๆ ของหม่าชาวเป็นเด็กสาวที่ฉลาดและเป็นคนดี

เมื่อวานนี้เขากับฉินยีไปที่ฝ่ายขายของเมืองในฝันเพื่อซื้อเรือนหอให้หม่าชาว หมีเสวี่ยที่มาดูแลพวกเขาก็คือน้องสาวแท้ๆ ของหม่าชาว

“พี่เฉิน แม้ว่าเด็กสาวคนนี้จะเป็นน้องสาวแท้ๆ ของหม่าชาว แต่ผมได้ติดต่อกับเธอแล้ว เธอต่อต้านการตามหาญาติในครั้งนี้มาก”

เฉียนเปียวพูดขึ้นในทันใด

“เดี๋ยวผมจะไปคุยกับเธอ พรุ่งนี้เป็นวันแต่งงานของหม่าชาว ถ้าไม่มีน้อง งานแต่งงานนี้จะไม่สมบูรณ์แบบ”

หยางเฉินพูดโดยไม่ต้องคิด

ขณะที่เขากำลังจะไป จู่ๆ เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น

เขาหยิบขึ้นมาดูและพบว่าหม่าชาวโทรเข้ามา

“กวนซิน เธอรู้ไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่?”

กวนเย่วมองไปยังผู้หญิงที่อยู่ตรงกันข้าม พลางกัดฟันพูด

กวนซินยิ้มเยาะ “ฉันย่อมรู้ดีว่าตัวเองกำลังทำอะไรอยู่ ถึงตอนนั้นฉันอยากจะถามเธอสักคำว่า ไปบังกระสุนให้กับผู้ชายที่เพิ่งรู้จักกันไม่นาน เธอรู้ตัวไหมว่ากำลังทำอะไรอยู่?”

“เขาเป็นอาจารย์ของฉัน ต่อให้ฉันต้องตายแทนเขา มันก็สมควรแล้ว เกี่ยวอะไรกับเธอด้วย?”

กวนเย่วดวงตาแดงก่ำถามอย่างโกรธจัด

“ผัวะ!”

กวนซินตบหน้ากวนเย่ว และตวาดใส่ด้วยความโมโห “หุบปากซะ!”

“คุณปู่ให้เธอแต่งงาน เธอบอกว่าเกลียดผู้ชาย แต่ตอนนี้กลับเอาตัวมาบังกระสุนให้ผู้ชายคนหนึ่ง”

“เธอจะตายก็ตายไป แต่ถ้าเธอตายไปแล้ว เรื่องแต่งงานกับทางราชวงศ์ล่ะจะทำยังไง? หากสร้างความเดือดร้อนให้กับตระกูลกวน เธอจะรับผิดชอบไหวไหม?”

กวนเย่วกัดฟันแน่น ถ้ามือทั้งสองไม่ถูกมัดไว้ เธอก็คงจะพยายามตบกลับแรงๆ อย่างไม่คิดชีวิต

“กวนซิน เธอจำไว้ให้ดี การตบครั้งนี้ ฉันจะต้องคืนกลับไปให้เธอสักวันหนึ่ง!”

กวนเย่วจ้องมองกวนซินอย่างไม่ละสายตาพลางเอ่ยขึ้น

กวนซินอดสั่นสะท้านไปทั้งตัวไม่ได้ มือที่ยกขึ้นจำต้องเอาลง

ภายในตระกูลกวน กวนเย่วนั้นจัดว่าผ่าเหล่าผ่ากอ มีพละกำลังมาก ในบรรดาเด็กรุ่นหลังยังไม่มีใครเหมาะสมเป็นคู่ต่อสู้กับเธอ

“ฉันจะรอเธอ!”

แม้ว่ากวนซินจะหวาดกลัว แต่ก็ไม่ยอมเสียเปรียบทางวาจา เธอกัดฟันเอ่ยขึ้น

เมื่อเห็นว่ากวนซินไม่ได้พูดอะไร กวนเย่วก็ไม่พูดมากขึ้น หลับตาลงราวกับกำลังพักผ่อน

ยี่สิบนาทีต่อมา รถลีมูซีนค่อยๆ ขับเข้าไปในวิลล่าพร้อมสวนหลังหนึ่ง

“ลงจากรถสิ!”

กวนซินกล่าวอย่างเย็นชา