The king of War นิยาย บท 911

มองยังไง หยางเฉินก็ต้องตายเท่านั้น

แต่สิ่งที่ทำให้กวนซินผิดหวังก็คือ เธอไม่เห็นความหวาดกลัว บนใบหน้าหยางเฉินสักนิด กลับกันมีเพียงความอาฆาตอันรุนแรงเท่านั้น

กวนซินโดนหยางเฉินจ้อง จนอดสั่นไปทั้งตัวไม่ได้

เมื่อเธอตั้งสติได้ ตัวเองเตรียมการมาอย่างดี แต่เมื่อโดนหยางเฉินทำให้ตกใจ ก็หงุดหงิดจนโมโห “ฉันทำเอง แล้วจะทำไม”

หยางเฉินสูดหายใจลึก พยายามรักษาอารมณ์ของตัวเองให้มั่นคง

เขารู้ดี ถ้าโมโหขึ้นมา จะเกิดเรื่องน่ากลัวแค่ไหน

“เธอเป็นเพียงเด็กผู้หญิงที่บริสุทธิ์ ไม่เคยแค้นเคืองกับเธอ ถึงขนาดที่ไม่รู้จักเธอด้วยซ้ำ เธอทำกับเด็กผู้หญิงแบบนั้น ทำไมคนของเธอ ถึงโหดเหี้ยมได้ขนาดนี้”

ดวงตาทั้งสองข้างของหยางเฉินแดงก่ำ เขากัดฟันและถามขึ้น

“หึ!”

กวนซินหัวเราะเย้ยหยัน “เธอจะเป็นผู้บริสุทธิ์หรือเปล่า เกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ อย่าบอกนะว่านายไม่รู้ว่าฉันลงมือฆ่าเธอเพราะอะไร”

ไม่รอให้หยางเฉินตอบ กวนซินชี้ไปที่หยางเฉิน แล้วพูดอย่างโมโห “ล้วนเป็นเพราะนาย!”

“ถ้านายฟังคำพูดของฉันอย่างว่าง่าย เป็นสุนัขของตระกูลคิงกวน มีการสนับสนุนจากตระกูล นายก็คือคิงแห่งเยี่ยนตู”

“มองดูทั้งจิ่วโจว นอกจากราชวงศ์ทั้งสี่กับตระกูลเดอะคิงทั้งห้า คำพูดของนายก็เป็นใหญ่ แต่นายไม่ต้องการ และมาเล่นงานฉัน”

“ไม่เพียงแค่นั้น ยังเกือบฆ่าฉันกับพ่อด้วย ในเมื่อเกิดความแค้นระหว่างเราแล้ว ฉันจะเหลือทางรอดให้นายไปทำไม”

กวนซินเหมือนคนบ้า หัวเราะร่าแล้วพูดออกมา “ดังนั้น ฉันอยากทำให้นายรู้สึกว่าตายไปเสียยังจะดีกว่ามีชีวิตอยู่ งั้นคงต้องทำให้คนข้างกายของนายโดนทำร้าย ทำให้พวกเขารู้ว่านายมันเป็นตัวซวย”

“หม่าชาวเป็นน้องที่ดีที่สุดของนายไม่ใช่เหรอ นายว่าถ้า หมีเสวี่ยตาย หม่าชาวจะโทษนายหรือเปล่า”

“ถึงเขาจะไม่โทษนาย แต่จะปฏิบัติกับนายเหมือนเมื่อก่อนหรือเปล่า ฮ่าๆๆๆ......”

พูดพลาง กวนซินก็หัวเราะเสียงดัง

ในที่สุดหยางเฉินก็เข้าใจ ทำไมกวนซินถึงจ้องแต่จะเล่นงาน หมีเสวี่ย ที่แท้ต้องการสร้างความแตกแยก ในความสัมพันธ์ระหว่างตัวเองกับหม่าชาวนี่เอง

“เธอชอบรังแกคนอื่นขนาดนี้เลยเหรอ”

จู่ๆ หยางเฉินถามขึ้น

“ใช่! ฉันชอบความรู้สึกที่ควบคุมทุกอย่างอยู่ในกำมือตัวเอง สำหรับฉัน ถึงนายมีประโยชน์แค่ไหน แต่ถ้าไม่มีประโยชน์กับฉัน ก็ต้องทำลายเท่านั้น!”

กวนซินเหิมเกริมเป็นอย่างมาก เธอหัวเราะแล้วพูดว่า “ทำให้นายทรมาน ทำให้นายผิดใจกับน้องชายที่ดี นี่แค่ก้าวแรกเท่านั้น!”

“และจุดประสงค์ที่แท้จริงของฉัน ก็คือเอาชีวิตไร้ค่าของนาย ตอนนี้นายเตรียมตัวตายแล้วหรือยัง”

หยางเฉินไม่ได้พูดอะไร และหลับตาลงทันที

เขากำลังพยายามควบคุมอารมณ์โกรธของตัวเอง ไม่งั้นถ้าเขาระเบิดมันออกมา ที่นี่ต้องนองเลือดแน่นอน

“หยางเฉิน ชาติหน้า จำไว้ว่าอย่าหน้ามืดตามัว อย่าโง่เหมือนชาตินี้อีก”

จู่กวนซินพูดเสียงดัง “ลงมือ!”

“ปังๆๆๆ”

ทันใดนั้น ภายในลานคฤหาสน์หลังใหญ่ เต็มไปด้วยเสียงปืน

แต่ทว่าวินาทีต่อมา ทุกคนถึงกับช็อก

กวนหงเหว่ยเบิกตาโต กวนซินก็มีสีหน้าไม่อยากเชื่อ “คน คนล่ะ”

หยางเฉินที่เดิมที ยืนอยู่ที่เดิม เหมือนหายไปกลางอากาศ

ทุกคนรู้สึกหนาวไปทั้งตัว พวกเขาไม่เห็นหยางเฉิน แต่กลับรู้สึกเหมือนหยางเฉินมองเห็นทุกที่

ความรู้สึกนั้น แปลกประหลาดมาก แต่กลับทำให้พวกเขาหนาวเข้ากระดูก

มือปืนสิบกว่าคน ที่ถือปืนอยู่ในมือ กำลังสั่นไม่หยุด

ถึงกวนซินจะช็อกเล็กน้อย แต่ไม่นาน ความกลัวในใจเธอหายไปหมด และตื่นเต้นมาก

เพราะเดิมทีเธอไม่ได้กะจะใช้มือปืน กับผู้คุ้มกันของตระกูลกวนฆ่าหยางเฉิน แต่ทำไปเพราะต้องการบังคับให้ผู้แข็งแกร่งแดนราชา ที่กษัตริย์กวนส่งมาคุ้มครองพวกเขาเงียบๆ ปรากฏตัวออกมา

หยางเฉินแข็งแกร่งมาก มีเพียงผู้แข็งแกร่งแดนราชาที่จะจัดการได้

แต่นี่เป็นเพียงความคิดของพวกเขาเองเท่านั้น

“พรวดๆๆๆ!”

ทันใดนั้น ลมหนาวพัดมา มือปืนกับผู้คุ้มกันข้างกายกวนซินและกวนหงเหว่ย ล้มลงบนพื้นอย่างเงียบๆ เมื่อกี้ยังมีชีวิตอยู่เลย เพียงชั่วครู่ ก็ล้มลงไปหมด