The king of War นิยาย บท 930

กวนเจิ้นไห่รีบพูดว่า “ผู้อาวุโสใหญ่ ชื่อของชายหนุ่มคนนั้นคือหม่าชาว และเขามาจากเยี่ยนตู ว่ากันว่าเขาเชื่อฟังชายหนุ่มที่ชื่อหยางเฉิน”

“ผมสงสัยว่า ผู้แข็งแกร่งลึกลับคนนั้น น่าจะเป็นหยางเฉิน”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้อาวุโสทั้งสี่ก็ขมวดคิ้ว

“เป็นไปไม่ได้ ตามที่คุณพูด ชายหนุ่มที่ชื่อหยางเฉินน่าจะยังเด็ก แต่ผู้แข็งแกร่งลึกลับที่เพิ่งมาช่วยหม่าชาวนั้น อย่างน้อยก็อยู่ในแดนราชาสูงสุด”

ผู้อาวุโสรองนั่งอยู่ใต้ผู้อาวุโสใหญ่ก็พูดเช่นกัน

ผู้อาวุโสสามและสี่พยักหน้า เห็นได้ชัดว่าคิดแบบเดียวกัน

ในฐานะผู้อาวุโสของตระกูลคิงกวน พวกเขามีชีวิตอยู่มาหลายร้อยปีแล้ว อัจฉริยะบูโดแบบไหนที่ไม่เคยเห็นมาก่อน?

ความแข็งแกร่งของหม่าชาวคือแดนราชาขั้นต้น ก็ได้ทำให้พวกเขาตกใจแล้ว และตอนนี้มาบอกพวกเขาว่ามีชายหนุ่มอีกคนเป็นแดนราชาสูงสุด พวกเขาจะเชื่อได้อย่างไร?

กวนเจิ้นไห่ก็สงสัยมาก เมื่อกี้อยู่ในสถานการณ์ที่เร่งด่วน ปรมาจารย์หูต้องการฆ่าหม่าชาวด้วยดาบ และกวนหงอี้ยิงหม่าชาวด้วยปืน

มีเพียงเขา ไม่ได้ทำอะไรกับหม่าชาว

สุดท้าย ปรมาจารย์หูและกวนหงอี้ที่ต้องการชีวิตของหม่าชาวถูกโจมตีและได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่เขาไม่ได้แตะต้องเขา

เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงว่า อีกฝ่ายมาช่วยหม่าชาว

ตอนนี้ เขาได้รับข่าวทั้งหมดเกี่ยวกับหม่าชาวแล้ว เขารู้ดีว่าหม่าชาวเป็นเด็กกำพร้า และนอกจากหยางเฉินแล้ว ไม่มีผู้แข็งแกร่งอีก

แต่ผู้แข็งแกร่งเมื่อกี้ไม่ใช่หยางเฉิน แล้วจะเป็นใคร?

ห้องประชุมใหญ่ เงียบไปครู่หนึ่ง

หลังจากผ่านไปสองนาที ผู้อาวุโสใหญ่ก็พูดขึ้นในทันใด “พวกคุณว่า หม่าชาวคนนั้น มาจาก ตระกูลบู๊โบราณหรือไม่?”

“เขาเป็นเด็กกำพร้าไม่ใช่หรือ? เป็นไปได้ไหมว่าเขาเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวตนที่แท้จริงและภูมิหลังของเขาคืออะไร?”

“และผู้แข็งแกร่งลึกลับที่พาเขาไปโดยที่ไม่รู้ตัว ซึ่งตัวมันเองก็อธิบายปัญหาได้”

เมื่อผู้อาวุโสใหญ่กล่าวคำเหล่านี้ หลายคนก็ตกตะลึง

ตระกูลบู๊โบราณ เป็นตระกูลบูโดที่ซ่อนอยู่ และไม่ออกมายุงเกี่ยวกับโลก อย่าว่าแต่ตระกูลคิงเลย แม้แต่ราชวงศ์ก็ไม่ใช่ศัตรูของ ตระกูลบู๊โบราณอย่างแน่นอน

มีข่าวลือว่า ใน ตระกูลบู๊โบราณ มีผู้แข็งแกร่งมากมาย แต่พวกเขาทุ่มเทให้กับบูโด และไม่ถามถึงเรื่องของโลก ดังนั้นพวกเขาจึงไม่เป็นที่รู้จักของชาวโลก

“ตอนนี้ ดูเหมือนจะไม่มีความเป็นไปได้อื่นใด นอกจากการคาดเดาว่าเขาเป็นอัจฉริยะของ ตระกูลบู๊โบราณ”

ผู้อาวุโสรองพยักหน้าเล็กน้อย

“ถ้าเป็นกรณีนี้ คราวนี้ กวนหงอี้เจอเรื่องใหญ่แล้ว”

ผู้อาวุโสสามกล่าวอย่างเคร่งขรึม

ถ้าเป็นเมื่อก่อน ตอนที่กวนหงอี้สร้างปัญหาใหญ่ พวกเขาจะไม่นั่งประชุมด้วยกันเลย และพวกเขาจะดีใจเล็กน้อยด้วยซ้ำ

แต่คราวนี้ พวกเขาไม่มีความสุขเลย การรุกราน ตระกูลบู๊โบราณเป็นเรื่องใหญ่อยู่แล้ว

“เรื่องนี้ กษัตริย์กวนต้องให้คำอธิบายแก่พวกเรา!”

สายตาของผู้อาวุโสใหญ่ฉายแววเฉียบคม และเขาพูดอย่างเย็นชา

กวนหงอี้เป็นทายาทของตระกูลคิงกวน ดังนั้นเรื่องนี้จึงทำได้เพียงให้กษัตริย์กวนออกหน้า

ในเวลาเดียวกัน รถจี๊ปสีเขียวทหารก็วิ่งไปตลอดทาง

ดวงตาของหยางเฉินเป็นสีแดง เมื่อมองไปที่หม่าชาวที่หมดสติไป ร่างกายของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่าที่เย็นยะเยือก

“เร็วเข้า เร็วอีหน่อย!”

เขาระงับความโกรธของเขาและกัดฟันของเขา

ต่งจ้านกังที่กำลังขับรถอยู่ตัวสั่นไปทั้งตัว แล้วตอบอย่างรวดเร็วว่า “ครับ!”

ด้วยการเหยียบคันเร่ง รถจี๊ปที่ดัดแปลงแล้วเหมือนสัตว์ป่าก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง

"เอี๊ยด!"

สิบนาทีต่อมา รถจี๊ปก็เหยียบเบรกและหยุดอยู่ในโรงพยาบาลเล็กๆในชนบท

หลังจากลงจากรถ ชายชราคนหนึ่งสวมชุดธรรมดากำลังนั่งอยู่ใต้แสงจันทร์ โดยมีกู่ฉินวางอยู่ข้างหน้าเขา ในเวลานี้ เขาเล่นกู่ฉินด้วยมือทั้งสองและมีเสียงน่าเศร้าดังขึ้น

“ผู้อาวุโสเฝิง ได้โปรดช่วยเขาด้วย!”

ทันทีที่ต่งจ้านกังเห็นชายชรา เขาก็รีบอ้อนวอน

"ไปให้พ้น!"

จู่ๆผู้อาวุโสเฝิงก็หยุดเล่นกู่ฉินด้วยมือทั้งสอง และตะโกนอย่างโกรธเคือง